บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 97

บทที่ 97 ถูกกำปั้นจนบิดามารดานางจำไม่ได้

จูนจิ่วบังอาจกล้าท้าทายนาง？ยังกล้าท้าประลองกับนางต่อหน้าบรรดาลูกศิษย์สำนักเทียนโจ้ง？ฮ่าๆๆ นางต้องขอบคุณความโง่ของจูนจิ่ว ให้นางได้ใช้โอกาสล้างแค้น！แผนการทำลายชื่อเสียงของจูนจิ่วพ่ายแพ้ไปแล้ว อย่างนั้นก็ทำให้จูนจิ่วได้ชิมรสความเจ็บปวดทางเนื้อหนังแทนก็แล้วกัน

นางเป็นถึงนักจิตชั้นสาม จูนจิ่วแม้ฝันก็อย่าคิดจะได้ชัยชนะไปได้！

ยิ้มเหยียดขึ้น ชัยชนะอยู่เบื้องหน้าแล้ว จูนหยูนเสวี่ยฟาดดาบเต็มแรงไปยังจูนจิ่ว “เจ้าสามารถ ก็รับดาบนี้ไป！”

นางตั้งใจยั่วโมโหจูนจิ่ว เมื่อนั้น นางเห็นจูนจิ่วยืนอยู่กับที่ไม่เขยิบตัว แย้มยิ้มที่มุมปาก หัวเราะเสียงอำมหิตอาฆาตอย่างบ้าคลั่ง จูนหยูนเสวี่ยตั้งใจวาดดาบไปยังแก้มของจูนจิ่ว

นางจ้องจะทำลายใบหน้านี้ของจูนจิ่ว！ทำลายโฉมนาง

เช้ง！

เสียงคมกระบี่ดังขึ้น ทุกคนต่างจ้องมองฉากตรงหน้าตาไม่กะพริบ รวมถึงตัวจูนหยูนเสวี่ยเอง ตาเบิกโพลง แม้แต่ตัวนางเองก็ยังไม่อยากเชื่อ นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน？

เห็นเพียงจูนจิ่วยืนนิ่งไม่ไหวติง เพียงยื่นมือขึ้นกลางอากาศ เท่านั้นกลับสามารถรับคมกระบี่อันทรงพลังของจูนหนูนเสวี่ยได้！

คมกระบี่อันเย็นเยียบทรงพลัง เพียงถูกคีบไว้อยู่ตรงกลางระหว่างนิ้วขาวเรียว จูนหยูนเสวี่ยตั้งใจส่งพละกำลังทั้งหมดออกไป ทว่าราวกับผลักภูเขาก้อนใหญ่ จูนหยูนเสวี่ยกลับไม่มีหนทางใดแล้ว

“จูนหยูนเสวี่ยเร็วปานนั้น จูนจิ่วใช้เพียงปลายนิ้ว กลับหยุดคมกระบี่ได้ ดูไปแล้ว ความเร็วของนางกลับนับว่าเร็วที่สุด！” โล่ชิวเห้อชื่นชม

“มิเพียงแค่นั้น” เฟิ่งเซียวทั้งพอใจทั้งอวดเบ่ง “เสี่ยวจิ่วของข้าเพียงเพิ่งเริ่มลงมือเท่านั้น！ที่น่าตื่นเต้นดูชมกำลังจะมา”

เป็นดังที่เฟิ่งเซียวพูด จูนจิ่วเพียงใช้นิ้วบิด กระบี่เล่มคมกลับโค้งงอทำมุมองศา นางเพียงใช้นิ้วเคาะนิดเดียว กลับมีพลังมหาศาลสะท้อนกลับไปบนมือจูนหยูนเสวี่ย นางเจ็บจนต้องคลายกระบี่ ถอยหลังไปอีกหลายก้าว

วึ้ง！

จูนจิ่วแย่งกระบี่คมมา มืองอลงพลางผลักกลับไป ฝีมือลงดาบเรียบง่ายแต่ดุดัน มีเพียงสะบัดกับฟาดดาบเพียงมองกระบวนท่า กลับกลายเป็นเพียงเงาที่รวดเร็วมิสามารถตามจับได้ จูนหยูนเสวี่ยเพียงสัมผัสถึงความเย็นเยียบรอบกายนางพร้อมทั้งดูจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

นางมิกล้าแม้แต่จะขยับ พลังคมดาบเหล่านั้นต่างพัดวืดอยู่รอบกายนาง！

จูนหยูนเสวี่ยยังมิอาจปักใจเชื่อได้ จูนจิ่วกลับสามารถแย่งดาบอันทรงพลังไปจากมือนางได้ ต่อเมื่อเห็นคลื่นเงาต่อเนื่องของกระบี่หยุดลง นางรู้สึกมือเท้าเย็นเยียบ ครั้งก้มลงไปมองจึงกรีดร้องขึ้น “อ้าก อ้าก อ้ากก！”

จูนจิ่วกรีดชายเสื้อและกระโปรงของนาง เผยให้เห็นข้อมือและต้นขาของนาง ผิดขาวผุดผ่องช่างชวนมองยิ่งนัก บุรุษหลายคนต่างมองตาไม่กะพริบ คนอื่นต่างตะลึงงันถึงความสามารถในการแปรเปลี่ยนกระบวนท่าและการควบคุมกระบี่

เพียงตัดเสื้อผ้าของจูนหยูนเสวี่ย รอยกระบี่ไม่บาดไปถึงผิวหนัง ความสามารถในการควบคุมกระบี่เช่นนี้ ช่างน่าหวาดกลัวยิ่งนัก！

สายลมเย็นเยียบพัดผ่าน บริเวณแขนและขาของจูนหยูนเสวี่ยถูกลมเย็นลูบไล้ ยิ่งเห็นสายตาของผู้คน สีหน้าของจูนหยูนเสวี่ยบิดเบี้ยวไปแล้ว จูนจิ่วตั้งใจจะดูถูกหยามเหยียดนาง！

ใบหน้าที่ทั้งโกรธและบิดเบี้ยว จูนหยูนเสวี่ยเงยหน้าจ้องไปยังจูนจิ่วอย่างเอาเป็นเอาตาย นางสาปแช่งอย่างดุดันบ้าคลั่ง “จูนจิ่วนังคนสารเลว เจ้า... อ้าก！”

ตึง！

กำปั้นหนึ่งพุ่งเข้าใส่กระบอกตาจูนหยูนเสวี่ย แรงจนศีรษะของจูนหยูนเสวี่ยผละถอยหลัง เมื่อหันกลับมาอีกครั้งรอบดวงตาปรากฏรอยดำคล้ำ เจ็บปปวดจนแทบลืมตาไม่ขึ้น จูนหยูนเสวี่ยจำต้องใช้ดวงตาเพียงข้างเดียว มองเห็นจุนจิ่วยืนอยู่ใกล้นางห่างออกไปเพียงคืบ

นางเห็นรอยยิ้มบนริมฝีปากจูนจิ่ว ทันใดนั้นความรู้สึกเย็นวาบขึ้นจากกระดูกสันหลัง รู้สึกใจคอไม่ดี

ตึง！

กำปั้นอีกอันพุ่งไปยังดวงตาอีกข้างหนึ่ง จูนจิ่วเสแสร้งแย้มยิ้มขึ้น “อย่างนี้จะได้เท่าเทียมกันทั้งสองข้าง”