บ่วงแค้นแสนรัก บทที่162 ทำลายชื่่อเสียงให้ย่อยยับ

พึ่งจากถึงหน้าประตู กำลังจะเอากุญแจออกมา ก็มีเสียงที่เย็นชาของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นในหู "ในที่สุดเธอก็กลับมาสักที

เย่หวานจิ้งยืนอยู่ที่หน้าประตูคอนโดที่เวินหนิงเช่าอยู่ด้วยใบหน้าเย็นชา ใบหน้าที่ดูแลบำรุงรักษาเป็นอย่างดีดูเปล่งประกายอ่อนเยาว์ตามด้วยจุดประสงค์ที่มา

รู้สึกตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นสีหน้าบวกกับเสียงที่ได้ยินของนางเมื่อกี้ เธอก็เข้าใจทันทีว่าเป็นการมาที่ไม่เจตนาดี แต่ไม่ว่าจะยังไงนางก็เป็นแม่ของลู่จิ้นยวน ดังนั้นเธอจึงทักทายนาง

“ สวัสดีค่ะ ท่านป้า”

เป็นเพียงคำทักทายสั่นๆไม่กี่คำ แต่กลับจุดไฟความโกรธของเย่หวานจิ้งขึ้นมา

ตั้งแต่เช้าที่นางลืมตาขึ้นมาก็ได้เห็นลูกชายที่น่าภาคภูมิใจของตัวเองกับนักโทษหญิงคนหนึ่ง เป็นรูปถ่ายที่รักๆใคร่ๆของผู้หญิงที่เธอดูถูกมาโดยตลอด

แต่เธอกลับมองข้ามมันไปง่ายๆ คงจะคิดว่าตัวเองเป็นนายหญิงน้อยของตระกูลลู่จริงๆแล้วสินะ

ครั้งสุดท้ายที่ฉันกับเธอเจอกัน ฉันก็ได้พูดทุกอย่างกับเธออย่างชัดเจนไปแล้วนะ ฐานะของเธอ ฉันคิดว่าเธอน่าจะรู้ตัวเองแก่ใจ ครั้งนี้เธอยังมาพัวพันกับลู่จิ้นยวนอยู่อีก

ตอนนี้ข่าวอื้อฉาวนั้นคงจะแพร่กระจายไปทั่วเมืองแล้ว หากมีคนอยากหลอกใช้ตัวตนของเวินหนิงแล้วล่ะก็

เวินหนิงตกตะลึงไปชั่วขณะ เธอไม่คิดว่าเย่หวานจิ้งนั้นจะคิดว่าเธอเลวร้ายได้ขนาดนี้ ราวกับว่าในใจเธอไม่มีอะไรเลยนอกจากยั่วยุผู้ชายเท่านั้น

"ท่านป้าคะ ฉันไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้ท่านโกรธได้มากขนาดนี้ แต่ฉันอยากจะบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในปีก่อนนั้นฉันไม่ได้เป็นคนทำ ตอนนี้ฉันกำลังพยายามหาหลักฐานอยู่ คิดว่าไม่นานก็คงจะได้ผลสรุปออกมา ... "

"ฉันไม่ต้องการฟังผลอะไรของเธอ" สำหรับเย่หวานจิ้งคำพูดของเวินหนิงนั้นเป็นแค่การแก้ตัวเท่านั้น เธอเหลือบมองเวินหนิงด้วยความรังเกียจ " ที่แท้เธอก็ใช้คำหลอกลวงพวกนี้มาหลอกจิ้นยวนนี่เอง คิดไม่ถึงเลยว่าเธอยังมีสามารถทางด้านนี้ด้วย”

เวินหนิงพูดอะไรไม่ออก ทั้งๆที่เธอเป็นแพะรับบาปของเวินหลานโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย แล้วทำไมเธอถึงได้เป็นคนผิดไปอย่างงั้น

เธอเข้าใจแล้วว่า ไม่ว่ายังไงในสายตาของเย่หวานจิ้งเธอนั้นผิดไปอย่างสิ้นเชิง เดิมทีเธอก็เป็นแค่คนฐานะต่ำต้อยอยู่แล้ว ต่อให้เธอไม่เคยมีประวัติติดคุก ตระกูลเวินก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของตระกูลลู่อยู่แล้ว .

เวินหนิงยืนอยู่กับที่ เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อ ในเมื่อเป็นคนที่ถูกเขารังเกียจอยู่แล้ว ต่อให้เธอทำอะไรก็ผิดไปหมด ยังสู่ไม่ทำอะไรเลยจะดีกว่า

คิดๆไปแล้ว เธอก็เปิดประตู "ท่านป้าค่ะ ในเมื่อท่านพูดแบบนี้ บางทีเราก็ไม่มีความจำเป็นใดๆที่จะต้องพูดกันต่อ "

เมื่อเย่หวานจิ้งเห็นกิริยาเธอที่ไม่ได้เดือดร้อนใดๆก็ยิ่งโกรธมากยิ่งขึ้น เธอไม่เคยเห็นผู้หญิงที่หน้าหนาไร้ยางอายได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่ถูกรำคราญถึงหน้าบ้าน ก็ยังไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวได้ยังงี้

“ ไหนๆก็พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันก็จะไปอ้อมไปอ้อมมาให้ยุ้งยากล่ะ ต่อจากนี้ช่วยออกห่างจากลูกชายของฉันด้วย เขาไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปที่อยากเข้าใกล้ก็สามารถเข้าใกล้ได้ ตระกูลลู่เมตตากรุณากับเธอมามากพอแล้ว ขอร้องล่ะ เธออย่ามาเตลิดจนขึ้นหัวแบบนี้อีก ถ้าไม่งั้นแล้วล่ะก็ ฉันก็จะไม่เกรงใจแบบนี้อีก”