ณ คุกนักโทษหญิงแห่งเมืองเจียงเฉิง ในคืนกลางดึกที่หนาวเหน็บเดียวดาย
เวินหนิงนอนขดตัวอยู่บนเตียง ผ้าห่มบางๆบนตัวดูน่าสงสาร เธอทนไม่ไหวต่อการโจมตีของอากาศหนาว แล้วเอามือไปลูบหัวเข่าที่เจ็บ ความรู้สึกเจ็บๆคันๆในข้อต่อกระดูก ทำให้เธอนอนหลับไม่สนิททั้งคืน
ผ่านมาสามปีแล้ว คิดว่าตัวเองชินกับความยากลำบากแบบนี้ แต่เธอไม่ได้เข้มแข็งเท่าที่คิดไว้
ความเจ็บป่วยที่สะสมมาหลายปีนี้ ทำให้ใช้ชีวิตยากขึ้นในฤดูหนาว เวินหนิงไม่รู้จริงๆว่าจะทนรอจนถึงวันที่ได้ออกจากคุกหรือไม่
หลังจากถูกบังคับให้รับโทษแทนเมื่อสามปีก่อน เธอโดนลงโทษให้จำคุกสิบปี จนถึงวันนี้ ก็ยังเหลืออีกเจ็ดปี
เพราะความเจ็บปวด เวินหนิงก็เลยขยับร่างกาย เตียงสั่นทำให้คนที่นอนข้างๆตื่น เธอลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด แล้วดึงผมของเวินหนิง
เวินหนิงมองหน้าผู้หญิงดุร้ายคนนั้น ไม่มีความรู้สึก โดนทุบตี เธอชินกับมันแล้ว
เพียงแค่การเงียบของเธอไม่ได้แลกมากับความใจอ่อนของคนอื่น ฝามือหนักๆตวัดมา เวินหนิงไม่มีแรงจะหลบ ทำได้เพียงแค่ทนโดนตบ ตบพอแล้ว ทุกอย่างก็จะจบลง
เธอหลับตารอความเจ็บปวดมากระแทกหน้า ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากข้างนอก "เวินหนิง ออกมา!"
เวินหนิงลืมตาขึ้นมา ผู้หญิงคนนั้นผลักเธอออก "ถือว่าเธอโชคดี"
เธอค่อยๆสวมชุดที่มีอยู่แค่เพียงตัวเดียวที่พอจะใส่ไปเจอผู้คนได้ แล้วเดินตามผู้คุมออกไป "เกิดอะไรขึ้นคะ?"
"หุบปาก อะไรไม่ควรถาม ก็ไม่ต้องถาม!"
ผู้คุมไม่พูดอะไรมาก สวมกุญแจมือและคลุมผ้าปิดหน้าให้เธอ
ความมืด ทำให้รู้สึกกลัว จิตใจของเวินหนิงค่อยๆดิ่งลง
เดินออกมาครู่หนึ่ง เธอก็ถูกนำตัวขึ้นรถคันหนึ่ง "จะพาฉันไปไหน!"
เวินหนิงได้ยินเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ ความรู้สึกหวาดกลัวผุดในใจ
เธอถูกพาตัวออกมาโดยไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ทำให้เธอรู้สึกว่าจะโดนกำจัดโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว
"ถึงแล้ว เดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง"
น้ำเสียงแก่ๆแต่มั่นคงมากระทบโสตประสาทหูของเธอ หัวใจของเวินหนิงยิ่งเต้นเร็วขึ้น.......
เธอรู้สึกว่า การเดินทางครั้งนี้ จะเปลี่ยนเส้นทางเดินของชีวิตเธอ
หลังจากนั่งมาด้วยความกระสับกระส่ายมานานมาก รถก็หยุด เวินหนิงลงจากรถ แล้วโดนผู้ชายคนหนึ่งจูงเดินไปเดินมาอยู่ตั้งนานถึงจะหยุด
มีคนดึงผ้าที่คลุมหน้าเธอออก สายตาอยู่ในที่มืดนานๆพอถูกเปิดออกเจอแสงสว่างก็เลยรู้สึกแสบตา
เวินหนิงปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่ง ก็เห็นชายแก่คนหนึ่งยืนห่างออกไปไม่ไกล ใบหน้าของเขาไม่มีความรู้สึก กลับทำให้เธอมีความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ไม่กล้าจ้องมอง
นี่คือคนที่นำเธออกมา คือคนที่เธอไม่สามารถล่วงเกินได้
เวินหนิงรู้ว่าเขาเองก็เป็นผู้เสียหาย แต่แค่คิดว่าเพราะเขาเธอถึงต้องถูกแก้แค้นในคุก ถูกตั้งใจให้ทนทุกข์ทรมาน เลยยากที่จะทำใจให้สงบลงได้
ความโกรธแค้น ความคับข้องใจ และความตกใจผสมปนเปเข้าด้วยกัน แต่เธอก็ต้องอดทน ทำเป็นสงบนิ่งไม่มีอะไร
ชายแก่เห็นมือของเธอสั่น เลยเข้าใจว่าเธอรู้สึกผิด "จิ้นยวนสลบไม่ฟื้น ต้องการผู้หญิงมาแต่งงานด้วยเพื่อดูแลเขา เพราะเหตุผลบางอย่าง ก็เลยเลือกเธอ เธอรู้สึกอย่างไรบ้าง?"
เวินหนิงเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แต่งงาน? แต่งงานกับผู้ชายอย่างลู่จิ้นยวน?
ถึงแม้เธอจะไม่ติดคุก ลำพังวงศ์ตระกูลระดับเธอจะแต่งงานกับตระกูลลู่ยังเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย
เธอรู้ว่าตระกูลลู่ต้องมีแผนอะไรแน่ๆ.....
แค่เธอไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธ
เธอมีแค่สองทางเลือก
หนึ่งคือ แต่งงานกับผู้ชายที่ไม่รู้จะเป็นหรือตายที่อยู่ตรงหน้า เดินบนทางที่ยังไม่รู้ว่าถนนข้างหน้าเป็นอย่างไร
ไม่ก็ กลับไปอยู่ที่คุกที่ไม่รู้วันเวลา รอจนถึงวันที่ได้ปล่อยตัว
ไม่ว่าจะเลือกทางไหน ก็เป็นกับดักอยู่ดี เธอมองลู่จิ้นยวนที่นอนสลบอยู่ตรงหน้า เกิดความรู้สึกสับสน
"ฉัน......."
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงแค้นแสนรัก