แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 412

เว่ยเจ๋ออิงได้ยินว่าลั่วเสี่ยวปิงเป็นห่วงร่างกายของตัวเอง ก็ดีใจมาก เขาไม่ปฏิเสธความหวังดีของลั่วเสี่ยวปิงอยู่แล้ว เลยจากไปอย่างดีใจ คิดว่ารอพักผ่อนเสร็จค่อยไปเลือกของขวัญให้จวิ้นจู่น้อย

และแน่นอนว่าจะซื้อให้พระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งด้วย

แต่ตอนนี้เว่ยเจ๋ออิงไม่ได้คิดเลยว่าตัวเองในฐานะเป็นผู้ชายคนนอกไม่เหมาะที่จะให้ของขวัญแก่พระชายา

เว่ยเจ๋ออิงจากไปอย่างดีใจ ส่วนฉีเทียนเห้ามองเงาหลังที่จากไปของเว่ยเจ๋ออิงรู้สึกไม่สบายใจยิ่งนัก

เฮ้อ ยังไม่รู้ความจริงเลยก็คิดจะแย่งลูกสาวและผู้หญิงของเขาหรือ?

เดี๋ยวจะให้คนพาเขาไปส่งที่กองทหาร ถ้าคิดจะแย่งก็ต้องรอรู้ความจริงก่อนค่อยว่ากันอีกที

หลังจากลั่วเสี่ยวปิงเก็บสายตากลับมา เห็นว่าสีหน้าของฉีเทียนเห้าไม่ค่อยดี เลยรู้สึกสงสัย"เจ้าเป็นอะไร?"

ฉีเทียนเห้าเก็บสายตากลับมา มองลั่วเสี่ยวปิงด้วยสายตาที่มืดทึบ"ข้าหิวแล้ว"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ ไม่ได้สงสัยอย่างอื่น"งั้นให้คนไปเตรียมมาให้"

ลั่วเสี่ยวปิงพูดพร้อมเดินออกไปข้างนอก

แต่เพิ่งเดินไปก้าวหนึ่ง อยู่ๆร่างกายก็ลอยขึ้นมา

"ไม่ต้องเรียกคน ข้าช่วยตัวเองได้......"

หลังจากลั่วเสี่ยวปิงลุกขึ้นมาจากเตียงอีกทีหนึ่ง ก็เป็นเช้าวันรุ่งขึ้นแล้ว

หากไม่ใช่ว่ามีน้ำแร่วิญญาณ นางก็คงยากที่จะลุกขึ้นมาได้

ลั่งเสี่ยวปิงจ้องผู้ชายที่ป้อนข้าวต้มให้ตัวเองทีหนึ่ง รู้สึกหมั่นไส้มาก

แต่ตอนนี้ฉีเทียนเห้าสดชื่นมาก ถึงแม้ถูกจ้องก็ยังมีความสุขอยู่"มา อย่าดื้อ อ้าปากสิ"

เหมือนเป็นการปลอบเด็ก

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกอ่อนแรง มีแต่ต้องกินข้าวต้มลงไปคำใหญ่ๆ แถมยังกัดช้อนเอาไว้อย่างแน่น เหมือนเป็นการระบายความโกรธต่อฉีเทียนเห้า

ลักษณะดูน่ารักมาก ทำให้ฉีเทียนเห้าเกิดความอยากขึ้นมา เหมือนมีไฟลุกขึ้นมาในสายตา"อยากจะกัดข้า กินอิ่มก่อนค่อยมา......"

คำว่าค่อยมา มีความหมายลึกซึ้ง ลั่วเสี่ยวปิงเข้าใจก็รู้สึกทั้งอายทั้งโกรธ เลยไม่กินเลย ซ่อนตัวเข้าไปในผ้าห่ม ไม่อยากมองเขาเลย

แต่ผ่านไปสักครู่หนึ่ง ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกว่าผ้าห่มถูกคนเปิดออก จากนั้นก็มีร่างกายที่อบอุ่นพิงเข้ามา พร้อมกับมือใหญ่คู่หนึ่ง

ลั่วเสี่ยวปิงกระตุกทีหนึ่ง นึกถึงความไม่รู้จักพอของผู้ชายในก่อนหน้านี้ ก็ตกใจทันที"เจ้า อย่า......วุ้ย......"

รอจนกว่าลั่วเสี่ยวปิงลุกขึ้นบนจากเตียงอย่างแท้จริง ก็บ่ายแล้ว

ส่วนตอนนี้ลั่วเสี่ยวปิงยังรู้ว่าเว่ยเจ๋ออิงจากไปแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงจ้องฉีเทียนเห้า"เจ้าเป็นคนทำใช่ไหม?"

พฤติกรรมของผู้ชายคนนี้ในก่อนหน้านี้บ่งบอกอย่างชัดเจน

ฉีเทียนเห้ายกมือขึ้นมา เต็มไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ"เขาเป็นคนในกองทัพ หากออกจากกองทัพนานไปจะถูกมองเป็นผู้หนีทัพ ถ้านั่งรถม้าจากนี่ไปชายแดน ยังต้องใช้เวลาหลายวันเลย"

พูดเสร็จก็พูดต่อ"เจ้าก็รู้ว่าเขาเพิ่งหายดี ข้ากลัวว่าถ้ารถเร่งเร็วเข้าจะไม่ไหว ยังให้เขานั่งรถม้าไปโดยเฉพาะเลยนะ"

ส่วนเรื่องที่เว่ยเจ๋ออิงไม่อยากไปถูกเขาสั่งให้หนานเฉินตีจนสลบแล้วยัดเข้าไปในรถม้านั้น เขาจะไม่พูดหรอก

ต่อให้ตายก็ไม่มีวันพูด

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่าฉีเทียนเห้าจริงจังมาก ไม่เหมือนเป็นการโกหก และเขาก็ไม่มีเหตุที่จะโกหกด้วย เลยไม่ได้พูดเรื่องนี้อีก

"ในเมื่อเขาไปแล้ว ข้าก็ควรกลับไป"

ออกมาหลายวัน เล่อเล่อคงจะเป็นห่วงแล้ว