แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 423

ลั่วเสี่ยวปิงคิดสักว่ามองไม่เห็น เดินหน้าต่อไป

แต่ทว่าเพิ่งเดินไปไม่กี่ก้าว ทางข้างหน้าก็ถูกมือคู่หนึ่งขวางไว้ “ข้าให้เจ้าไปแล้วหรือ? ไอ้คนจนเหม็นสาบ”

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ชอบเรื่องวุ่นวาย แต่ว่าความวุ่นวายเข้ามาหา เธอก็ไม่กลัวเหมือนกัน

เงยหน้า มองดูหญิงสาวที่เพิ่งแต่งงานที่ขวางตัวเองอย่างเย็นชา “คนจนเหม็นสาบว่าใครหรือ?”

เจียงหรูหลานถูกสายตาอันเย็นชาของลั่วเสี่ยวปิงมองจนรู้สึกหวาดผวา จนทำให้ในเวลาสั้นๆหัวสมองก็หมุนไม่ทัน ก็ตอบรับคำโดยสัญชาตญาณ “คนจนเหม็นสาบก็ว่าเจ้าไง”

เจียงหรูหลานคำพูดเพิ่งออกจากปาก คนรอบข้างก็หัวเราะออกมา ส่วนเจียงหรูหลานตอนที่คำพูดออกไปแล้วก็คิดได้แล้ว ท่ามกลางความโมโหนั้น ก็ตะโกนออกไป “นางแพศยา” จากนั้นก็สะบัดมือตบไปที่ลั่วเสี่ยวปิง

“เพี๊ยะ——” เสียงดังขึ้น ทันใดนั้นในเหตุการณ์ก็เงียบจนแทบได้ยินเสียงเข็มตกพื้น

“อ้าก——นางแพศยาที่ควรตาย เจ้ากล้าตบข้า!” เจียงหรูหลานโมโหโกทา

นางไม่สามารถตบลั่วเสี่ยวปิงได้ แต่กลับถูกลั่วเสี่ยวปิงตบแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงแค่มองเจียงหรูหลานอย่างเย็นชา “กระทำต่อคนอื่นอย่างไร ก็ถูกกระทำเช่นนั้น”

เจียงหรูหลานมือข้างหนึ่งจับหน้าไว้ อีกข้างชี้หน้าลั่วเสี่ยวปิง โมโหอย่างมาก “เจ้า เจ้า เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร?”

ลั่วเสี่ยวปิง “เจ้าเป็นใครข้าก็ตบแล้ว ทำไม?”

เหอะ นางตบคนอื่นได้เท่านั้น ยังห้ามไม่ให้คนอื่นตบนาง? ไม่มีเหตุผลแบบนี้

แล้วก็ทำไมนางถึงพบคนที่อยู่ดีๆก็มาถามตัวเองว่ารู้จักนางหรือไม่?

เป็นใครสำคัญหรือ?

เกี่ยวข้องกับเธอ?

ก็หมดความอดทนที่จะฟังคำถามไร้สมองแบบนี้เหลือเกิน

ทุกคนต่างก็มองดูภาพนี้ แค่มองดูเหตุการณ์ ไม่ได้มีคนเข้าไปช่วย

ทำเป็นล้อเล่น งานวันเกิดนายท่านหราว ยกเว้นคนไม่มีสมอง มิเช่นนั้นใครจะไปกล้าหาเรื่อง?

มิหนำซ้ำ แม่นางคนนั้นถึงจะดูธรรมดา แต่การต้อนรับของเขาไม่ธรรมดา ใครจะไปกล้าประมาท

สำหรับเจียงหรูหลาน คนในเหตุการณ์ก็ไม่น้อยที่รู้จักอยู่บ้าง

นี่คือหลานสาวของหู่ปู้ซ่างซูเจียงผู่——อืม ลูกสาวที่เกิดจากลูกนอกสมรส

ถึงแม้ว่าฐานะในเมืองหลวงก็ไม่ถือว่ามีอะไร แต่อยู่ในเมืองซีเหอก็ยังสามารถข่มขู่คนได้ อย่างน้อยก็ต้องไว้หน้าของหู่ปู้ซ่างซูอยู่บ้าง

สำหรับแม่นางคนนั้น ก็ต้องแล้วแต่ชะตานางแล้ว อีกอย่างพวกเขาก็สงสัยไม่มากก็น้อยว่าแม่นางคนนั้นจะสามารถจัดการเรื่องในครั้งนี้ได้หรือไม่

ยามเฝ้าประตูเห็นภาพนี้ เวลาเดียวกันทั้งรีบร้อน ทั้งหวาดผวา สุดท้ายก็มองลั่วเสี่ยวปิง แล้วมองเจียงหรูหลาน หมุนตัววิ่งเข้าไปข้างใน

เขาเป็นแค่ยามเฝ้าประตู เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ยามตัวน้อยๆอย่างเขาจะสามารถจัดการได้ ต้องให้พวกเจ้านายมาถึงจะจัดการ

เจียงหรูหลานถูกลั่วเสี่ยวปิงยั่วโมโหแล้ว

อันธพาล ก็คืออันธพาลยากจนเหม็นสาบจริง

“ข้าเป็นถึง.......” เจียงหรูหลานอยากยกฐานะตัวเองออกมา

“หรูหลาน เจ้ามาได้อย่างไร?” น้ำเสียงที่ไม่พอใจดังขึ้นจากด้านใน

คนที่ออกมาเป็นชายหนุ่มสีหน้าสง่างาม อายุประมาณยี่สิบ

เจียงหรูหลานได้ยินเสียง ทันใดก็ทำตัวน่าสงสารขึ้นมา “ท่านพี่ นางตบข้า”

พูดไป น้ำตาของเจียงหรูหลานก็ไหลลงมา “นางกล้าตบข้า!” เจียงหรูหลานทั้งโกรธทั้งเกลียด

ตอนอยู่เมืองหลวง นางถูกตบก็แล้วไป ทำไมมาถึงพื้นที่ห่างไกลแบบนี้ กลับยังมีคนกล้าตบนาง?

ล้วนต้องโทษป้าใหญ่ ถ้าไม่ใช่นาง นางจะแต่งงานมาไกลขนาดนี้ได้อย่างไร

แต่งมาไกลขนาดนี้ก็แล้วไป ยังดีที่สามีหน้าตาใช้ได้