บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 73

บทที่73เพราะว่าเจ้าคิดถึงจูนจิ่ว

“จูนจิ่วจะไปสำนักเทียนโจ้ง?จูนจิ่วได้ยินเสียงแล้วหันหน้ากลับไปมองเห็นหยูนจ้งจิ่นยืนอยู่ด้านหลังนางยิ้มอ่อนๆอย่างสุภาพเรียบร้อย”

ตอนนี้เฟิ่งเซียววางมาดอำนาจจ้องมองที่หยูนเฉียวจนหยูนเฉียวไม่กล้ามาหานางดังนั้นในเวลานี้ไม่มีคนมารบกวนพวกเขา

จูนจิ่วกระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วพูดว่า“คุณชายหยูนอยากพูดอะไรหรือ?”

“ข้ากับแม่นางจูนถือเป็นพันธมิตรร่วมกันข้าอยากพูดว่าเรื่องงานเลี้ยงวันเกิดตระกูลจูนพวกเขาจะต้องไม่ยอมรามือง่ายๆแน่เมื่อเร็วๆนี้มีคนค่อยจับตามองอยู่ข้างนอกตลอดการมีไท่ซ่างฮ่องอยู่ด้วยเรื่องความปลอดภัยของจูนจิ่วก็ไม่น่าเป็นห่วงนักแต่ก็ไม่ควรชะล่าใจ”

นัยน์ตาหยูนจ้งจิ่นลึกล้ำเงียบสงบเขาพูดต่ออีกว่า“การไปลานเทียนจ้งครานี้คุณหนูใหญ่ตระกูลจูนและองค์ชายราชทายาทก็อยู่ที่นั่นด้วยพวกเขาจะต้องลงมือทำร้ายแม่นางจูนจิ่วอย่างแน่นอน”

“ก็ให้พวกเขามาสิ”คำพูดของจูนจิ่วทำให้หยูนจ้งจิ่นตะลึงนิดๆ

เขาตั้งใจตักเตือนจูนจิ่วสำนักเทียนโจ้งเป็นสถานที่เรียนรู้ที่ดีแต่ทว่าก็ต้องระวังตัวว่าจูนหยูนเสวี่ยกับเฟิ่งเทียนฉี่จะคิดทำการร้ายอะไรลับหลัง

คนที่คอยจับตามองข้างนอกเขาจัดการได้แต่ที่สำนักเทียนโจ้งตระกูลหยูนไม่สามารถวางกำลังคนได้และไม่สามารถช่วยเหลือในที่ลับได้เช่นกันแต่กลับคิดไม่ถึงว่าจูนจิ่วจะพูดประโยคนี้ออกมา

จูนจิ่วกระตุกมุมปากเบาๆก็เห็นชัดอยู่แล้วว่าคือรอยยิ้มบางที่เร้าใจคนแต่กลับทำให้คนรู้สึกขนหลังลุกซู่นัยน์ตาคู่นั้นที่เย็นเยือกคมกริบไร้ความปราณีแรงอาฆาตมักเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นอยากคิดมองข้าม

จูนจิ่วพูดว่า“คุณชายตระกูลหยูนรู้หรือไหมว่าจุดจบของตระกูลจูนคืออะไร”

“จุดจบของตระกูลจูนงั้นหรือ?”

“อีกไม่นานตระกูลจูนจะหายสาบสูญไปจากแคว้นเทียนโจ้งหายไปโดยสิ้นเชิง”คำพูดของจูนจิ่วไม่ได้ล้อเล่น

หยูนจ้งจิ่นอดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปทางเฟิ่งเซียวซึ่งตอนนี้เฟิ่งเซียวกำลังจ้องมองหยูนเฉียวอย่างเอาเรื่อง

คำพูดของจูนจิ่วลอยเข้ามาข้างหู“ความพินาศของตระกูลจูนข้าจะลงมือเอง”

“หาว่าอะไรนะ”

หยูนจ้งจิ่นเก็บสายตามองไปที่จูนจิ่วอย่างตระหนกตกใจหากเมื่อครู่เขาฟังไม่ผิดจูนจิ่วบอกว่าเขาจะทำลายล้างตระกูลจูนนางตัวคนเดียวเนี้ยนะจะทำลายหนึ่งในสองตระกูลใหญ่แห่งแคว้นเทียนโจ้ง?

“ทำไม?เจ้าไม่เชื่อ?”จูนจิ่วยกคิ้วแล้วมองไปทางหยูนจ้งจิ่น

หยูนจ้งจิ่นส่ายหัวดึงสติกลับมาดวงตาหนักแน่นใคร่ครวญหยูนจ้งจิ่นเม้มปากนิดๆแล้วพูดว่า“ข้าเชื่อแม่นางจูนจิ่วแต่ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย”

“การทำลายล้างตระกูลจูนน่ะไม่ยากมันขึ้นอยู่ว่าเราจะลงมือเมื่อไหร่ต่างหาก”

หยูนจ้งจิ่นตกตะลึงอีกครั้ง

ทำไมถึงดุดันยโสโอหังเหิมเกริมได้ถึงเพียงนี้เป็นคำพูดที่รวมความบ้าบิ่นท่าทางดื้อดึงไม่มีใครเทียบเทียม

หยูนจูนจิ่นรู้สึกว่าคนที่สามารถพูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้เห็นจะมีแต่จูนจิ่วคนเดียวกล่าวแพร่ออกไปใครเขาจะเชื่อ?เขาเชื่อว่าจูนจิ่วสามารถทำได้คนอื่นทำไม่ได้นางจะต้องทำได้แน่ๆมองไปที่จูนจิ่วหยูนจ้งจิ่นหัวใจเต้นแรง

จูนจิ่วพูด“หยูนจ้งจิ่นเจ้ากับข้าร่วมมือกันเจ้าจะไม่เสียใจอย่างแน่นอนแคว้นเทียนโจ้งจะเหลือเพียงหนึ่งตระกูลใหญ่นั่นก็คือตระกูลหยูนของเจ้า”

ทันใดนั้นได้สบสายตาของจูนจิ่วหัวใจที่เต้นแรงในใจลึกๆของหยูนจ้งจิ่นมลายหายไปเขาขยับที่มุมปากพยักหน้า“ดีข้าหยูนจูนจิ่นในนามตัวแทนตระกูลหยูนขอสาบานว่าไม่ว่าเรื่องใดที่แม่นางจูนต้องการจะต้องทำให้ได้”

“ดี”จูนจิ่วกระตุกยิ้มที่มุมปากยิ้มอย่างเหิมเกริม

นางเป็นดั่งไฟที่ลุกโชนและเป็นดั่งกุหลาบที่งดงามดุดันสายตายากที่จะหนีออกจากตัวจูนจิ่วในใจอดไม่ได้ที่จะเต้นแรงแต่หยูนจ้งจิ่วเข้าใจดีจูนจิ่วไม่สนใจเรื่องรักๆใคร่ๆอย่างน้อยคนๆนั้นไม่ใช่เขา

จูนจิ่วพูดขึ้นมากะทันหัน“หนูที่มันไปๆมาๆแถวนอกประตูนั่นขอบคุณที่เจ้ายื่นมือเข้ามาจัดการ”