แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 422

คนที่พูดคือสงเอ้อของหมู่บ้านสงเจีย ชื่อเต็มคือสงโหย่วเต๋อ

สงโหย่วเต๋อเป็นพี่ชายคนรองของสงเสี่ยวเจียน ก็เป็นคนเรียนหนังสือ เพียงแค่สอบซิ่วฉายไม่ติด แม้กระทั่งถงเซิงก็ไม่ใช่

รู้ว่าหมู่บ้านต้าซิงเปิดโรงเรียน ตอนแรกสงโหย่วเต๋อคิดว่าหมู่บ้านสงเจียใกล้เคียงกับหมู่บ้านต้าซิง แค่ข้ามภูเขาลูกเดียวก็ถึงแล้ว ถ้าหากตัวเองสามารถสอนหนังสือในโรงเรียนหมู่บ้านต้าซิงก็เป็นทางเลือกที่ใช้ได้

คิดไม่ถึงว่าที่นี่ไม่อยากรับเขาแม้แต่น้อย ขณะเดียวกันที่ทำให้เขาโมโห จึงคิดว่าลั่วเสี่ยวปิงต้องตั้งใจเจาะจงเขาแน่นอน ก็เพราะว่าก่อนหน้านี้น้องสาวของเขาเคยเข้ามาหาเรื่อง

ยิ่งคิดยิ่งโมโห รู้ว่าวันนี้เปิดโรงเรียนตัดริบบิ้น สงโหย่วเต๋อจึงมา

ในเมื่อลั่วเสี่ยวปิงใช้อำนาจส่วนตัวไม่ให้เขามาสอนหนังสือ เช่นนี้เขาก็ไม่ยอมให้โรงเรียนเปิดต่อไปอย่างมีความสุข

คนที่มาไม่ได้มีแค่สงโหย่วเต๋อ ยังมีจางเสี่ยวชุ่ยแม่ของสงโหย่วเต๋อ

ได้ยินลูกชายพูด สงจางซื่อจางเสี่ยวชุ่ยก็พูดคล้อยตาม “ก็ใช่ไง มิเช่นนั้นทำไมพวกเราหมู่บ้านสงเจียที่อยู่ใกล้ ลูกหลานก็ไม่สามารถมาเรียนที่นี่ได้ หมู่บ้านเฉินเจียที่อยู่ไกลหน่อยกลับมาได้ แม้แต่คนบนเขาก็ยังมาได้......”

จางเสี่ยวชุ่ยไม่พอใจมาก เพราะว่านางมีหลานสาวสามคนหลานชายสองคน ล้วนไม่มีสิทธิ์มาเรียนที่โรงเรียนหมู่บ้านต้าซิง

แม้กระทั่งลูกชายหลายคนของนางอยากมาทำงานในโรงงานของลั่วเสี่ยวปิงก็ถูกปฏิเสธ ในใจนางไม่พอใจตั้งนานแล้ว

แต่ทว่า ทุกวันนี้ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้โดดเดี่ยวไม่มีคนช่วยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

ยังไม่ต้องรอลั่วเสี่ยวชิงเปิดปาก ก็พูดคนตะโกนพูด

“ช่างตลกเสียจริง หมู่บ้านสงเจียของพวกเจ้าใกล้ก็มาเรียนที่หมู่บ้านต้าซิงได้? หมู่บ้านสงเจียหน้าใหญ่หรือว่าอย่างไร?”

“ใช่ คนในบ้านตัวเองไม่มีความสามารถเข้าไปทำงานในโรงงาน ก็เริ่มดูถูกคนบนเขา? อย่างน้อยคนบนเขาก็ขยันขันแข็ง อย่างน้อยก็ไม่เรื่องมาก”

“พวกเจ้าคงไม่รู้ซินะ? สงเอ้อของบ้านเขาอยากมาสอนหนังสือในโรงเรียน สอบถงเซิงไปห้าครั้งก็สอบไม่ติดยังคิดอยากมาสอนหนังสือ คงไม่ได้อยากมาทำลายลูกของครอบครัวอื่นหรอกนะ?”

คนที่มาสอนในหมู่บ้าน อย่างน้อยก็เป็นถงเซิง หรือไม่ก็ชำนาญด้านใดด้านหนึ่ง

อย่างเช่นจางต้าฉวน ถึงแม้เขาจะไม่ใช่ถงเซิง แต่ว่าเขาถนัดใช้ลูกคิด ถนัดการทำบัญชี เช่นนี้ก็สามารถสอนห้องวิทยาศาสตร์ได้

“ก็ใช่นะสิ ยังว่าคนอื่นทำดีหวังชื่อเสียง มีปัญญาพวกเจ้าก็ทำดีเพื่อชื่อเสียงเองบ้าง ไปสร้างโรงเรียนที่หมู่บ้านพวกเจ้าซิ”

ตระกูลสงมาแค่สองคน สงเอ้อกับจางเสี่ยวชุ่ยจะไปรับมือกับคนมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?

ดังนั้น สายตาจางเสี่ยวชุ่ยก็มองไปที่ตัวพี่ชายพี่สะใภ้ของตัวเอง อย่างไรเสียนางก็เป็นผู้หญิงของหมู่บ้านต้าซิง

แต่ทว่า พี่ชายของจางเสี่ยวชุ่ยกลับขมวดคิ้ว “เสี่ยวชุ่ย หยุดสร้างเรื่องได้แล้ว หมู่บ้านสงเจียของพวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเรียนหนังสือ เจ้าลองถามตัวเจ้าเอง”

พี่สะใภ้ของจางเสี่ยวชุ่ย “อย่าทำให้หลานชายหลายสาวเจ้าเดือดร้อนจนไม่ได้เรียนหนังสือไปด้วย ถ้าเป็นเช่นนี้ ข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่”

พี่สะใภ้รองของจางเสี่ยวชุ่ย “เสี่ยวชุ่ย เลิกอาละวาดได้แล้ว อาละวาดอีกก็ขายหน้าหมดแล้ว กลับไปเถิด”

พี่รองของจางเสี่ยวชุ่ย “ที่นี่คือหมู่บ้านต้าซิง ไม่ใช่หมู่บ้านสงเจีย”

ญาติพี่น้องคนโน้นคำคนนี้คำ ไม่ได้มีความหมายที่จะช่วยตัวเองเลย โมโหจนสีหน้าจางเสี่ยวชุ่ยเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวซีด

จางเต๋อหวั่งมองลั่วเสี่ยวปิงทีหนึ่ง เห็นลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้คิดจะจัดการสองคนนี้เอง ถึงได้เข้าไป พูดด้วยเสียงขรึม “จางเสี่ยวชุ่ย วันนี้เป็นวันสำคัญของหมู่บ้านต้าซิงของเรา หากเจ้ายังอาละวาดต่อไป อย่าโทษหมู่บ้านต้าซิงของเราไม่ประนีประนอมกับหมู่บ้านสงเจียของพวกเจ้า เจ้าต้องคิดผลลัพธ์นี้ให้ดี”

คำพูดของจางเต๋อหวั่ง ทำให้สีหน้าของจางเสี่ยวชุ่ยไม่ดีอย่างมาก ทั้งเขียวทั้งซีด

ผลลัพธ์.......

หมู่บ้านสงเจียห่างกับหมู่บ้านต้าซิงแค่เขาลูกเดียว