บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 150 บันยะบันยังหน่อย

ตอนที่เวินหนิงได้สติตื่นขึ้นมา เธอลืมตาขึ้นมาอย่างเต็มตา ความทรงจำที่หายไปก่อนหน้านั้นค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาในสมองทีละฉากๆ

เธอจะไปหายวี๋เฟยหมิง แต่กลับถูกรู้ทันจนแผนแตก เกือบที่จะโดนเขาเอาคืนไปแล้ว!

อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของยานั้นยังไม่หายไปทั้งหมดดี เพียงแค่เธอนึกย้อนคิดได้ถึงตรงนั้น สมองของเวินหนิงก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมาราวกับจะระเบิด ใบหน้าอันเรียวเล็กของเธอก็พลันซีดเซียวลงอย่างน่ากลัว

เวินหนิงหันมองไปรอบๆ ภาพทั้งหมดดูเป็นภาพมัวๆ ที่พร่าเลือน ที่มือของเธอยังมีสายให้น้ำเกลือปักเสียบคาเอาไว้อยู่ แต่ทว่าเวินหนิงไม่มีอารมณ์ที่จะมานอนต่อไปแบบนี้ รีบยันกายลุกขึ้นนั่งจากเตียงทันที แต่ก็กลับส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างอดกลั้นไม่อยู่ “โอ๊ย เจ็บ”

ลู่จิ้นยวนที่อยู่ข้างนอกกำลังคุยอยู่กับคุณป้าที่คอยพยาบาลเธอให้ก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวในห้อง จึงรีบเดินเขามาหา

เวินหนิงเห็นลู่จิ้นยวน ความรู้สึกที่หวาดกลัวไม่สงบใจเมื่อสักครู่ก็คลายลงไปเล็กน้อย ทว่าแก้มทั้งสองข้างก็แดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

เธอไม่ใช่เด็กสาวใสซื่อที่ยังไม่เคยผ่านเรื่องราวต่างๆ อีกต่อไป เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานนั้น เธอจำได้อย่างชัดเจน

ดังนั้น ลู่จิ้นยวนเป็นคนช่วยเธอเอาไว้ ภาพที่ดูงดงามแต่กลับกระจัดกระจายอยู่ในห้วงความทรงจำนั้นไม่ใช่ความฝันที่เธอนึกคิดเอาตอนที่สติยังเลือนราง แต่มันเป็นความจริงต่างหาก!

ลู่จิ้นยวนเห็นสีหน้าของเธอที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “ทำไม ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”

เวินหนิงส่ายหัวอย่างงุนงง สภาพเธอที่ดูสับสนงุนงันอยู่แบบนี้นั้นทำให้นัยน์ตาของลู่จิ้นยวนที่จ้องดูเธออยู่มืดขรึมขึ้นเล็กน้อย

ลู่จิ้นยวนหรี่ดวงตาลงเล็กน้อย “งั้นเหรอ”

ความจริงแล้วเขาอยากจะไปดูยวี๋เฟยหมิงในสภาพน่าเวทนานี้กับตาตัวเองด้วยซ้ำ ถูกมันยั่วแหย่แบบนี้อีกครั้งถ้าไม่ลงมือจัดการ มันคงจะนึกว่าเขาลู่จิ้นยวนคนนี้เป็นได้แค่แมวไร้เล็บไม่มีน้ำยาน่ะสิ

“มีอะไรเหรอ” เวินหนิงได้ยินเสียงอันเฉินดังขึ้นจากปลายสาย คิดว่ามีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับหลักฐาน ด้วยเหตุนี้เธอจึงมีความรู้สึกกระตือรือร้นอยากได้พลุ่งพล่านขึ้นมา “ฉันก็จะไปด้วย”

เธอต้องการที่จะได้หลักฐานการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองมากจริงๆ ขอเพียงแค่มีเศษเสี้ยวของความหวังผุดขึ้นมา เธอก็จะรีบไปดูในทันที

“เธอจะไปไหนกัน หืม?” ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ มองดูเวินหนิงที่มีท่าทางโงนเงนไปมา เธอไม่สามารถแม้แต่จะยืนให้อย่างมั่นคงได้เลย ยังจะคิดห่วงกังวลเรื่องพวกนี้อีก

สามารถพูดได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้นั้นซื่อบื้อจนถึงขนาดที่ไม่คิดเป็นห่วงแม้แต่ร่างกายของตัวเอง แถมยังดื้อดึงดันเป็นที่สุด เพื่อที่จะสืบหาความจริงก็ได้ลืมเรื่องทั้งหมดไปแล้วอย่างงั้นเหรอ

“อยู่พักรักษาตัวเองที่นี่ไปเถอะ ไม่ต้องไปวิ่งวุ่นวายที่ไหนแล้ว ไม่อย่างนั้นล่ะก็.......”

ลู่จิ้นยวนจับคางของเธออย่างอ่อนโยน ผิวที่ขาวซีดของเธอถูกความร้อนจากร่างกายของเขาสัมผัสโดน ก็พลันแดงก่ำขึ้นมาในทันที

ในสายตาของฝ่ายชายแล้วเห็นเวินหนิงมีท่าทีเป็นอย่างไร ชะงักตัวแข็งทื่อไปแล้ว ไม่กล้าแม้แต่ที่จะเอ่ยอะไรออกมางั้นเหรอ ทำไมเขาถึงได้.........งี่เง่าแบบนี้กันนะ