บ่วงแค้นแสนรัก บทที่168 เธอคืออะไร

มู่เยียนหรานก็เหลือบมองลู่จิ้นยวนที่นั่งอยู่ไม่ไกล “ ไม่เจอกันซะนาน จิ้นยวนฉันคิดว่า

ลู่จิ้นยวนส่ายหัว "ไม่เหรอ จะเป็นไปได้ยังไง"

“ อย่ากังวลไปเลย อาการป่วยของฉันตอนนี้ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น

ทำให้รู้สึกห่างเหินกันมาก จนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่ว่าจะยังไง แต่ก่อนนั้นพวกเขาเคยเป็นยิ่งกว่าเพื่อนรักกัน ต่อให้เลิกกันแล้ว

"ฉันจะช่วยอะไรเธอได้บ้าง"

ก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกับดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความอ้อนวอน " นายช่วยอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย ให้ฉันได้นอนหลับหน่อย

นายดูสิ ฉันนอนไม่ค่อยหลับมาหลายวันแล้ว คุณหมอบอกว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป

มู่เยียนหรานชี้ไปที่รอยคล้ำใต้ดวงตาของเธออย่างน่าสงสาร ลู่จิ้นยวนปฏิเสธเธอไม่ลง นั่งลงไปข้างๆเตียง

แม้ว่าจะไม่ได้ใกล้ชิดกันขนาดนั้น แค่นี้เธอก็รู้สึกพอใจมากแล้ว

...

หลังจากที่ไป๋ซินอวี๋พาเฉิงหยางออกไป เฉิงหยางเห็นใบหน้าเหม็นเขียวของเขาและไม่พูดอะไร ถอนหายใจแล้วพูดว่า " นี่พวกนายอายุเท่าไหร่กันแล้ว รู้จักกันก็ประมาณสิบกว่าปีแล้ว ยังมีเรื่องอะไรที่สามารถทำให้ต้องทะเลาะกันขนาดนี้ เป็นไปได้ไหมที่ต่อไปนี้จะไม่ติดต่อกันอีก"

สีหน้าของไป๋ซินอวี๋เศร้าลง ลูกคุณหนูอย่างพวกเขา อยู่ในแวดวงเช่นนี้มาตั้งแต่เด็กๆจนคุ้นเคยกับการนิ่งและเพิกเฉย เฉิงหยางกับลู่จิ้นยวนเป็นเพื่อนหายากที่สามารถพูดความในใจได้จริงๆ และยังเป็นเพื่อนที่สามารถลุยน้ำลุยไฟกับเขาได้ เขาก็ไม่อยากทะเลาะกับลู่จิ้นยวนจนมองหน้าไม่ติด.

ก็แค่ว่า เห็นไม่ได้ที่ลู่จิ้นยวนทำร้ายจิตใจของมู่เยียนหรานเพื่อผู้หญิงอย่างเวินหนิง

"อาหยาง เรื่องนี้ถ้าจะให้พูดมันค่อนข้องยาว แต่ว่า ฉันต้องการนายช่วย"

เฉิงหยางเลิกคิ้ว “ ทำไม มีเรื่องอะไรก็พูดมา นายเป็นคนพูดเออๆอาๆแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไร ”

“ นายได้เห็นอาการของเยียนหรานในตอนนี้แล้ว พวกเราเข้าใจเธอ ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่เคยผ่านความลำบากหรืออุปสรรคใด ๆ กับความรักครั้งนั้น เธอให้ความสำคัญกับมันมาก นายต้องช่วยเธอ ไม่สามารถปล่อยให้เธอกระทบกระเทือนจิตใจเพราะเรื่องนี้ไม่ได้ ."

เฉิงหยางเงียบไปครู่หนึ่ง“ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากช่วยนาย แต่ฉันรู้สึกว่า เรื่องของความรักมันต้องขึ้นอยู่กับความรู้สึกของพวกเขาเอง ไม่อาจบอกว่าเราสนิทกับเยียนหรานมากกว่าก็ให้ลู่จิ้นยวนไปยอมรับคนที่เขาไม่ได้รัก แบบนี้ต่อให้พวกเขาอยู่ด้วยกันไป คิดว่าเยียนหรานจะมีความสุขจริงๆเหรอ "

ในสายตาของเฉิงหยางเวินหนิงก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ผู้หญิงคนนี้ถือว่ามีประพฤติที่เรียบร้อยและมีสติสัมปชัญญะ เจออุปสรรคอะไรเธอก็ไม่กลัว ถึงแม้ฐานะทางบ้านจะด้อยไปหน่อย แต่สุดท้ายแล้วถ้าลู่จิ้นยวนชอบก็โอเคแล้ว

"ไม่ ไม่ได้ " ไป๋ซินอวี๋อารมณ์ร้อนรนขึ้นมา " เยียนหรานตอนนี้มีโอกาสเป็นโรคซึมเศร้ามาก ในเวลาแบบนี้ฉันยอมให้เธออยู่กับความสุขจอมปลอม ก็ไม่ยอมให้เธอต้องทุกข์ทรมาณใจ อาหยาง พวกเราทุกคนเห็นเธอเติบโตมาด้วยกัน เยียนหรานก็เหมือนน้องสาวของพวกเราคนหนึ่ง ถ้านายไม่เห็นใจเธอ อย่างน้อยอย่ามาขัดขวางในสิ่งที่ฉันจะทำก็พอ ”

สายตาของไป๋ซินอวี๋ดูมันพร้อมที่จะตัดขาดความเป็นเพื่อน ถ้าหากเฉิงหยางไม่เห็นด้วย

เมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนรักที่แข็งทึบอย่างกับท่อนไม้ เฉิงหยางรู้ว่าที่เขาอ่อนไหวขนาดนี้ก็เพื่อมู่เยียนหราน ดังนั้นเขาจีงได้แต่พยักหน้า " โอเค ฉันเข้าใจแล้ว "