บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 89

บทที่89ขอคิดดอกเบี้ยก่อน

จุมพิตเผด็จการนี้จู่โจมแบบกะทันหันจนจูนจิ่วตั้งรับไม่ทันริมฝีปากกับฟันต่อสู้กันอากาศเหมือนถูกสูดเอาไปหมดโม่อู๋เยว่กอดเอวนางไว้แน่นจูนจิ่วหลบหนีไปไหนไม่ได้เลยนางจับคอเสื้อของโม่อู๋เยว่ไว้แน่น

พอจูบเสร็จปลายคิ้วของจูนจิ่วแดงขึ้นมาหน่อยๆ

เสียงพักหายใจ

ขณะที่กำลังหอบหายใจสายตาของจูนจิ่วราวกับมีดคมมองจ้องโม่อู๋เยว่ด้วยความโกรธแต่กลับเห็นโม่อู๋เยว่ใช้ปลายลิ้นเลียตรงมุมปากเหมือนกำลังย้อนคิดอะไรท่าทางนั้นเร้าใจคนทำให้คนตับไตไส้พุงปั่นป่วนไปหมดเจ้าเล่ห์แสนกล

ความเย้ายวนใจนี้ทำให้นางอยากจะกระโจนเข้าไปตีเขาเสียให้เข็ด

โม่อู๋เยว่ยิ้มร้ายๆและพูดขึ้นว่า“ไม่พูดเรื่องใครรับผิดชอบก็ได้แต่ว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ข้ามีสิทธิจะขอคิดดอกเบี้ยก่อน”

โม่อู๋เยว่ใช้ปลายนิ้วเช็ดเบาๆที่มุมปากของจูนจิ่วดวงตาสีทองลึกล้ำเผด็จการดุจดั่งพญามารตัวร้ายที่จ้องจะจับจูนจิ่วกินลงท้องให้ได้แต่หลังจากที่ได้ทักทวงดอกเบี้ยในที่สุดโม่อู๋เยว่ก็ยอมปล่อยจูนจิ่วให้เป็นอิสระ

ได้อิสระกลับมาแล้วจูนจิ่วรับกระโดดลุกขึ้นพลิกตัวลงจากเตียงนางมองจ้องกลับมาที่โม่อู๋เยว่สีหน้าเย็นเยือกแต่สายตาคู่นั้นมิอาจบดบังความไม่สงบนิ่งในใจของนางได้จูนจิ่วกัดฟัน“เจ้าสวมเสื้อผ้าดีๆข้าจะเปิดประตูแล้ว”

“อืม”ริมฝีปากบางยกสูงขึ้นขณะที่โม่อู๋เยว่ก้มหน้ายิ้มและกำลังจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าทีเข้าทางนั้นทุกท่วงท่าทีที่เชื่องช้านั้นทั้งดูดีและเร้าใจคนยิ่งนัก

โม่อู๋เยว่ที่อยู่ในใจจูนจิ่วเวลานี้มีค่าเท่ากับเครื่องสร้างปัญหาที่เคลื่อนที่ได้

หันหน้าไปทางอื่นไม่มองโม่อู๋เยว่จูนจิ่วรีบจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อยหลังจากนั้นรีบไปเปิดประตูหยูนเฉียวกับจูนเสี่ยวเหล่ยที่ยืนเคาะและพิงอยู่ที่ประตูนั้นหลังจากที่เปิดประตูทั้งสองเกือบล้มลงหน้าทิ่มรีบทรงตัวให้ดีแล้วพูดกับจูนจิ่วอย่างห่วงหน้าพะวงหลัง

“แม่นางจูนเกิดเรื่องแล้ว”หยูนเฉียวพูด

“พี่สาวเก้าสำนักเทียนโจ้งกำลังนินทาพี่แต่ล้วนเป็นคำพูดใส่ร้ายจะทำอย่างไรดี?”จูนเสี่ยวเหล่ยพูด

หลังจากที่ทั้งสองพูดจบสายตาเผลอมองเห็นโม่อู๋เยว่ที่นั่งอยู่บนเตียงนอนของจูนจิ่วด้วยท่าทีที่ขี้เกียจแล้วก็ยังมีเสี่ยวอู่ที่ตอนนี้ยังทำใจยอมรับความจริงไม่ได้ทั้งสองตกตะลึงเกิดอะไรขึ้น?

ทำไมโม่อู๋เยว่นั่งอยู่ที่เตียงนอนของจูนจิ่วได้หยูนเฉียวคิด

ผู้ชายคนที่น่ากลัวมาแล้วเอ๊ะเดี๋ยวก่อนนะทำไมเขามานั่งอยู่ที่เตียงนอนของพี่สาวเก้าได้?จูนเสี่ยวเหล่ยคิด

“อะแฮ่มๆ”จูนจิ่วเห็นทั้งสองมองไปที่โม่อู๋เยว่อย่างด้วยความมึนงงรีบเดินแทรกไปตรงกลางขวางทางไว้พร้อมไอสียงแห้งสองครั้งเพื่อเรียกสติของทั้งสองให้มองมาที่นาง

“พวกเจ้าสองคนร้อนรนถึงเพียงนี้มีเรื่องอะไรกันแน่?”

“พี่สาวเก้าพี่ฟังฉันพูดนะ……”จูนเสี่ยวเหล่ยรีบเล่าที่มาที่ไปของเรื่องให้จูนจิ่วฟังและหยูนเฉียวก็คอยพูดเสริมอยู่ข้างๆ

พูดจบทีเดียวรวดทำเอาจูนเสี่ยวเหล่ยเหนื่อยหอบหยูนเฉียวพูดต่อ“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละตอนที่จูนเสี่ยวเหล่ยเดินออกมาแล้วเห็นพวกเขากำลังใส่ร้ายไปสีเจ้าก็เลยมีปากเสียงกับพวกมันแม่นางจูนข้าคิดว่ามีคนบงการอยู่เบื้องหลังเพื่อต้องการยุให้รำตำให้รั่วทำลายความบริสุทธิ์ของเจ้า”

“พี่สาวเก้าพวกเขายังพูดอีกว่าไม่ให้พี่ไปที่เสวี่ยถังไม่เช่นนั้นพวกเขาจะลงมือกับพี่แล้วเราจะทำอย่างไรดี?”

“เหรอ?”จูนจิ่วหัวเราะ

น่าสนใจดีจะลงมือกับนางหรือ?คนที่เคยพูดคำแบบนี้กับนางตอนนี้หญ้าบนหลุมศพไม่รู้ว่าขึ้นสูงขนาดไหนแล้ว

หางตาเหลืบไปเห็นเสี่ยวอู่ที่แข็งเหมือนหินจูนจิ่วเดินไปลูบที่ตัวแมวแล้วลูบคลำที่ใต้คาง“เสี่ยวอู่ตื่นได้แล้ว”

“เหมียว”