แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 426

ใช้เวลาสองวัน ลั่วเสี่ยวปิงกับซุนมู่หยางก็มาถึงเมืองเยว่ ที่นี่ใกล้กับชายแดนมากแล้ว ขี่ม้าหนึ่งชั่วโมงก็ถึง

เดิมทีลั่วเสี่ยวปิงนึกว่าเมืองเยว่จะได้รับผลกระทบบ้าง แต่สีหน้าประชาชนที่นี่ไม่มีความผิดปกติแต่ใด เหมือนไม่รู้ว่ามีโรคระบาด

ซุนมู่หยางเหมือนมองออกว่าลั่วเสี่ยวปิงสงสัยอยู่ เลยอธิบายว่า"อ๋องเซ่อเจิ้งปิดข่าวแล้ว คนที่ป่วยล้วนถูกกักตัว"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ก็พยักหน้า

สองคนไม่ได้ไปค่ายทหาร เพราะตอนที่เข้าเมืองก็มีคนมานำทาง ไม่นานสองคนก็ถูกพามาที่เรือนใหญ่แห่งหนึ่ง

เรือนใหญ่และเงียบสงบมาก ข้างในมีองครักษ์หลายคนเฝ้าอยู่ แต่ละคนล้วนจริงจังและเข้มงวดมาก ซึ่งเป็นภาพลักษณ์ที่ตรงกันข้ามประชาชนที่ไร้กังวลของข้างนอก

ลั่วเสี่ยวปิงและซุนมู่หยางก็ได้รับผลกระทบของบรรยากาศนี้ สีหน้าค่อยๆจริงจังขึ้นมา

ไม่นาน สองคนก็ถูกพามาที่หน้าเรือนหลังหนึ่ง

ก่อนที่เข้าไป ลั่วเสี่ยวปิงหยิบผ้าผืนหนึ่งปิดจมูกและปากไว้ ซุนมู่หยางเห็นเช่นนี้ก็ทำตาม

ทั้งสองคนทำการป้องกันเสร็จก็เดินเข้าไป พอเห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงข้างใน ลั่วเสี่ยวปิงก็อึ้งไปสักครู่หนึ่ง

คนที่นอนอยู่บนเตียงคือจีซิงยี่นั่นเอง นับบัดนี้ลั่วเสี่ยวปิงไม่สามารถเชื่อมโยงคนบนเตียงกับแม่ทัพก่อนหน้านี้ที่องอาจผึ่งผายและกล้าหาญคนนั้นได้

จีซิงยี่ในตอนนี้หน้าเหี่ยว เบ้าตาลึก อุณหภูมิในตัวสูงเกินไป สีหน้าแดงก่ำ มีภาวะเลือดออกใต้เยื่อบุตา และตกอยู่ในภาวะโคม่า

ลั่วเสี่ยวปิงนั่งลงจับชีพจรให้จีซิงยี่ พบว่าชีพจรเต้นเร็ว การเต้นของหัวใจเหมือนก็มีปัญหาด้วย

ลั่วเสี่ยวปิงลูบแขนเสื้อของจีซิงยี่ขึ้น ได้เห็นผื่นแดงบนร่างกายของจีซิงยี่ ซึ่งดูน่าตกลงมาก แถมยังมีผื่นแดงหลายจุดเริ่มมีเลือดไหลออกมาด้วย

นี่......

ลั่วเสี่ยวปิงใจกระตุก

ลั่วเสี่ยวปิงมองจีซิงยี่ที่สลบอยู่ และลุกขึ้น สละที่ให้ซุนมู่หยาง

หลังจากซุนมู่หยางจับชีพจรและตรวจสอบจีซิงยี่แล้ว เลยเปิดเสื้อของจีซิงยี่ออก เห็นได้ชัดว่ากล้ามเนื้อของจีซิงยี่อยู่ในสภาพตึง และผื่นตามผิวหนังร่างกายก็หนักเช่นกัน

ซุนมู่หยางส่งสายตาให้ลั่วเสี่ยวปิงอย่างจริงจัง แต่ทั้งสองคนล้วนไม่ได้พูดอะไร หลังจากส่งสายตากันแล้วก็ออกจากห้องของจีซิงยี่ ไปห้องข้างๆกัน

ห้องข้างๆมีเตียงแบบง่ายๆหลายเตียงวางอยู่ มีทหารหลายคนที่มีอาการเดียวกับจีซิงยี่นอนอยู่บนเตียง ลั่วเสี่ยวปิงและซุนมู่หยางจับชีพจรให้คนเหล่านี้ตามลำดับ หลังจากจับชีพจรให้ทุกคนเสร็จ สองคนก็เปลี่ยนห้องอีกห้องหนึ่ง

ทั้งสองคนเปลี่ยนไปสี่ห้อง หลังจากจับชีพจรให้ยี่สิบกว่าคนแล้ว ถึงจะหยุดลง

หลังจากออกจากห้องนอน สองคนยังคงไม่ได้พูดคุยกัน ตั้งสมาธิอยู่ที่เดิม จากนั้นทั้งคู่ก็เดินออกจากที่นี่

หลังจากซุนมู่หยางล้างมือเปลี่ยนชุดแล้ว ก็ออกไปโดยตรง ส่วนลั่วเสี่ยวปิงก็เดินมาในเรือน ถามคำถามต่อองครักษ์ทุกคนที่นางได้เห็น จากนั้นก็ไปห้องยาของจวนนี้ ถามคำถามหลายข้อต่อหมอทหารที่รักษาคนเหล่านั้นในก่อนหน้านี้ จากนั้นถึงกลับไปที่เรือนเดิม

ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงกลับมา ซุนมู่หยางก็กลับมาแล้ว

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิง ซุนมู่หยางถามว่า"เป็นอย่างไรบ้าง เจ้ามีความคิดอะไร"

ทั้งสองคนไม่ได้ปรึกษากันแต่แรก เพื่อไม่รบกวนฝ่ายตรงข้าม

ลั่วเสี่ยวปิงส่ายหน้า"อาการเหมือนไข้รากสาดใหญ่ แต่ชีพจรไม่เหมือน แถมองครักษ์เหล่านั้นเฝ้าในนี้หลายวันแล้ว ก็ไม่มีอาการใดๆ และก็ไม่มีคนใหม่ถูกส่งมาด้วย"