บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 34 ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง

หลังจากนั้นไม่นาน ลู่จิ้นยวนก็หยุดรถ

"คุณเดินจากนี่ไปบริษัทแล้วกัน"

เวินหนิงลงจากรถและมองไปรอบๆ ที่นี่ดูไม่เหมือนใจกลางเมือง ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่เห็นอาคารที่เป็นของตระกูลลู่เลย

"เดี๋ยวก่อน ที่นี่... " เวินหนิงกำลังจะถาม แต่ลู่จิ้นยวนกลับเพิกเฉยแล้วเหยียบคันเร่งจากไป

ช่างเป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจจริงๆ

เวินหนิงพูดไม่ออก หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเปิดระบบนำทาง แล้วพบว่าลู่จิ่นหยวนโยนเธอลงที่นี่นั้นยังห่างจากบริษัทหลายกิโล

... ชายคนนี้ชั่งระวังตัวดีจริง

ถนนที่ลู่จิ่นหยวนจอดให้ลง อยู่ในช่วงการก่อสร้างและมีรถวิ่งผ่านไปมาน้อยมาก แต่เธอทำอะไรไม่ได้ ได้แต่สาปแช่งเขาในใจแล้วเดินไปตามทาง

เมื่อเวินหนิงเดินมาถึงบริษัทก็เลยเวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว

เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและด้วยความกังวลเธอจึงเดินไปตามทางเล็กๆ เสื้อผ้าที่เลอะฝุ่นทำให้ดูน่าอับอายมากขึ้น

"ขออภัย คุณผู้หญิง เราไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้าและออกได้"

เมื่อเห็นเวินหนิงกำลังจะเข้าประตูอาคาร เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เข้ามาห้ามเธอ

เวินหนิงขมวดคิ้ว “ฉันเป็นผู้ช่วยคนใหม่ของประธานลู่ค่ะ”

เป็นผู้หญิงที่กล้าจริงๆ

"..." เวินหนิงเหลือบมองลู่จิ้นยวนเมื่อเขาทำเรื่องให้มันยุ่งยากขึ้น

อย่างไรก็ตามลู่จิ้นยวนพูดเช่นนั้น เธอก็เข้าใจว่าการอธิบายอะไรก็ไร้ประโยชน์ไปคงไม่เกิดอะไร

ลู่จิ้นยวนมองนาฬิกา "จากนี้ไปอย่าลืมว่าต้องมาถึงบริษัทก่อนเวลา วันแรกเธอก็สายไป35นาที ลู่กรุ๊ปไม่ได้เลี้ยงคนที่ไร้ประโยชน์"

ทั้งหมดก็เพราะคุณไม่ใช่เหรอ?

เวินหนิงตอบกลับในใจ แม้ภายนอกไม่แสดงออกแต่ก็ขมวดคิ้วแล้วพยักหน้ารับ “ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”

ลู่จิ้นยวนไม่ได้พูดอะไรและเดินตรงไปชั้นบน

เวินหนิงรีบเดินตามหลังเขา ชายคนนี้ชั่งสูงและขายาว และเดินไม่ดูเธอเลยจนสุดท้ายเธอต้องก็วิ่งเหยาะๆเพื่อให้ทันเขาด้วยซ้ำ

เมื่อขึ้นลิฟต์ ลู่จิ้นยวนมองออกไปนอกผ่านกระจกโปร่งใส แม้เขาจะไม่ได้พูดอะไรสักคำ เวินหนิงก็รู้สึกถึงความเหนือกว่าราวกับว่าอยู่ใต้เท้าของเขา

เวินหนิงมองไปที่สายตาของชายคนนั้น แล้วหยุดมอง

"ถึงเธอจะถูกคุณปู่ให้เข้ามา แต่อย่าคิดว่าตัวเองใหญ่แล้วกัน ฉันเกลียดคนที่ไม่มีความสามารถและใช้เส้นเข้ามา ถ้าคุณทำสิ่งที่ฉันขอไม่ได้ ก็ไปให้พ้นสายตา”

เวินหนิงฟังน้ำเสียงเย็นชาของชายคนนั้นก่อนพูด “ฉันเข้าใจแล้ว”