บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 86

บทที่86จูบม๊วฟๆแล้วผลักโม่อู๋เยว่ล้มลง

ในเหล้าดอกท้อผสมผสานความหอมหวานจากดอกท้อและกลิ่นเหล้าที่หอมบริสุทธิ์เมื่อดื่มเข้าไปในปากความหอมนั้นชวนให้หลงใหลไม่รู้ลืมพวกเขาดื่มเหล้าดอกท้อไปกว่าครึ่งไหจูนจิ่วกับหยูนเฉียวเริ่มมีอาการมึนๆ

จูนจิ่วเอามือทาบที่หน้าผากบ่นพึมพำ“น่าแปลกปกติข้าดื่มพันแก้วไม่เคยเมาทำไมรอบนี้รู้สึกมันๆ?”

“ฮ่าๆๆๆดื่มพันแก้วไม่เมาจะเป็นไปได้อย่างไรจูนจิ่วเจ้าอายุเท่าไหร่เชียวจะดื่มเหล้าไปเยอะสักแค่ไหน?เสียงสะอึกเมื่อก่อนข้าเคยดื่มแล้วตั้งหนึ่งครั้งแต่เพราะสุขภาพไม่ดีพี่ชายห้ามไม่ให้ดื่มอีก”

หยูนเฉียวมองไปที่จูนจิ่วด้วยหน้าแดงๆเขายิ้มแป้นดีใจ“โชคดีที่ข้าได้พบแม่นางจูนพิษความหนาวเย็นไม่กำเริบแล้วสามารถใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไปได้”

“ไม่กำเริบไม่ได้แปลว่าหายขาดแล้วยาที่ข้าให้เจ้ายังต้องกินติดต่อกันอย่าให้ขาดโรคที่ติดมาตั้งแต่อยู่ในครรภ์มารดาเจ้าต้องรักษาหลายปี”จูนจิ่วตอบ

หยูนเฉียวพยักหน้าอึมๆสายตาเขาจ้องมองแต่จูนจิ่วไม่ลดละไปไหนใบหน้ายิ่งอยู่ยิ่งแดงร้อนรุ่มจนจะมีควันพ่นออกมาแล้วหยูนเฉียวพูดเสียงเบา“แม่นางจูนบุญคุณนี้ข้าชดใช้ไม่หมดสิ้นเอาอย่างนี้ข้ายกทั้งชีวิตให้เจ้าดีไหม?”

“ยกชีวิตให้ข้า?ไม่เอาหรอก”

“ทำไมล่ะ?”หยูนเฉียวเบิกตากว้างใจกล้ามากเพราะฤทธิ์เหล้าที่ดื่มไปแต่กลับถูกปฏิเสธตรงๆแบบนี้มันโหดร้ายเกินไปหน่อย

จูนจิ่วชายตามองเอียงไปที่เขาพูดอย่างแทงใจ“เจ้าอ่อนแอเกินไป”

หยูนเฉียวเศร้าหนัก

จับอกที่กำลังร้องไห้หยูนเฉียวถามต่อไปอย่างปวดใจ“แล้วแม่นางจูนคิดว่าแบบไหนถึงไม่เรียกว่าอ่อนแอล่ะ?แบบไหนถึงจะจีบเจ้าไหน”

จูนจิ่วเมาแล้วเรื่องดื่มหนึ่งพันแก้วไม่เมานั้นเป็นเรื่องของภพก่อนตอนนี้ถึงแม้ยังไม่ถึงขั้นที่ว่าหนึ่งแก้วแล้วล้มแต่การดื่มมากกว่าครึ่งไหก็รู้สึกมึนๆงงๆเมื่อได้ยินหยูนเฉียวถามนางจูนจิ่วกลับตั้งใจครุ่นคิดจจริงจังเป็นครั้งแรก

นางคิดดูแล้วก็เอ่ยปากพูด“แบบไหนไม่อ่อนแอน่ะเหรอ?ต้องเป็นเหมือนแบบโม่อู๋เยว่แหละทั้งแข็งแกร่งแถมยังรูปงามอีกด้วย”

“แบบโม่อู๋เยว่หรือ?”หยูนเฉียวจนมุมงั้นเขาก็หมดหวังน่ะสิผู้ชายคนนั้นถึงแม้จะไม่รู้ว่าสถานะป็นใครแต่แค่มองหน้าก็รู้สึกน่ากลัวมากพี่ชายเคยพูดไว้ว่าห้ามล่วงเกินเขาเด็ดขาด

จูนจิ่วพยักหน้า“ใช่ต้องเป็นแบบโม่อู๋เยว่”

เสียงติงต๊อง

เสียงกระดิ่งดังสั่นลูกกระดิ่งสีเงินที่ห้อยอยู่ตรงกลางทั้งสองฉายแสงสีทองอร่ามวิบวับ

จูนจิ่วคลายมือเอาคางเท้าที่โต๊ะยกมือขึ้นสายตาจ้องไปที่กระดิ่งกระพริบตาสะลึมสะลือจูนจิ่วเขย่ากระดิ่ง“ทำไมไม่ดังแล้วล่ะ?แค่เอ่ยชื่อโม่อู๋เยว่ก็จะดังทำไมเจ้าต้องเชื่อฟังขนาดนั้นเชียว?”

เสียงติงต๊อง

กระดิ่งดังขึ้นอีกครั้งเหมือนกำลังตอบสนองคำพูดของจูนจิ่ว

จูนจิ่วกระพริบตายิ้มแป้นดีใจขณะที่กำลังเขย่ากระดิ่งอยู่“งั้นถ้าข้าเรียกเจ้าหนึ่งครั้งเจ้าก็จะดังหนึ่งครั้งใช่ไหม?โมอู๋เยว่โมอู๋เยว่โมอู๋เยว่……”

ติงต๊องติงต๊องติงต๊อง……

เหลิ่งยวนที่อยู่นอกบ้านได้ยินเสียงกระดิ่งที่ดังแล้วดังอีกไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรดีเป็นอย่างที่เขาพูดไว้ไม่มีผิดดื่มเหล้ามีเรื่องจนได้ทีนี้จะทำอย่างไรดีล่ะ?ติดต่อยิงหันตอนนี้ยังพอจะช่วยทันไหม?พวกเขาจะรั้งเจ้าเจ้านายอยู่ไหม?

ยังไม่ทันรอให้เหลิ่งยวนคิดหาวิธีได้ความรู้สึกกดดันที่คุ้นเคยได้บังเกิดขึ้น

เสียงลมก่อตัวดังขึ้นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวถูกเมฆดำปกคลุมเหลิ่งยวนเห็นเช่นนั้นแล้วใจคอไม่ดีรู้สึกลมจกอยู่ที่คอคล้ายจะเป็นลมโชคยังดีที่ปรากฏการณ์ดวงดาวเป็นเพียงแค่นี้ไม่ได้แย่จนเป็นที่สังเกตของผู้คนแต่ก็ไม่ได้ดีเท่าที่ควร