บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 100

ลู่จิ้นยวนยืนพิงกายอยู่ตรงหน้าต่าง มองออกไปข้างนอกอย่างสงบ เหมือนรูปปั้นแกะสลักที่งดงามไร้ที่ติ

"คุณมาได้ไง?" เวินหนิงเอามือทาบอกด้วยความตกใจที่เห็นเขา

เธอนึกว่าที่บ้านมีขโมยขึ้นซะอีก ถึงแม้ว่าของเธอจะไม่มีค่าอะไรเลยถ้าเทียบกับบ้านหลังนี้ก็ตาม

"มาดูว่าเธอไปทำอะไรมา" ลู่จิ้นยวนนึกถึงภาพที่มีชายหนุ่มมาส่งเวินหนิงเมื่อครู่ แล้วยังเป็นชายหนุ่มที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนด้วย

สำหรับพฤติกรรมติดตามส่อส่องอย่างเปิดเผยของลู่จิ้นยวนแบบนี้ เวินหนิงไม่เข้าใจเอาซะเลย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เธอไม่เข้าใจว่าลู่จิ้นต้องการอะไร ยังไงเธอกับเขาก็เป็นแค่อดีตสามีภรรยาไปแล้ว เขาจะมายุ่งอะไรกับเธอมากมายทำไม?

"นั้นแฟนใหม่เธอเหรอ?" ลู่จิ้นยวนมองดูสีหน้าไม่พอใจของเธอ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรเท่าไหร่

เวินหนิงจากที่กำลังอารมณ์ดีๆ ก็ถูกเขาทำให้รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที "ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันไปกินข้าวบ้านเพื่อนร่วมงาน คนที่บ้านเขาไม่อยากให้ฉันต่อรถกลับเอง จึงให้พี่ชายมาส่ง จะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่คุณ"

เธอสงสัยจริง ในสายตาของลู่จิ้นยวนเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่ ทำไมแค่เห็นเธออยู่กับผู้ชาย ก็ชอบคิดว่าเธอมีอะไรกับเขา

เธอไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆแบบนั้นซะหน่อย

พอเห็นเวินหนิงพูดทีเดียวยาวเหยียด จนหน้าแดงก่ำด้วยอารมณ์ ลู่จิ้นยวนที่ตึงเครียดก็ผ่อนคลายลง "ฉันยังว่าอยู่ว่า สายตาเธอทำไมถึงได้แย่ขนาดนั้น"

เวินหนิงได้ยินเขาพูดแบบนั้น ก็ทำท่ามองบนนึกในใจลู่จิ้นยวนนี่หมดยารักษาแล้วจริงๆ ก่อนจะเดินไปเอาผลไม้ในตู้เย็นออกมากิน

ลู่จิ้นยวนจึงถามขึ้นช้าๆ "เพื่อนร่วมงานคนไหน?"

เวินหนิงเกือบจะคายสะตอเบอร์รี่ที่เพิ่งกินเข้าไปออกมา "หลิวเมิ่งเซวี่ยไง คนที่อันเฉินรับเข้ามาทำงานเป็นกรณีพิเศษน่ะ"

พอได้ยินชื่อนี้ สีหน้าลู่จิ้นยวนก็ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย

หลิวเมิ่งเซวี่ยคนนี้อยู่ที่ทำงานก็ไม่ตั้งใจทำงาน เอาแต่อู้งาน ถ้าไม่เห็นแก่ที่เธอมีบุญคุณกับเขา แล้วเขายังรับปากเธอไว้อีกละก้อ ลู่จิ้นยวนคงไล่เธอออกไปนานแล้ว

แต่ไม่คิดว่าเธอกับเวินหนิงจะมาสนิทสนมกันได้

"เธอเห็นเขาแล้ว ไม่รู้สึกแปลกๆบ้างเหรอ?"

ครั้งที่แล้ว เวินหนิงก็เห็นเธอวิ่งขึ้นไปปรนนิบัติเขาถึงที่แล้วไม่ใช่เหรอ แบบนี้ยังเป็นเพื่อนกันได้เหรอ ในใจเวินหนิงจะไม่รู้สึกอิฉาบ้างเลย?

" ก็ไม่นะ " เวินหนิงส่ายหน้า สำหรับหลิวเมิ่งเซวี่ยแล้ว เธอมองเขาเป็นเหมือนเด็กน้อยที่ต้องการความช่วยเหลือคนหนึ่งแค่นั้น

ลู่จิ้นยวนรู้สึกได้ว่าในใจเธอไม่เคยให้ความสำคัญอะไรกับเรื่องนี้เลย อยู่ๆเขาก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

เขามองไปยันเวินหนิงที่กำลังกินผลไม้อย่างสบายใจ โดยไม่มองมาทางเขาซะนิด ก่อนจะเดินออกไปอย่างโมโห "เอาแต่กินอยู่นั้นแหละ"

พูดจบ ก็เดินออกไปทันที

เวินหนิงมองเขาที่เดินจากไปอย่างประหลาดใจ เธอกินของเธออยู่ดีๆทำไมต้องมาว่าเธอด้วย เธอใช้เงินตัวเองซื้อมานะ

หรือว่า เขาไม่อยากให้เธอสนิทกับหลิวเมิ่งเซวี่ย เพราะกลัวว่าเธอจะหลุดปากเรื่องที่พวกเขาเคยแต่งงานกันมาก่อน กลัวจะมีผลต่อความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองเหรอ?

คิดไปคิดมา เวินหนิงก็รู้สึกว่ามันเป็นไปได้สูงมาก เพราะหลิวเมิ่งเซวี่ยเป็นคนที่ลู่จิ้นยวนรับเข้ามาทำงานเป็นกรณีพิเศษ แล้วยังกล้าทำตัวสนิทแนบชิดกับเขาในบริษัทฯอีก ถ้าไม่มีคนให้ท้ายเธอจะกล้าขนาดนั้นได้ไง?

คิดไปเวินหนิงก็รู้สึกหมดอารมณ์จะกิน เธอโยนผลไม้ทิ้งไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหันไปฟังดนตรีโมสาร์ทสำหรับลูกในครรภ์

........

หลิวยวนเทากลับถึงบ้าน หลิวเมิ่งเซวี่ยก็เห็นว่าเขาสีหน้าไม่สู้ดีนัก จึงรีบถามว่าเกิดอะไรขึ้น

พอรู้ว่าเวินหนิงพักอยู่ในโซนชุมชนไฮโซ ในใจของหลิวเมิ่งเซวี่ยยิ่งรู้สึกเจ็บใจ แบบนี้ต้องรีบให้หลิวยวนเทารวบหัวรวบหางซะแล้ว