แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 424

เจียงหรูหลานเพราะการปฏิบัติที่ต่างกันของหยางหลิน จึงต้องเสียงดังขึ้น “พี่สะใภ้ นางตบข้า ก็คือตบหน้าของตระกูลหยิน และเป็นการตบหน้าพี่ใหญ่ พี่จะไม่สนใจเลยหรือ?”

พูดไป เจียงหรูหลานก็วิ่งไปข้างหยินเหลียงอานด้วยความโมโห ต่อยเข้าที่ตัวหยินเหลียงอานหมัดหนึ่ง ให้เขาช่วยพูด

ความจริง เจียงหรูหลานถึงแม้จะเป็นลูกสาวที่เกิดจากลูกนอกสมรส แต่นั่นก็เลี้ยงแบบคุณหนูเป็นอย่างดี ถึงมาในสถานที่เล็กๆแล้วจะยโสโอหังแค่ไหน แต่นั่นก็ไม่ได้มีเรี่ยวแรงเท่าไหร่

แต่หลังจากหยินเหลียงอานถูกตีแล้ว ในสายตาก็เต็มไปด้วยความโมโห

เขารู้สึกเพียงแค่พฤติกรรมของเจียงหรูหลานนั้นเป็นการเหยียดหยามคนมีการศึกษา เขาเป็นถึงซิ่วฉาย นางหญิงสาวตัวเล็กๆจะตีเขาไปเลื่อยได้อย่างไร?

ความโมโหในใจหยินเหลียงอาน ต้องไม่ช่วยเจียงหรูหลานอย่างแน่นอน

หยินฮูหยินหันไปยิ้มให้ลั่วเสี่ยวปิงอย่างขอโทษ จากนั้นก็หันหน้า กวาดตามองหยินเหลียงอานไปทีหนึ่ง สายตาอันเย็นชาถึงมองไปที่เจียงหรูหลาน

พูดไปแล้ว ความสัมพันธ์ของนางกับเจียงหรูหลานก็ค่อนข้างซับซ้อน

น้องสามของนางแต่งเป็นสนมให้กับปู่ของเจียงหรูหลาน มาวันนี้เจียงหรูหลานกับเธอกลับกลายเป็นสะใภ้ในบ้านเดียวกัน ก็ไม่รู้ว่าคนที่สานสัมพันธ์นี้——สะใภ้ลูกชายคนโตของแม่ยายน้อยกับน้องสาวนางคิดยังไงกัน

แต่ ไม่ว่าพวกเขาคิดจะทำอะไร นางกับคนพวกนี้ไม่มีวันมีความสัมพันธ์กัน

หลายปีนี้ไม่ใช่นางไม่ได้สังเกตว่าแม่ยายน้อยลับๆล่อๆอย่างหนัก แข่งขันกับครอบครัวนางในที่ลับ แต่นางก็ล้วนหลับหูหลับตาทำเป็นไม่เห็น อย่างไรเสียหลังจากแม่เลี้ยงสามีเข้าบ้านแล้ว สามีก็อยู่บ้านน้อยมาก หลังจากนางแต่งเข้ามาแล้ว ก็กลับบ้านเฉพาะปีใหม่และเทศกาลเท่านั้น เพราะฉะนั้น ไม่สนิทสนมเลย

ก็ไม่รู้ว่าทำไมเจียงหรูหลานถึงคิดว่าตัวเองจะอยู่ข้างนาง

หยินฮูหยินมองเจียงหรูหลาน พูดอย่างเรียบเฉย “น้องสะใภ้ถูกตบก็ต้องมีสาเหตุที่ถูกตบ เจ้าเป็นสะใภ้ของเหลียงอานเจ้าถูกตบนั่นก็คือหน้าของเหลียงอานถูกตบ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพี่ชายสามีเจ้าเลยแม้แต่น้อย”

คำพูดนี้ ก็หมายถึงไม่ยุ่งเกี่ยว

เหอะ สามีตัวเองยังไม่สนใจ ถ้าเช่นนั้นถูกจบก็รนหาที่เอง

“แล้วก็ หวังว่าเจ้าจะเข้าใจข้อหนึ่ง หมอเทวดาลั่วเป็นผู้มีพระคุณของข้า ถ้าเจ้าล่วงเกินนาง ก็คือล่วงเกินข้า เจ้าก็คำนึงดูเองแล้วกัน”

ก่อนหน้านี้ตอนที่หยินฮูหยินเอ่ยถึงฐานะของลั่วเสี่ยวปิง ไม่มีคนสังเกต แต่ว่าหยินฮูหยินเรียก “หมอเทวดา” คำนี้ออกมาอีกครั้ง ถึงแม้ว่าคนที่ไม่รู้จักลั่วเสี่ยวปิง ก็อดมองลั่วเสี่ยวปิงขึ้นมาไม่ได้

มีใครไม่รู้บ้าง ในเมืองซีเหอนี้มีหมอเทวดารักษาสตรีคนหนึ่ง? พระโพธิสัตว์ส่งลูกองค์หนึ่ง?

ได้ยินว่าไม่เพียงแค่ส่งลูก โรคสารพัดต่างก็รักษาได้หมด

ใครจะไม่เคยมีเวลาเป็นไข้ตัวร้อน? บ้านใครจะไม่มีความกังวลในการขอลูก?

ดังนั้น สายตาที่ทุกคนมองลั่วเสี่ยวปิงก็เร่าร้อนขึ้นอย่างมาก

คนที่รู้ฐานะของลั่วเสี่ยวปิงอยู่แล้วไม่ได้เป็นเช่นนี้ ส่วนคนที่เพิ่งรู้ฐานะลั่วเสี่ยวปิง แต่ละคนก็อดไม่ได้ที่จะขยับเข้าใกล้ลั่วเสี่ยวปิง ไม่ใช่ถามปัญหาเรื่องเจ็บไข้ได้ป่วยของคนที่บ้าน ก็อยากสานสัมพันธ์กับลั่วเสี่ยวปิง

ภาพเหตุการณ์นี้ ยิ่งทำให้เจียงหรูหลานโมโหขึ้นอีก

“ก็แค่หมอกระจอกเท่านั้น จะไปมีอะไรน่าสรรเสริญกัน?” เสียงของเจียงหรูหลานไม่เบา เกือบได้ยินกันทุกคนแล้ว

สายตาที่คนเหล่านั้นมองเจียงหรูหลานต่างก็ไม่พอใจ อดขมวดคิ้วไม่ได้ แค่รู้สึกว่าเจียงหรูหลานนี้ช่างน่ารังเกียจเสียจริง

เจียงหรูหลานเห็นทุกคนต่างก็ไม่มีคนพูด ยังรู้สึกได้ใจ

แต่ทว่าเวลานี้เอง หน้าประตูมีเสียงดังขึ้น “หมอไม่มีอะไรน่าสรรเสริญจริง เทียบกับคุณหนูตระกูลเจียงไม่ได้ ตำหนักของตระกูลหราวเรามันเล็ก คุณหนูเจียงเชิญกลับเถิด”