บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 282 ความรู้สึกที่คุ้นเคย

ในใจเหมือนดั่งเครื่องปรุงรสต่างๆหกกระจาย ความรู้สึกปั่นป่วนไปหมด

มองไปยังใบหน้าที่ยังคงหล่อเหลาเหมือนดั่งงานแกะสลักชั้นเลิศนั้น เธอหวั่นไหวไปชั่วขณะ รู้สึกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้เป็นเหมือนความฝัน

เวินหนิงชะงักไปสักพัก แล้วหันตัวหลบลู่จิ้นยวน

แต่ขาเจ้ากรรมกลับสะดุดเข้า

“โอ้ย......”ร่างกายของเวินหนิงเอียงโงนเงนแล้วเธอก็อุทานด้วยความตกใจ ตามด้วยเธอรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง

ชะล่าใจเกินไปแล้ว เสียงของเธอ......

ลู่จิ้นยวน คงได้ยินไม่ชัดหรอกใช่มั้ย?

เวินหนิงรู้สึกว่าร่างกายของเธอกำลังล้มไปข้างหลัง รู้สึกตัวเองนั้นโง่มาก ที่มาล้มตรงหน้าของลู่จิ้นยวน เธอกำลังที่จะตกอยู่ในความน่าอับอายนั้นผู้ชายตรงหน้าได้ยื่นมือมาดึงเสื้อเธอไว้

หลังจากที่ได้ช่วยเธอแล้วลู่จิ้นยวนยังรู้สึกคาดคิดไม่ถึงกับการกระทำของเขาเลย

เขาเองเป็นคนที่มีนิสัยไม่ชอบถูกเนื้อต้องตัวใคร คนตรงหน้าของเขาเป็นแค่คนธรรมดาคนนึง แว่นตาที่หนาเตอะ และบนใบหน้าที่มีฝ้านั้น ดูยังไงก็ไม่ใช่แนวที่เขาจะเข้าใกล้

แต่ว่า.......

ความรู้สึกที่คุ้นเคยนั่น ทำให้เขาทำแบบนั้นไปโดยไม่รู้ตัว

เวินหนิงชะงัก เธอไม่รู้ว่าทำไมลู่จิ้นยวนถึงออกมือช่วย แต่ในใจก็ยังคงรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หลังจากที่ทรงตัวได้แล้ว เวินหนิงหายใจเข้าออกอย่างหนักหน่วง จากนั้นถึงจะคลองสติตัวเองกลับมาอีกครั้ง

“ขอบคุณค่ะ”ในใจของเวินหนิงนั้นทั้งอายและว้าวุ่น อยากที่จะหายไปจากตรงนี้เสียให้ได้

ลู่จิ้นยวนตัดบทสนทนาของทั้งสอง

ลู่อันหรานตอนนี้เป็นเหมือนหัวใจตระกูลลู่ จะให้เขาลูกไปอยู่กับคนที่เขาไม่เชื่อใจได้ยังไง?

ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด

“......”

เวินหนิงเงยหน้าขึ้นมอง เห็นสายตาที่มีความระแวงของลู่จิ้นยวน เธอกัดฟันตัวเองแน่น“แต่การดูดเจรจาของพวกคุณจะรบกวนการนอนของคุณชายน้อย ฉันอยู่ที่บ้านตระกูลเวินคงไม่หนีไปไหนหรอก ให้ฉันเป็นคนดูเขาเถอะ!”

ไม่ง่ายเลยที่กว่าจะได้มีเวลาที่จะได้อยู่กับลูก ให้พูดยังไงเวินหนิงก็ไม่มีทางปล่อยโอกาสนี้ไปหรอก

“......”

ลู่จิ้นยวนเงียบไปสักพัก“เธออุ้มเด็กไว้ แล้วยืนอยู่ที่ฉันสามารถมองเห็นได้ ไม่งั้นละก็ ฉันจะเป็นคนอุ้มเอง......”

ลู่จิ้นยวนตั้งใจที่จะพูดแบบนี้ คนนี้น่าสงสัยเกินไป ถึงจะไม่มีหลักฐาน แต่หน้าตาและเสียงเป็นคนแปลกหน้า แต่ยังไงลู่จิ้นยวนก็มีความรู้สึกคุ้นผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างมาก ความคุ้นเคยนั้นทำให้เขาแปลกใจ

ถึงในความเป็นจริงรู้ว่าเวินหนิงได้ตายไปแล้ว และเขาเองก็เป็นคนฝังเองกับมือ แต่ยังไงเขาก็ไม่อยากที่จะเชื่อเรื่องนี้อยู่ดี

เห็นความเด็ดขาดของลู่จิ้นยวนแล้วเวินหนิงก็จนปัญญา ได้แต่ตอบตกลงไปตามนั้น

อุ้มเด็กไว้แล้วเดินไปที่ๆอยู่ในสายตาของทั้งสอง แล้วยืนหลบตรงมุม ลู่อันหรานหลับไปแล้วเลยไม่ได้ร้องไห้โวยวาย

เวินหนิงอุ้มไว้แบบนั้น ถึงเด็กจะมีอายุแค่ไม่กี่เดือน แต่ก็มีน้ำหนักพอสมควร กับเวินหนิงที่ป่วยมาตลอดแล้วมาอุ้มเด็กไว้แล้วไม่ไปไหน กับเธอแล้วไม่ใช่งานเบาๆเลยทีเดียว

แต่เธอไม่อยากจะปล่อยมือ เธอนั้นแทบจะอยากอุ้มลูกของเธอไว้ ไม่แยกจากกันอีก