บ่วงแค้นแสนรัก บทที่167 เหนื่อยล้าใจอย่างมาก

หลังจากที่ลู่จิ้นยวนพูดจบ ก็กระแทกประตูเดินออกไปจากที่นี่

ได้ยินเสียงประตูที่หนักหน่วง ร่างกายของเวินหนิงถึงกับสั่นสะท้าน เธอคิดยังไงก็คิดไม่ออก ว่าทำไมเธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดแล้วพูดความจริงออกมา ผลที่ได้รับทำไมถึงเป็นเช่นนั้น ...

เธอได้โทรไปหาหลิวเมิ่งเซวี่ยอีกครั้ง แต่หลิวเมิ่งเซวี่ยไม่รับโทรศัพท์เธอเลย ราวกับว่ากลัวเธอจะหาโอกาสหลอกเขาพูดอะไรออกมา สุดท้ายถึงกับปิดเครื่องไป

เวินหนิงทำอะไรไม่ถูก จึงได้โทรไปที่โรงแรมหมิ่งเซิ่ง คำตอบที่ได้คือบุคคลภายนอกไม่สามารถดูได้ และนอกจากนี้ วิดีโอกล้องวงจรปิดจะถูกล้างทุกๆสามเดือน ต่อให้เวินหนิงจะมีความสามารถขนาดไหน ก็ไม่อาจนำวิดีโอที่มากมายขนาดนั้นไปกู้ข้อมูลเดิมคืนกลับมาได้ และข้อมูลไม่อาจสมบูรณ์ได้โดยเฉพาะในส่วนที่เธออยากได้แล้วล่ะก็ มันเป็นอะไรที่ยากยิ่งกว่าหาเข็มในใต้สมุทรจริงๆ

หลังจากที่ได้โทรศัพย์พวกนี้จบ เวินหนิงรู้สึกว่าร่างกายหมดเรี่ยวแรงอย่างกับโดนดูดจนว่างเปล่า ที่แท้ มีเรื่องบางเรื่องไม่ใช่ว่าเธออยากพิสูจน์ก็สามารถไปพิสูจน์ได้

ในเวลานี้ เวินหนิงรู้สึกว่าลูกในท้องเตะเธอเบาๆ ตอนนี้ลูกในท้องมีอายุครรภ์ได้ห้าเดือนแล้ว เธอจะยอมรับได้อย่างไร ถ้าให้เธอต้องแยกกันจากลูก

นี่มันจะไม่มีหนทางอื่นเลยเหรอ ...

เวินหนิงมองขึ้นไปที่เพดานด้วยความสับสน และรู้สึกเหนื่อยล้าใจอย่างมาก

จนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงจริงๆ

...

เมื่อลู่จิ้นยวนออกมาจากบ้านของเวินหนิง ในใจเต็มไปด้วยความโมโห เมื่อนึกถึงเด็กในท้องของเธอ แค่รู้สึกว่าความสนิทสนมในช่วงเวลาที่ผ่านมา มันเหมือนกับภาพสะท้อนในกระจกที่เหลือทน

หากเด็กคนนั้นไม่ถูกกำจัดออกไป มันจะเป็นมารในใจเขาตลอดไป

นี่มันเป็นเรื่องอะไรกันแน่

ลู่จิ้นยวนเป็นคนที่น่าภูมิใจมาโดยตลอด เรื่องแบบนี้ไม่เพียงแต่เขาจะยอมรับไม่ได้ ต่อให้เกิดขึ้นกับผู้ชายคนไหนก็ตาม ก็คงเป็นปมในใจที่ไม่มีวันปล่อยวางได้

“ มัน ... เกี่ยวข้องกับคนที่ชื่อเวินหนิงใช่ไหม”

แต่ว่า แค่เอยถึงคำว่าเวินหนิง สีหน้าของลู่จิ้นยวนก็เปลี่ยนไป จากเดิมใบหน้าที่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

เฉิงหยางได้แต่จับจมูก ดูไปดูมาเป็นเรื่องของความรักจริงๆด้วย ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฝ่ายผู้หญิงคนนั้นเป็นคนยังไง ถึงได้ทำให้ลู่จิ้นยวนที่เป็นเหมือนท่อไม้อารมณ์เสียได้ครั้งแล้วครั้งเล่า

เป็นไปได้ไหมว่านี่คือความรู้สึกของความรัก

“ นี่นายกลายเป็นคนจู้จี้จุกจิกไปตั้งแต่เมื่อไหร่” เมื่อลู่จิ้นยวนเห็นว่าเฉิงหยางเอาแต่พูดอยู่อย่างนั้น ก็พูดอย่างเย็นชาและไม่ไว้หน้า

เฉิงหยางจะเอาแต่ถามอยู่อย่างนั้นก็ไม่ใช่ เขาจึงคิดอยู่พักหนึ่ง "เฮ้ย นายอย่าดื่มแล้ว ฉันพึ่งนึกขึ้นมาได้ ตอนนี้มู่เยียนหรานอยู่ในโรงพยาบาล สถานการณ์ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนัก ใช่แล้ว ซินอวี๋กำลังตามหานายอยู่ ว่าให้นายไปเยี่ยมมู่เยียนหรานเธอหน่อย

เฉิงหยางกังวลว่าลู่จิ้นยวนจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ ปล่อยให้ตัวเองดื่มจนเมา ก็นึกถึงเรื่องที่ไป๋ซินอวี๋ไหว้วานเขา

"เธอเป็นอะไรเหรอ"

ราวกับว่าเขาคาดคิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะร้ายแรงขนาดนี้ ครั้งที่แล้ว ไม่ใช่ว่ามู่เยียนหรานมีแนวโน้มเป็นโรคซึมเศร้า