บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 90

บทที่90หมาดีไม่ขวางทาง

“จูนจิ่วมาแล้ว”หลัวฉีส่งสายตาเคียดแค้นแยกเขี้ยวยิงฟันมองไปที่ประตูทางเข้าเสวี่ยถังพวกเขายืนมองจากชั้นบนซึ่งสามารถมองเห็นอย่างชัดเจน

หลัวฉีมองย้อนไปทางจูนหยูนเสวี่ย“ศิษย์พี่หยูนเสวี่ยจูนจิ่วมาแล้ว”

“ข้าเห็นแล้ว”จูนหยูนเสวี่ยย่างฝีเท้าเดินอย่างงามสง่ากระโปรงสีขาวดุจหิมะสะบัดพลิ้วไหวดั่งดอกบัวขาวนางเดินไปที่ข้างกายหลัวฉีแล้วมองลงไปนัยน์ตาหยิ่งยโสเด็ดเดี่ยวแปรเปลี่ยนเป็นความอำมหิตเข่นฆ่า

นางรู้อยู่แล้วว่าจูนจิ่วต้องมามาที่นี่ก็เพื่อดูฉากสำคัญ

จูนหยูนเสวี่ยยิ้มหยันจูนจิ่วเจ้ามันเหิมเกริมนักใช่ไหม?โอหังใช่ไหม?ในขณะที่ศิษย์ทั้งเทียนโจ้งกำลังต่อว่าเจ้ากีดกันเจ้าขับไล่ให้เจ้าออกไปข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะสามารถคิดอุบายมาต่อสู้และเปลี่ยนร้ายเป็นดีได้

“ศิษย์พี่หยูนเสวี่ยเราจะสามารถไล่จูนจิ่วออกไปได้จริงๆหรือ?”หลัวฉีถาม

“ต้องได้สิเจ้าเชื่อข้าไหม?”จูนหยูนเสวี่ยมองเอียงไปที่หลัวฉี

“เชื่อเชื่อแน่นอน”หลัวฉีพยักหน้าตอบรับมือขวาของเขาถูกพันด้วยผ้าคล้องคอสีหน้าขาวซีดแผลยังไม่ทันหายดีแต่หลัวฉีอดใจรอไม่ไหวอยากเห็นจูนจิ่วขายหน้ากับตาสายตาเขามองไปที่จูนหยูนเสวี่ยด้วยความรักใคร่และเทิดทูน

เพื่อจูนหยูนเสวี่ยแล้วเขาก็ต้องการให้จูนจิ่วออกจากสำนักเทียนโจ้งซะ

มองไปที่ประตูทางเข้าเสวี่ยถังพวกจูนจิ่วถูกปิดกั้นอยู่ที่นั้นคนในเสวี่ยถังเพ่งมองไปที่นางด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามเป็นขวางเป็นกำแพงคนไม่ให้นางเข้าไปคนที่อยู่ข้างนอกก็เดินล้อมเข้ามาสายตาแต่ละคนไม่เป็นมิตรมองนางเหมือนเป็นพวกพวกเศษขยะโสโครก

หยูนเฉียวทนไม่ได้กำหมัดแน่นใบหน้าที่หล่อเหลาแสดงสีหน้าที่โกรธ“พวกเจ้าจะทำอะไร?ถอยออกไป”

“พวกเจ้ายืนขวางทางอยู่”จูนเสี่ยวเหล่ยเอามือเท้าเอวทำท่าทางดุๆจ้องมองไปที่ผู้คนตรงหน้า

สายตาของพวกเขาเพ่งมองแต่จูนจิ่วได้ยินดังนั้นแล้วจึงจ้องไปที่พวกเขาท่ามกลางผู้คนมีเส้นทางหนึ่งแวกออกมีชายคนหนึ่งพูดขึ้นว่า“พวกเจ้าเข้าไปเสวี่ยถังได้แต่นางคนนี้ไม่ได้”

“อ้าวทำไมล่ะ?”จูนจิ่วอุ้มเสี่ยวอู่ไว้มองมาที่ชายคนนั้นเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ใช่

สบตากับเขาจนชายคนนั้นมีอาการสั่นเทาเบาๆแต่เขาก็รีบทำใจดีสู้เสื้อเชิดหน้าชูอกพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก“จูนจิ่วเจ้าทำเรื่องบัดสีโสโครกอะไรไว้เจ้าจำไม่ได้หรือไง?”

จูนจิ่วยกคิ้วขึ้นสูงแล้วพูดว่า“ข้าจำไม่ได้จริงๆหรือเอาอย่างนี้เจ้าก็ตักเตือนข้าสิ”

“ฮื้มเจ้านี่มันหน้าด้านหน้าทนจริงๆไร้ยางอายสิ้นดีเจ้าคิดว่าพอพูดว่าจำไม่ได้พวกข้าจะเชื่อเจ้างั้นหรือ?คนเลวทรามไร้คุณธรรมศีลธรรมอย่างเจ้าไม่คู่ควรที่จะอยู่สำนักเทียนโจ้ง”ชายผู้นั้นพูดอย่างสละสลวยราวกับจูนจิ่วได้กระทำเรื่องร้ายแรงประการใดที่ทำให้ประชาชาติต้องเดือดร้อน

พอชายคนนั้นเปิดปากพูดคนรอบๆตัวก็เริ่มซุบซิบนินทาทันที

แต่ละคนคำพูดร้ายกาจอย่างที่สุดบ้างก็พูดว่า“ในเมืองหลวงแห่งนี้ทุกคนย่อมรู้ดีว่าเจ้าเป็นหญิงใจง่ายไร้ยางอายเป็นหมอเทวดาจูนจิ่วแล้วจะทำไม?ก็แค่หลอกล่อเพิ่งบารมีสองพี่น้องตระกูลหยูนในการขายยาออกไปจะมีความสามารถพิเศษอันใดจริง?”

“ขับไล่นางออกไปสำนักเทียนโจ้งไม่ต้องการเศษขยะแบบนี้มาย้ำยีชื่อเสียงและสถานะของพวกเรา”

“ใช่ๆจูนจิ่วจงออกไปจากสำนักเทียนโจ้ง”ทันใดนั้นเกิดเป็นเสียงดังพร้อมกันขับไล่จูนจิ่วออกไปจากสำนักเทียนโจ้งเสียงดังกึกก้องจนกลบเสียงโต้แย้งของหยูนเฉียวและจูนเสี่ยวเหล่ยเสียงที่ถกเถียงกันไร้ผลตอบรับใดๆ

จูนหยูนเสวี่ยหัวเราะเยาะ“จูนจิ่วเอ่ยจูนจิ่วข้าจะดูสิว่าเจ้าจะพลิกแผนยังไง?ข้าเคยพูดแล้วว่าข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่อย่างสุขสบายสำนักเทียนโจ้งจะเป็นนรกสำหรับเจ้า”