บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 81

บทที่81แต่ละคนก็แค่เศษสวะ

ยอดเขาเป่ยโจ้งเงาร่างที่เล็ดลอดฝ่าดงป่าไม้กระทบใบไม้เสียงดัง

พวกเขาเป็นเหมือนหมาป่าดุร้ายสายตาที่โหดเหี้ยมอำมหิตซ่อนอยู่หลังพุ่มไม้เพ่งมองไปที่คนสามคนที่อยู่ตรงหน้าโดยสะกดรอยตามตลอดทางจนกระทั่งยิ่งเดินขึ้นบนภูเขาสูงเป็นพื้นที่ห่างไกลและเปล่าเปลี่ยวสถานที่รอบๆไม่มีคนอยู่

จิตอาฆาตยิ่งพองโตมากขึ้น

พวกเขาสบตากัน“ลงมือที่นี่แหละ”

“ดีที่นี่ไม่มีคนฆ่าพวกมันตายก็ไม่มีใครรู้ทุกคนรีบลงมือเก็บกวาดให้เรียบร้อยอย่าให้พวกมันหนีไปได้”

“วางใจได้เมื่อกี้ลองเชิงดูแล้วพวกมันแค่นักจิตชั้นหนึ่งลูกพี่ใหญ่เราเนี๊ยนักจิตชั้นสองเชียวนะพวกมันหนีไม่พ้นหรอก”

“ฮ่าๆๆเมื่อฆ่าพวกมันแล้วพวกเราก็จะได้เป็นศิษย์สำนักเทียนโจ้งแล้ว”

ขณะที่กำลังพูดพวกเขาเงยหน้าขึ้นเตรียมตัวจะลงมือกลับต้องตกตะลึงเบิกตากว้างตามๆกันไม่อยากจะเชื่อ“คนล่ะ?”

พวกจูนจิ่วเมื่อกี้ยังอยู่ตรงหน้าอยู่เลยทำไมคนหายไปในพริบตาเดียว?

หายไปไหนแล้ว

“เจ้ากำลังหาข้าอยู่หรือ?”หญิงสาวเสียงเย็นเยือกดุจน้ำแข็งแฝงไปด้วยความเย็นเฉียบเสียวเข้ากระดูกเย็นผ่านเข้ามาตั้งแต่กระดูกสันหลังสู่หัวใจหนาวจนตัวสั่นไปทั้งตัว

พวกเขาหันหน้ากลับจูนจิ่วยืนอยู่ข้างหลังพวกเขายิ้มอย่างไม่เกรงกลัวบ้าบิ่นคิ้วและสายตาโอหังถือดีมองพวกเขาอย่างกับตัวตลก

จูนจิ่วมาอยู่ด้านหลังพวกเขาได้อย่างไร?

ตกใจและหวาดกลัวทุกคนมองหน้ากันกัดฟัดแน่น“ไป”

“ฆ่านางซะ”

เห็นคนห้าคนที่บุกล้อมเข้ามาปลายหางคิ้วของจูนจิ่วยกสูงขึ้นเป็นลักษณะที่แปลกออกไปมีความดึงดูดคนยิ่งนัก

จูนจิ่วยกมือขึ้นมีดสั้นอยู่ในฝ่ามือชายหนุ่มอายุราวสิบเจ็ดสิบแปดพุ่งมาถึงข้างหน้าจูนจิ่วพลิกข้อมือยกมือขึ้นแสงเย็นวับเชี่ยวผ่าน

“อ๊ากกก”

แค่ลงมือก็ปลิดชีวิตคนแล้ว

ดึงมีดสั้นออกจากตำแหน่งหัวใจพร้อมเลือดที่พุ่งกระฉุดดั่งน้ำพุเสียงร้องเจ็บปวดดับลงตาลอยไร้ชีวิตหัวหงายทิ่มลงพื้นเสียงดังตุบ

การสังหารมาเร็วเกินไปเร็วจนคนอื่นยังไม่ทันได้ตั้งตัว

จูนจิ่วจงใจไม่ให้เวลาพวกเขาในการตั้งตัวพลิกลำตัวลงมืออย่างรวดเร็วพลิกเอวยกต้นขาถีบไปที่กลางอกแต่ละคนแรงต้นขาที่ออกแรงทำให้เขากระเด็นลอยไปไกลเสียงกระแทกต้นไม้ดังตูบพร้อมกระอักเลือดออกมา

เพียงดันที่พื้นเบาๆร่างกายของจูนจิ่วเด้งตัวขึ้นมาเหมือนการดึงแล้วปล่อยเส้นธนูหลบหลีกการลอบสังหารจากคนสองคนมีดสั้นของเธอเสยขึ้น

เสียงมีดแทงเข้า

ปาดเข้าที่ลำคอ

ตาของเขาถลนกว้างเอามือจับที่ลำคอตรงที่มีเลือดพุ่งกระจายอย่างน่าเหลือเชื่อในปากเปล่งเสียง“อึกอัก”แล้วล้มลงไปที่พื้นจูนจิ่วกระโดดลงพื้นใช้ขาเรียวยาววาดที่พื้นหนึ่งรอบทำให้หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มล้มลงไป

“อ๊ากนางฆ่าน้องสามน้องห้าข้านางซะ”

“ไปตายซะเถอะ”

เพียงพริบตาเดียวจูนจิ่วฆ่าไปแล้วสองคนไม่เพียงแต่ไม่ทำให้พวกมันเกรงกลัวกลับเป็นการกระตุ้นความบ้าเลือดของพวกมันที่เหลืออีกสามคนเหมือนคนบ้าที่พุ่งเข้ามาหมายเอาชีวิตจูนจิ่วกระตุกที่มุมปากอย่างดูถูก“หึ”

ตอนแรกนางก็คิดว่านักฆ่าพวกนี้ที่จูนหยูนเสวี่ยเป็นคนคัดมานั้นน่าจะเก่งพอสมควรผลปรากฎว่าแต่ละคนก็แค่เศษสวะในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็เก็บกวาดให้จบๆไปดีกว่าจูนจิ่วขยับตัวรวดเร็วคนตรงหน้าทั้งสามเปิดตันเถียนออกพลังจิตหมุนอย่างบ้าคลั่งเป็นการลงมือที่หมายเอาชีวิตแต่ในสายตาจูนจิ่วกลับเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อย

เพียงแค่ตวัดมีดสั้นได้ทำลายเกราะป้องกันพลังจิตของเขา

ในที่สุดสายตาก็ฉายแววความหวาดกลัวมีดสั้นปาดขึ้นจากล่างสู่บนได้เปิดปากแผลกว้างกลางอกของเขาจูนจิ่วยกต้นขาถีบเขากระเด็นไปโดนหญิงสาวอีกคนทั้งสองบินกระเด็นออกไป