บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 1

ณ คุกนักโทษหญิงแห่งเมืองเจียงเฉิง ในคืนกลางดึกที่หนาวเหน็บเดียวดาย

เวินหนิงนอนขดตัวอยู่บนเตียง ผ้าห่มบางๆบนตัวดูน่าสงสาร เธอทนไม่ไหวต่อการโจมตีของอากาศหนาว แล้วเอามือไปลูบหัวเข่าที่เจ็บ ความรู้สึกเจ็บๆคันๆในข้อต่อกระดูก ทำให้เธอนอนหลับไม่สนิททั้งคืน

ผ่านมาสามปีแล้ว คิดว่าตัวเองชินกับความยากลำบากแบบนี้ แต่เธอไม่ได้เข้มแข็งเท่าที่คิดไว้

ความเจ็บป่วยที่สะสมมาหลายปีนี้ ทำให้ใช้ชีวิตยากขึ้นในฤดูหนาว เวินหนิงไม่รู้จริงๆว่าจะทนรอจนถึงวันที่ได้ออกจากคุกหรือไม่

หลังจากถูกบังคับให้รับโทษแทนเมื่อสามปีก่อน เธอโดนลงโทษให้จำคุกสิบปี จนถึงวันนี้ ก็ยังเหลืออีกเจ็ดปี

เพราะความเจ็บปวด เวินหนิงก็เลยขยับร่างกาย เตียงสั่นทำให้คนที่นอนข้างๆตื่น เธอลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด แล้วดึงผมของเวินหนิง

เวินหนิงมองหน้าผู้หญิงดุร้ายคนนั้น ไม่มีความรู้สึก โดนทุบตี เธอชินกับมันแล้ว

เพียงแค่การเงียบของเธอไม่ได้แลกมากับความใจอ่อนของคนอื่น ฝามือหนักๆตวัดมา เวินหนิงไม่มีแรงจะหลบ ทำได้เพียงแค่ทนโดนตบ ตบพอแล้ว ทุกอย่างก็จะจบลง

เธอหลับตารอความเจ็บปวดมากระแทกหน้า ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากข้างนอก "เวินหนิง ออกมา!"

เวินหนิงลืมตาขึ้นมา ผู้หญิงคนนั้นผลักเธอออก "ถือว่าเธอโชคดี"

เธอค่อยๆสวมชุดที่มีอยู่แค่เพียงตัวเดียวที่พอจะใส่ไปเจอผู้คนได้ แล้วเดินตามผู้คุมออกไป "เกิดอะไรขึ้นคะ?"

"หุบปาก อะไรไม่ควรถาม ก็ไม่ต้องถาม!"

ผู้คุมไม่พูดอะไรมาก สวมกุญแจมือและคลุมผ้าปิดหน้าให้เธอ

ความมืด ทำให้รู้สึกกลัว จิตใจของเวินหนิงค่อยๆดิ่งลง

เดินออกมาครู่หนึ่ง เธอก็ถูกนำตัวขึ้นรถคันหนึ่ง "จะพาฉันไปไหน!"

เวินหนิงได้ยินเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ ความรู้สึกหวาดกลัวผุดในใจ

เธอถูกพาตัวออกมาโดยไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ทำให้เธอรู้สึกว่าจะโดนกำจัดโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

"ถึงแล้ว เดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง"

น้ำเสียงแก่ๆแต่มั่นคงมากระทบโสตประสาทหูของเธอ หัวใจของเวินหนิงยิ่งเต้นเร็วขึ้น.......

เธอรู้สึกว่า การเดินทางครั้งนี้ จะเปลี่ยนเส้นทางเดินของชีวิตเธอ

หลังจากนั่งมาด้วยความกระสับกระส่ายมานานมาก รถก็หยุด เวินหนิงลงจากรถ แล้วโดนผู้ชายคนหนึ่งจูงเดินไปเดินมาอยู่ตั้งนานถึงจะหยุด

มีคนดึงผ้าที่คลุมหน้าเธอออก สายตาอยู่ในที่มืดนานๆพอถูกเปิดออกเจอแสงสว่างก็เลยรู้สึกแสบตา

เวินหนิงปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่ง ก็เห็นชายแก่คนหนึ่งยืนห่างออกไปไม่ไกล ใบหน้าของเขาไม่มีความรู้สึก กลับทำให้เธอมีความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ไม่กล้าจ้องมอง

นี่คือคนที่นำเธออกมา คือคนที่เธอไม่สามารถล่วงเกินได้