แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 425

หยินเหลียงอานกำลังเร่งเจียงหรูหลานให้ออกไป ตอนนี้กลับได้ยินหราวชิงหย่าพูด “หรือไม่คุณชายรองหยินกลับไปพร้อมกับฮูหยินเถิด”

หราวชิงหย่าสำหรับคนอย่างหยินเหลียงอานแบบนี้แล้วไม่ได้มีความรู้สึกดีอะไร

ในตอนที่ภรรยาเพิ่งแต่งงานใหม่ต้องการความช่วยเหลือกลับหลบอยู่ข้างๆไม่พูดอะไรสักคำ เมื่อภรรยาตัวเองถูกไล่ ไม่ได้มีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน หรือว่าออกหน้าช่วยพูดจา ยังเร่งให้นางออกไปตามคนรอบข้าง ผู้ชายแบบนี้ช่างเห็นเจ้า่ตัวที่สุด เป็นแบบที่ตระกูลหราวของพวกเขาไม่ชอบที่สุด

“ข้า.......” หยินเหลียงอานยังอยากอยู่ต่อ แต่เมื่อเห็นสายตาของหราวชิงหย่าแล้ว คำพูดที่อยากพูดออกมา ก็ติดไว้ตรงลำคอ

จากนั้นก็จ้องเจียงหรูหลานด้วยสายตาดุดัน แล้วสะบัดแขนเสื้อออกไปอย่างไม่พอใจ

สามีของตัวเองก็จากไปแล้ว ส่วนพี่สะใภ้ของเขาก็ไม่มีทางช่วยนาง เจียงหรูหลานก็ไม่มีหน้าจะอยู่ต่อแล้ว จึงต้องออกไปอย่างไม่เต็มใจ

เรื่องวุ่นวายหน้าประตูไม่ได้กระทบถึงแขกที่มาตระกูลหราว ยิ่งไม่กระทบต่อลั่วเสี่ยวปิงและหราวชิงหย่าแล้วก็คนของตระกูลหราว

งานเลี้ยงเริ่มต้นขึ้นตามปกติ เมื่ออาหารแปลกใหม่ขึ้นโต๊ะ ทุกคนต่างก็ได้เปิดหูเปิดตา

เมื่อรู้ว่าอาหารเหล่านี้ล้วนทำโดยพ่อครัวของหอฝูหม่าน ทุกคนก็พากันถามถึงราคาและข้อเสนอของการจัดงานเลี้ยงนอกสถานที่ของหอฝูหม่านแล้ว เกือบแทบทุกคนที่ให้ความสนใจอย่างมาก

โดยเฉพาะตอนที่เห็นเค้กชิ้นใหญ่ตรงหน้านายท่านหราว ทุกคนต่างก็ตะลึง

ได้รู้ว่านี่คือเค้กวันเกิดที่ทำโดยร้านขนมหวานในเมืองแห่งอาหาร ทุกคนต่างก็รู้สึกว่าจากนี้ไปหากถึงวันเกิด ควรจะสั่งจองเค้กแบบนี้สักชิ้น เช่นนี้แล้ว ธุรกิจเรื่องจัดงานเลี้ยงของหอฝูหม่านก็เปิดขึ้นแล้ว ส่วนธุรกิจการขายเค้กวันเกิดของลั่วเสี่ยวปิงก็เริ่มต้นแล้ว

ขณะนี้ถึงแม้ว่าอาหารตั้งเรียบร้อยแล้ว แต่งานเลี้ยงยังไม่ได้เริ่มขึ้น เพราะฉะนั้นทุกคนยังไม่ได้ขยับตะเกียบ ส่วนลั่วเสี่ยวปิงหลิวซ้ายมองขวาครู่หนึ่ง ไม่เห็นอาจารย์ของอานอานนายท่านเว่ย อดถามหราวชิงหย่าไม่ได้

“วันนี้นายท่านเว่ยไม่มาหรือ?” ลั่วเสี่ยวปิงคิดอยู่ หากวันนี้ไม่ได้เจออาจารย์ของอานอาน เกรงว่าเวลาอื่นก็คงยิ่งไม่มีโอกาสอะไรอีกแล้ว เพราะว่าอานอานเคยพูดว่าอาจารย์ของเขาปกติแล้วไม่ชอบพบเจอกับคนในครอบครัวของนักเรียน

หราวชิงหย่าได้ยินก็ส่ายหัว “ไม่ได้รับข่าวว่าท่านไม่มา น่าจะอยู่ระหว่างทางแล้ว”

จากนั้นหราวชิงหย่าหัวเราะอย่างตลก “ดูท่าทางตื่นเต้นของเจ้า คนที่ไม่รู้ ยังนึกว่าเจ้าจะเจออาจารย์ของตัวเองเสียอีก”

ลั่วเสี่ยวปิงก็หัวเราะตาม ความจริงเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมในใจถึงมีความร้อนรนบางอย่าง

ตอนแรกก่อนหน้านี้จะได้เจออาจารย์ของอานอานแล้ว ก็แต่คลาดเวลาไม่ได้เจอกัน หลังจากนั้นเธอก็คิดมาตลอดว่าอยากเจออีกครั้ง ในใจจึงมีความร้อนรนแปลกๆบางอย่าง

ส่วนคนด้านล่างที่มองดูอาหารบนโต๊ะก็อดกลั้นกันไม่ไหวแล้ว แต่เจ้าของบ้านไม่ได้สั่งว่าเริ่มงานได้ เพราะฉะนั้นก็ไม่มีคนกล้าขยับตะเกียบ เพียงแค่สงสัยว่าคนตระกูลหราวรอคนใหญ่คนโตอะไรอยู่?

ตอนที่ทุกคนตั้งหน้ารอคอยคนใหญ่คนโตมากันอยู่ หน้าประตูก็มีคนที่ถูกคนรับใช้ตระกูลหราวพาเข้ามาอย่างเร่งรีบ

จากนั้นคนรับใช้คนนั้นก็ชี้ไปบนโต๊ะของลั่วเสี่ยวปิง ลั่วเสี่ยวปิงหันหลังให้ประตู เพราะฉะนั้นมองไม่เห็น แต่ว่าหราวชิงหย่าตัวนางหันหน้าไปทางประตู เพราะฉะนั้นนางเห็นแล้วจึงเตือนลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงหันหน้าไปก็เห็นซุนมู่หยางเดินมาทางนี้อย่างเร่งรีบ ในใจกระตุกทันที มีความรู้สึกบางอย่างเหมือนจะเกิดเรื่องใหญ่แล้ว มิเช่นนั้นอยู่ดีๆทำไมซุนมู่หยางถึงต้องหาตัวเองอย่างเร่งรีบเช่นนี้? อีกอย่างยังเป็นงานเลี้ยงวันเกิดของนายท่านตระกูลหราว

คิดถึงตรงนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็อดยืนขึ้นไม่ได้

และในเวลาเดียวกัน ซุนมู่หยางก็เดินมาถึงข้างลั่วเสี่ยวปิงแล้ว

“ไป” ซุนมู่หยางพูดคำเดียวกับลั่วเสี่ยวปิงอย่างเร่งรีบ

แต่ในคำนี้รวมอารมณ์วุ่นวายทุกอย่าง ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกถึงความร้อนรนในวินาทีนี้ของซุนมู่หยางอย่างชัดเจน

คิดว่าตระกูลหราวคนเยอะเกินไป ตอนนี้ไม่สะดวกที่จะพูดอะไร โดยเฉพาะเรื่องที่เร่งรีบขนาดนี้