บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 83

บทที่83คู่ครองวิญญาณตราบชั่วชีวิต

จูนจิ่วมีสีหน้าตกใจนางก็แค่คิดถึงชื่อของโม่อู๋เยว่ในใจคงไม่ขนาดนั้นมั้ง?

เหลิ่งยวนอยู่บนต้นไม้เบิกตากว้างเขารีหันหน้ากลับกระโดดลงจากต้นไม้รีบไปหาสถานที่เงียบๆทำท่ากดนิ้วมือใบหยกที่เอวลอยไปอยู่กลางอากาศเหลิ่งยวนรีบเรียกหา“ยิงหันตื่นตื่นยิงหัน”

“รอเดี๋ยวข้ากำลังเกลี่ยกล่อมเจ้านายอยู่”ภายในใบหยกมีเสียงของผู้ชายที่เยือกเย็นดุจหิมะเปล่งเสียงออกมา

อีกฝั่งหนึ่งของใบหยกชายเสื้อแดงที่มีใบหน้าเคร่งขรึมดุจน้ำค้างแข็งรอบตัวแผ่ความหนาวเย็นที่เสียวกระดูกเขากึ่งคุกเขาอยู่ที่พื้นกุมมือคำนับเกลี่ยกล่อม“เจ้านายท่านยังเก็บกลิ่นมังกรไม่เสร็จเลยจะออกไปตอนนี้ไม่ได้”

“หลีกไป”โม่อู๋เยว่ยืนอยู่ในสระมังกรเย็นกำลังเดินออกมาทีละก้าว

เขาเดินอย่างช้าๆอย่างยากเย็นราวกับว่าทุกก้าวที่เขาเดินถูกทับถมด้วยภูเขาใหญ่ทั้งลูกสระมังกรเย็นที่เย็นถึงกระดูกโซ่น้ำแข็งเป็นแท่งๆที่โผล่ออกมาเพื่อกีดกัดไม่ให้เขาออกไปแต่ทว่าตามฝีเท้าของโม่อู๋เยว่พวกมันกลับแตกสลายเป็นท่อนๆกีดกัดไม่อยู่

เมื่อเห็นโม่อู๋เยว่ที่รอบตัวเต็มไปด้วยกลิ่นมังกรที่แสดงความแยกเขี้ยวยิงฟันยิงหันสุดหายใจเข้าแล้วเงยหน้าขึ้นสีสันฟ้าดินเปลี่ยนไปนิมิตหมายจะบังเกิดยิงหันร้อนรน“เจ้านายเชิญท่านลงสระมังกรเย็นเถอะ”

“ยิงหันให้ข้าพบเจ้านายทีข้าเกลี่ยกล่อมเอง”น้ำเสียงที่กระวนกระวายของเหลิ่งยวนออกมาจากใบหยกยิงหันคิดไปเพียงครึ่งวินาทีรีบเอาใบหยกออกมา

ใบหยกลอยออกไปมีแสดงเปล่งประกาย

นัยน์ตาโม่อู๋เยว่เย็นเยือกเย่อหยิ่งสายตามองไปที่ใบหยกภายใต้ดวงตาสีทองใบหยกสั่นสะท้านเหมือนจะแหลกสลาย

เสียงของเหลิ่งยวนเปล่งออกมาจากใบหยก“เจ้านายนี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดแม่นางจูนแค่กำลังแนะนำกระดิ่งให้กับคนอื่นบอกว่าท่านเป็นคนให้จึงเอ่ยเรียกชื่อท่านอย่างไม่ได้ตั้งใจแม่นางจูนตอนนี้สบายดีมากไม่มีอันตรายแม้แต่น้อยเจ้านายท่านใจเย็นๆก่อน”

“อึม?”ฝีเท้าของโม่อู๋เยว่หยุดลง

เมื่อเห็นเขาหยุดฝีเท้าลงใบหน้าที่เย็นเฉียบราวน้ำค้างแข็งของยิงหันในที่สุดก็คลายความกังวลลงบ้างแต่ทว่าปลายนิ้วมือที่โค้งงอของเขาหยุดไม่ได้ยังคงต้องควบคุมโซ่น้ำแข็งให้อยู่บริเวณรอบๆของโม่อู๋เยว่ต่อให้จะเปล่าประโยชน์ก็ไม่อาจลดละได้

โม่อู๋เยว่แหงนมองไปที่ใบหยกดวงตาสีทองที่เหี้ยมโหดเสียงของเขาเย็นชาไร้ความรู้สึกใดๆ“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ไม่เป็นไร?”

“ใช่เหลิ่งยวนสาบานด้วยชีวิตแม่นางจูนสบายดี”

โม่อู่เยว่พูดพึมพำตาละห้อยเขาก็รู้สึกได้ว่าจูนจิ่วไม่ได้มีเรื่องอะไรกระดิ่งนั้นทำมาจากเกร็ดมังกรของเขามุขสีทองที่อยู่ภายในทำมาจากกระดูกของเขาหากจูนจิ่วมีภัยจะไม่ใช่แค่เสียงดังเบาๆหนึ่งครั้ง

เมื่อรู้ว่าจูนจิ่วไม่ได้มีอันตรายดวงตาสีทองของโม่อู๋เยว่ฉายแววมืดครึ้มเข้าใจผิดเหรอ?เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ของเขาไม่ได้คิดถึงเขา

โม่อู๋เยว่เลียที่มุมริมฝีปากดวงตาสีทองที่ฉายแววความอยากนึกเสียดายที่ก่อนจากกันไม่ได้กินวิญญาณของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ต่อให้กัดหนึ่งคำก็ยังดีจะได้ไม่ต้องคิดถึงนางตอนนี้ที่ต้องมองไม่เห็นสัมผัสไม่ได้และรู้สึกเหงาตอนที่ไม่ได้ยินเสียง

เงยหน้าขึ้นโม่อู๋เยว่มองไปที่ยิงหัน“ดำเนินการต่อ”

เขาหันลำตัวกลับไปยังสระมังกรเย็นหันหลังให้กับยิงหันโซ่ผูกมังกรล็อคโดยกระดูกผีผาดูตื่นตัวเป็นพิเศษยิงหันต้องก้มหัวลงต่ำสายตาฉายแววความเครียดแค้นไอ้พวกสารเลวบังอาจล่วงเกินเจ้านายพวกเจ้าจะต้องชดใช้

ยิงหันเก็บใบหยกอย่างเงียบๆทำท่ากดนิ้วมือเพื่อควบคุมสระมังกรเย็นและขังโม่อู๋เยว่ไว้มีเพียงสระมังกรเย็นเท่านั้นที่สามารถกดทับและกลืนกลิ่นบนร่างกายของโม่อู๋เยว่ได้

ผ่านไปสักพักใหญ่ยิงหันถอยออกมาโดยไร้เสียงใดๆเขากำใบหยกแน่นส่งเสียงไปหาเหลิ่งยวน“จูนจิ่วคือใครกันแน่?ถึงสามารถทำให้เจ้านายไม่สนใจโซ่ผูกมังกรนี้ได้”