บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 92

บทที่ 92 ส่งเขาขึ้นบนฟ้าเคียงบ่าเคียงไหล่กับพระอาทิตย์

บรรดาลูกศิษย์ทั้งหลายต่างล้อมจูนจิ่วเอาไว้ แต่ครั้งนี้ต่างออกไป เหล่าลูกศิษย์ราวกับได้รับป้ายคำสั่งจอมปลอม พวกมันต่างจ้องเขม็งไปยังจูนจิ่ว ท่าทางประสงค์ร้าย มีความคิดโง่ๆ อยากจะลงมือสั่งสอนจูนจิ่วสักหน่อย

กฎของสำนักเทียนโจ้ง คือไม่อนุญาตให้ลงมือกับคนในสำนักด้วยกันด้วยเรื่องส่วนตัว

แต่นี่คือคำสั่งของอาจารย์ซือถู หากในระหว่างที่พวกเขาลงมือ กลับทำกระดูกจูนจิ่วหักโดยไม่ตั้งใจ หรือทำร้ายนางจนเลือดตกยางออก ทั้งหมดต่างเป็นอุบัติเหตุ！พวกเขาไม่ผิด

หยุนเฉียวและจูนเสี่ยวเหล่ยยืนขนาบซ้ายขวาจูนจิ่วอยู่ ตั้งท่าป้องกันเอาไว้ จูนเสี่ยวเหล่ยถามขึ้น “ท่านพี่เก้า พวกเราจะทำอย่างไรดี？”

“ทำอย่างไรน่ะหรือ？” จูนจิ่วแย้มยิ้มขึ้น นางยิ้มอย่างดุดัน ยิ้มอย่างดุเดือดบ้าคลั่ง

นางเงยหน้าขึ้น ปราดสายตาไปยังเหล่าลูกศิษย์อย่างดุดันเย็นเยียบ “ไสหัวไป！”

กลุ่มคนเหล่านั้นเมื่อสบสายตานางเข้า เริ่มแรกสั่นสะท้าน จากนั้นจึงจะกลับมามีสติได้ แต่ละคนต่างยืดอกขึ้น ก้าวเท้าเข้าใกล้ไม่หลีกหนี คนหนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น “จูนจิ่ว ที่ต้องออกไปคือเจ้า！”

“ถูกต้อง！จูนจิ่วจงออกไปจากสำนักเทียนโจ้งซะ！”

ทุกคนต่างเอ่ยขึ้นไม่หยุด เฟิ่งเทียนฉีมองไปทางจูนจิ่ว สายตาวาววับ เขากำลังรอ รอให้จูนจิ่วขอความช่วยเหลือจากเขา！เขาไม่เชื่อว่าจูนจิ่วเองจะสามารถต่อกรกับสถานการณ์ตอนนี้ได้ หากศัตรูมีราวสิบกว่าคนอาจยังพอทำเนา แต่นี่นับเป็นราวหนึ่งร้อยกว่าคน！

หากเพียงจูนจิ่วขอความช่วยเหลือจากเขา เขาจะใช้ตำแหน่งองค์รัชทายาท ขู่บังคับเหล่าประชาชนกลุ่มนี้ให้ถอยออกไปซะ และเอ่ยออมชอมกับซือถูซิ่วไม่กี่คำ ให้จูนจิ่วกล่าวขอโทษเขา นับเป็นการแก้ไขได้ดีทีเดียว เฟิ่งเทียนฉีสายตาวาวาวับด้วยความตื่นเต้นดีใจ

ความรู้สึกเกรงกรัวเมื่อครู่ได้มลายหายไปสิ้น จูนจิ่วรู้เรื่องแล้วยังไงกันเล่า？เขาช่วยเหลือนางได้ตอนนี้ ที่จะช่วยนางได้ก็มีเพียงเฟิ่งเทียนฉีเท่านั้น！

เฟิ่งเทียนฉีคิดได้ดังนี้ ก็รีบจัดแจงท่าทาง แล้วรอให้จูนจิ่วมาขอร้องเขา ปรากฏว่าจูนจิ่วกลับไม่แลมองเขาแม้เพียงแวบเดียว สายตาจูนจิ่วนั้นเยียบเย็นกระหายเลือด นางขมวดคิ้วเล็กน้อย “หนวกหูเสียจริง”

เพียงเห็นจูนจิ่วยกมือผลักไปที่ประตู ประตูไม้อันแข็งแกร่งกลับพังครืนเพียงนางผลักเบาๆ เท่านั้น ทุกคนต่างตาค้างตะลึงงันไปแล้ว จูนจิ่วจะทำอะไรกัน？

เมื่อปล่อยมือแล้ว จูนจิ่วยกขาขึ้นเตะ ทันใดนั้นประตูไม้เหล่านั้นก็กลายเป็นอาวุธร้ายพุ่งออกไปในทันที

เสียงหวีดแทรกอากาศดังมาพร้อมกับท่อนไม้ที่พุ่งตรงมาด้วยแรงมหาศาล ประตูไม้เหล่านั้นพุ่งตรงไปยังเหล่าบรรดาลูกศิษย์กลุ่มนั้น ซึ่งต่างยืนอ้าปากค้างไม่คาดคิดว่าจะมีวิธีต่อกรเช่นนี้ ต่อเมื่อได้สติกลับมาแล้ว ต่างก็ไม่ทันเสียแล้ว หลายสิบคนถูกท่อนไม้ฟาดอย่างแรง ต่างลอยไปราวกับเหินฟ้า

ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ร่างร่วงหล่นพื้น กระอักเลือดร้องโอดครวญไม่หยุด

เบื้องหน้าจูนจิ่วกลายเป็นทางโล่งกว้างประมานหนึ่งในทันที วิธีจัดการเส้นทางแบบนี้ ช่างง่ายและดุดันอย่างที่สุด！ใครเห็นต่างต้องตะลึงงันค้างไป ช่างทรงพลังเหลือเกิน！

นางสะบัดชายเสื้อพลางก้าวออกไป จูนจิ่ว “ไป”

ซือถูซิวมองไปยังลูกศิษย์ทั้งหลายที่ร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดบนพื้น ตะลึงงันชั่วครู่ก่อนจะดึงสติได้ เงยหน้ามาอีกทีกลับเห็นพวกจูนจิ่วต่างเดินออกไปแล้ว อารมณ์คุกรุ่นปะทุขึ้นในใจ เขาบดขยี้ฟันริมฝีปากแทบร้าว “จูนจิ่ว！เจ้ากล้าดีอย่างไร ทั้งลงมือทำร้ายผู้อื่น ข้าจะจับเจ้าไปพบท่านเจ้าสำนักด้วยตัวเอง ท่านรองเจ้าสำนัก！”

จูนจิ่วไม่แม้แต่จะหันกลับ นางแตะปลายเท้าเล็กน้อย กระบี่ด้ามหนึ่งบนพื้นพลันตวัดขึ้น นางคว้าจับไว้ในมือ ในความเร็วชั่วพริบตาคมกระบี่นั้นพุ่งออกไปในทันที ...

ฟืบ—วืด วืด！

คมกระบี่เกือบปักไปยังลำคอซือถูซิว แม้สองในสามส่วนของตัวกระบี่ยังไม่ปักเข้าไปในเสา แต่ก็ทำให้เสาเป็นช่องรูลึกขนาดใหญ่ พละกำลังนี้ช่างน่ากริ่งเรงยิ่งนัก