บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 91

บทที่ 91 ผู้กำชัยท่ามกลางชายชั่วทั้งมวล

“เฟิ่งเทียนฉี่！” เมื่อจูนหยูนเสวี่ยเห็นเฟิ่งเทียนฉีเข้าก็โกรธเกลียดเป็นฟืนเป็นไฟ “เขามาทำอะไร！”

นางเคยชอบเฟื่งเทียนฉี มาดหมายว่าการได้เป็นฮองเฮาของประเทศหนึ่งใดช่างสูงส่งน่ายกย่องเหนือธรรมดา ทว่าบัดนี้นางต้องการไปยังอู่จง เฟิ่งเทียนฉีก็กลายเป็นเพียงหินขวางทาง โดยเฉพาะที่เฟิ่งเทียนฉีทำให้นางอับอายครั้งงานฉลองวันเกิด ชั่วชีวิตนี้จูนหยูนเสวี่ยก็ลืมไม่ลง

นางเห็นเฟิ่งเทียนฉีสาวเท้ายาวมายังเบื้องหน้าจูนจิ่ว เสแสร้งแสดงท่าอบอุ่นอ่อนโยนออกมา เอ่ยปากพรั่งพรูความเป็นห่วงเป็นใย เขาเอ่ยขึ้น “จูนจิ่ว เจ้าอย่าได้กลัว！มีข้าอยู่ทั้งคน จะไม่ให้ใครกลั่นแกล้งเจ้าได้”

“？” จะมาไม้ไหนอีก？

เสี่ยวอู่ร้องเมี้ยวเมี้ยวในใจ เจ้าเฟิ่งเทียนฉีเป็นคนโง่หรืออย่างไร？หรือเป็นนักแสดง？นายท่านของมันกลัวอะไรกัน！

เฟิ่งเทียนฉียืนอยู่เบื้องหน้าจูนจิ่ว ท่าทางราวกับจะปกป้องนาง เขาหมุนตัวกลับไปมองยังซือถูซิว พลางเอ่ยปากอย่างเย่อหยิ่ง “ท่านอาจารย์ซือถูซิว เรื่องทั้งหมดนี่ล้วนเป็นความเข้าใจผิด จูนจิ่วไม่ได้เป็นอย่างที่พวกท่านเอ่ยมา” เฟิ่งเทียนฉีหัวเราะอย่างจอมปลอมเหลือเกิน ใบหน้าตั้งใจปิดบังเต็มที่ เขาเอ่ยขึ้นอีก “พวกท่านต่างเชื่อข่าวลือผิดๆ แล้ว จูนจิ่วไม่เคยยั่วยวนใคร！นางกับหยูนจ้งจิ่นไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าเพื่อนกันธรรมดา ข้าเฟิ่งเทียนฉีเป็นพยานให้นางได้ ข่าวลือนั้นโกหกทั้งเพ！ต้องมีคนตั้งใจจะให้ร้ายจูนจิ่ว ทำลายชื่อเสียงของนาง”

อะไรนะ？

ทุกคนในที่นั้นต่างตะลึงงัน เฟิ่งเทียนฉีหนึ่งในผู้ที่อยู่ท่านกลางข่าวลือ กลับก้าวออกมาปกป้องจูนจิ่ว？

ที่ชั้นบน จูนหยูนเสวี่ยโกรธจนใบหน้าบูดบึ้ง เฟิ่งเทียนฉีไม่เพียงจะเป็นปฏิปักษ์กับนาง ยังทำให้นางอับอายอีกด้วย！

หวนคิดกลับไป เฟิ่งเทียนฉีเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยห่วงหน้าพะวงหลังให้นาง รักกันอย่างเร่าร้อน แต่เมื่อจูนจิ่วปรากฎตัว ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป！บัดนี้เขากลับปกป้องจูนจิ่วต่อต้านนาง จูนหยูนเสวี่ยจับราวไว้แน่น นางออกแรงมากเกินไป คว้าราวไว้แน่นจนเป็นรอยนิ้วมือชัดเจน

เมื่อเห็นนางโกรธเกรี้ยว สายตาของหลัวฉีสาดแววอาฆาต “ศิษย์พี่หญิงหยุนเสวี่ย ให้ข้าลงมือสั่งสอนเจ้าเฟิ่งเทียนฉีหรือไม่！”

