บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 36 ผ่านความยากลำบากมามากมาย

ข้างๆเครื่องบดกาแฟมีแก้วกาแฟวางอยู่เรียงรายหลายแก้ว เขาขมวดคิ้วอย่างนึกสงสัย "นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

เวินหนิงรีบหลบทางให้เขา "กาแฟที่ฉันชงไม่ถูกใจท่านประธานลู่เลย เธอมาชงเองดีกว่า"

อันเฉินมองดูกาแฟที่เธอกำลังชงอยู่ เนื่องจากเขาถนัดกับงานนี้อยู่แล้ว ดูแวบเดียวก็รู้ว่ากาแฟที่เธอชงไม่ต่างจากที่เขาชงเลย

แต่ในเมื่อบอสไม่ชอบก็คงทำอะไรไม่ได้ คิดได้ดังนั้น เขาจึงรับช่วงทำต่อ แล้วให้เวินหนิงออกไปซื้อของตามที่อยู่ที่เขาให้ เพื่อตัดปัญหาเธอเข้าไปทำให้ลู่จิ้นยวนไม่พอใจอีก

"เหมือนเมล็ดกาแฟจะหมดแล้ว เธอช่วยออกไปซื้อให้ฉันหน่อยนะ"

เวินหนิงพยักหน้าก่อนเดินออกไป ขณะที่เดินอยู่ก็เห็นว่ามือเธอมีรอยบวมพองอยู่หลายจุดไม่รู้ว่าไปโดนตั้งเมื่อไหร่

อาจเกิดจากตอนที่เธอพยายามวัดระดับความร้อนของน้ำที่จะชงกาแฟ และเพราะมัวแต่สนใจไปทีการชงกาแฟเลยยังไม่รู้สึกเจ็บ

มาตอนนี้ว่างแล้ว อยู่ๆก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา

เวินหนิงจูบไปที่นิ้วมือ ก่อนจะต่อรถโดยสารไปที่ร้านกาแฟตามที่อันเฉินบอก

............

อันเฉินที่ชงกาแฟเสร็จ กำลังเดินยกแก้วกาแฟเข้าไปในห้องทำงานของลู่จิ้นยวน

พอเห็นว่าเป็นเธอ ลู่จิ้นยวนก็ปรายตามขึ้นมองเล็กน้อย" ผู้หญิงคนนั้นล่ะ?"

อันเฉินไม่รู้ว่าบอสกำลังคิดอะไรอยู่ จึงตอบไปตามจริง"ผมให้เธอออกไปซื้อของครับ"

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย "ต่อไปอย่าทำอะไรโดยพลการ"

อันเฉินพยักหน้ารับ ในใจก็อดคิดไม่ได้ บอสเป็นอะไรกันแน่ เขาไม่ชอบกาแฟที่เวินหนิงชงให้ แต่พอไล่เธอไปเขาก็ดูจะไม่ได้พอใจเท่าไหร่

แต่ก็นะ ความคิดของลู่จิ้นยวนไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะเข้าใจได้ อันเฉินจึงเลือกที่จะเงียบไม่พูดอะไร

ลู่จิ้นยวนยกถ้วยกาแฟขึ้น ก่อนจะพบว่าใต้ถ้วยมีจดหมายเล็กๆอยู่แผ่นหนึ่ง เขาย่นคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะปรายตาอ่านข้อความในนั้น

"เรื่องที่เกิดขึ้นที่ไนท์คลับครั้งก่อน ต้องโทษด้วยค่ะ ฉันเข้าใจผิดเอง นึกว่าคุณเป็นคนปล่อยข่าวลือในบริษัทฯเก่าที่ฉันเคยทำงานอยู่ เพิ่งมารู้ตอนหลังว่าฉันเข้าใจผิด ต้องขออภัยคุณด้วยนะคะ"

เวินหนิงเขียนสั้นๆไม่กี่ประโยค ลายมือเธอเรียบร้อยสวยงาม มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ต่างจากที่ลู่จิ้นยวนคิดไว้

เขาคิดว่ามาตลอดว่า ผู้หญิงอย่างเวินหนิงน่าจะไม่ตั้งใจเรียนและไม่มีความสามารถอะไร ไม่คิดว่าลายมือเธอยังดูดีไม่น้อย ดูท่าแล้วเธอก็ไม่ได้ดูไร้ความสามารถอย่างที่เขาคิดไว้

อีกอย่าง ข้อความบนนั้นก็ทำให้เขานึกสนใจอยากรู้มากขึ้น

"เธอไปซื้อของที่ไหน?" ลู่จิ้นยวนหยิบกระดาษขึ้นมา ก่อนถามขึ้นทันใดด้วยความรู้สึกอยากตามไปถามเธอให้ชัดเจนกว่านี้ว่านี่มันหมายความว่าอะไร

"ไปร้านกาแฟในเมืองซีครับ" อันเฉินตอบตามจริง

"เธอกลับมาแล้ว ให้เข้ามาหาฉันหน่อย" ลู่จิ้นยวนสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

อันเฉินถอยออกไปอย่างเงียบเชียบ

............

เวินหนิงมาถึงที่ร้าน ไม่คิดว่าเมล็ดกาแฟที่จะซื้อของจะหมดพอดี ถ้าจะเอาก็ต้องรอให้ร้านที่สาขาอื่นส่งมาให้