บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 100 ต้องจีบเวินหนิงให้ได้

ลู่จิ้นยวนยืนพิงกายอยู่ตรงหน้าต่าง มองออกไปข้างนอกอย่างสงบ เหมือนรูปปั้นแกะสลักที่งดงามไร้ที่ติ

"คุณมาได้ไง?" เวินหนิงเอามือทาบอกด้วยความตกใจที่เห็นเขา

เธอนึกว่าที่บ้านมีขโมยขึ้นซะอีก ถึงแม้ว่าของเธอจะไม่มีค่าอะไรเลยถ้าเทียบกับบ้านหลังนี้ก็ตาม

"มาดูว่าเธอไปทำอะไรมา" ลู่จิ้นยวนนึกถึงภาพที่มีชายหนุ่มมาส่งเวินหนิงเมื่อครู่ แล้วยังเป็นชายหนุ่มที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนด้วย

สำหรับพฤติกรรมติดตามส่อส่องอย่างเปิดเผยของลู่จิ้นยวนแบบนี้ เวินหนิงไม่เข้าใจเอาซะเลย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เธอไม่เข้าใจว่าลู่จิ้นต้องการอะไร ยังไงเธอกับเขาก็เป็นแค่อดีตสามีภรรยาไปแล้ว เขาจะมายุ่งอะไรกับเธอมากมายทำไม?

"นั้นแฟนใหม่เธอเหรอ?" ลู่จิ้นยวนมองดูสีหน้าไม่พอใจของเธอ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรเท่าไหร่

เวินหนิงจากที่กำลังอารมณ์ดีๆ ก็ถูกเขาทำให้รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที "ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันไปกินข้าวบ้านเพื่อนร่วมงาน คนที่บ้านเขาไม่อยากให้ฉันต่อรถกลับเอง จึงให้พี่ชายมาส่ง จะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่คุณ"

เธอสงสัยจริง ในสายตาของลู่จิ้นยวนเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่ ทำไมแค่เห็นเธออยู่กับผู้ชาย ก็ชอบคิดว่าเธอมีอะไรกับเขา

เธอไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆแบบนั้นซะหน่อย

พอเห็นเวินหนิงพูดทีเดียวยาวเหยียด จนหน้าแดงก่ำด้วยอารมณ์ ลู่จิ้นยวนที่ตึงเครียดก็ผ่อนคลายลง "ฉันยังว่าอยู่ว่า สายตาเธอทำไมถึงได้แย่ขนาดนั้น"

เวินหนิงได้ยินเขาพูดแบบนั้น ก็ทำท่ามองบนนึกในใจลู่จิ้นยวนนี่หมดยารักษาแล้วจริงๆ ก่อนจะเดินไปเอาผลไม้ในตู้เย็นออกมากิน

ลู่จิ้นยวนจึงถามขึ้นช้าๆ "เพื่อนร่วมงานคนไหน?"

"ของใครเหรอ? หน้าตาเป็นยังไงหล่อมั้ย? เก็บเงียบเชียวนะ?"

เวินหนิงหน้าแดงระรื่นเล็กน้อย เธอเคยชินกับกันทำงานอยู่ในบริษัทฯเงียบๆ พอมาเป็นจุดสนใจแบบนี้ก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมา

เธอถือช่องดอกไม้ขึ้นไปยันชั้นบน เวินหนิงรีบเปิดดูการ์ดที่แนบมาด้วย สภาพเธอตอนนี้ ยังมีลูกที่ไม่รู้ว่าใครคือพ่ออยู่ในท้อง แล้วจะให้มาสานสัมพันธ์กับใครได้ยังไง?

เพราะฉะนั้น ต้องไปบอกให้เขาไม่ต้องมาเสียเงิน เสียเวลากับเธอจะดีกว่า

ลู่จิ้นยวนที่เพิ่งขึ้นมา ก็เห็นเวินหนิงที่ถือกุหลาบช่องใหญ่กำลังก้มหน้าดูการ์ดอยู่

ดอกไม้ช่องใหญ่มาก ทำให้เวินหนิงถูกช่องดอกไม้บังไปกว่าครึ่งตัว บนช่องดอกไม่สีสดมีใบหน้าขาวใสโผล่พ้นขึ้นม ทำให้ดูสดใสสวยงามขึ้นไปอีก ให้ความรู้สึกที่ว่าคนดูสวยสดใสกว่าดอกไม้

แต่ลู่จิ้นยวนกลับไม่มีอารมณ์ชื่นชมภาพตรงหน้า เข้าเดินเข้าไปด้วยสีหน้าเข้มขรึม ปรายตามองช่องดอกไม้แวบหนึ่ง "ไม่สวยเลย นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ยังให้ของแบบนี้อยู่อีก?"

เวินหนิงเงยหน้าขึ้นมามองสีหน้าเย็นชาของลู่จิ้นยวน "ก็ไม่ได้ให้คุณซะหน่อย"

ยังไงก็เป็นนำ้ใจของคนให้ ถึงจะไม่ชอบ ก็ไม่ควรพูดแบบนี้

"มาวางอยู่บนตึกฉัน ทำไมฉันจะพูดไม่ได้?"

ลู่จิ้นยวนเห็นว่าเวินหนิงกล้าต่อปากต่อคำกับเขา ยิ่งพูดขึ้นอย่างไม่เกรงใจ

เห็นเวินหนิงไม่พูดอะไรอีก ชายหนุ่มจึงทำเสียงขึ้นจมูก ก่อนพูด "เอาไปทิ้งซะ อย่าให้ฉันเห็นมันอีก"