“เจ้าสู้เขาได้หรือ？” จุนหยุนเสวี่ยหัวเราะประชดประชัน สายตาของนางราวจะวางยาพิษเฟิ่งเทียนฉี “เฟิ่งเทียนฉีกล่าวเช่นนี้ เพียงอยากจะหลอกให้จูนจิ่วหลงกลไปกับเขา เหอะ！พูดไปแล้วข้าก็ควรต้องขอบคุณจูนจิ่ว ไม่อย่างนั้นหากงานแต่งสำเร็จแล้ว ไม่แน่ว่าข้าก็คงเป็นดั่งนางในตอนนี้”

ความโฉดชั่วของเฟิ่งเทียนฉี ช่างเลวไปถึงจิดวิญญาณ！เขาคือผู้นั่งบัลลังค์ชั่วเหนือชายชั่วทั้งมวล

แรงอาฆาตของจุนหยุนเสวี่ยปะทุขึ้น “ข้าไม่สนใจเฟิ่งเทียนฉีแล้ว พวกมันทั้งต้องถึงตาย！”

บังเอิญในขณะนั้น ไม่ทราบว่าใครเอ่ยขึ้นถามเสียงดัง “เฟิ่งเทียนฉี เช่นนั้นงานแต่งระหว่างท่านกับ ศิษย์พี่หญิงหยุนเสวี่ย ถูกทำลายโดยจูนจิ่วใช่หรือไม่！”

เฟิ่งเทียนฉีได้ยินดังนั้น เขายิ้มเหี้ยมขึ้นลับหลังจูนจิ่ว ความมุ่งหวังปรารถนาต้องสัมฤทธิ์ผล เขาหันกายกลับ บนใบหน้าเหลือเพียงความอ่อนโยนและรู้สึกผิด ท่าทางเฟิ่งเทียนฉีรู้สึกราวผิดหวังลึกล้ำ เขาเพ่งมองไปยังจูนจิ่วแต่เพียงอย่างเดียวพลางเอ่ยปาก

เขาเอ่ยขึ้น “พวกท่านทั้งหลายเรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด ตัวข้าจะแต่งกับจุนหยุนเสวี่ยจริง แต่ข้าไม่ทราบมาก่อนว่ามีการหมั้นหมายกับจูนจิ่วมาแต่ก่อน ดังนั้นจึงมีข่าวลือผิดๆ อย่างนี้ ทว่าข้าได้แก้ปัญหาไปแล้ว ข้าจะเคารพการหมั้นหมายที่มีต่อจูนจิ่ว พวกเรา...”

ฟึบ！

เงาขาวสายหนึ่งพาดผ่าน ลมเย็นเยียบปะทะใบหน้า เฟิ่งเทียนฉีปฏิกิริยาว่องไวถอยหลังโดยพลัน แต่ก็ยังหลบไม่พ้น ถูกกงเล็บเสี่ยวอู่ข่วนครืดจากคางถึงหน้าอก สึบ！หยาดเลือดไหลออกจากคางเป็นทาง หยดลงบนหน้าอกเป็นรอยกรงเล็บแมวลึกสามรอยเห็นเด่นชัดบนอกเสื้อ

เฟิ่งเทียนฉีสีหน้าเจ็บปวดขึ้นโดยพลัน เขาเบิกตาโพลง ตาจดจ้องไปยังเสี่ยวอู่อย่างอาฆาตแค้น เจ้าแมวนี่สมควรตาย！

เสี่ยวอู่ ถุ้ย！ช่างน่าไม่อาย ข้าทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว

จูนจิ่วเอ่ยปากเสียงเย็นเยียบ “เฟิ่งเทียนฉี ข้ากับเจ้าไม่มีการหมั้นหมายระหว่างกัน”

เฟิ่งเทียนฉีคาดหมายจะเป็นเช่นนี้แต่แรก รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาอ่อนโยนราวสายในไหล เขาเอ่ยขึ้น “จูนจิ่ว ข้ารู้ว่าเจ้าโกรธข้าที่สู่ขอจุนหยุนเสวี่ย แต่ว่าข้าก็ถูกใส่ร้าย ตัวข้าไม่รู้ว่าเจ้า...”