บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 2

"ฉันตกลง"

เธอทนทุกร์ทรมานอยู่ในคุกมาตั้งสามปี ถ้าต้องกลับไปอยู่ในที่ฝันร้ายแบบนั้น เธอเชื่อว่า ไม่เกินหนึ่งปีเธอจะต้องตายที่นั่นแน่ๆ

ดังนั้นไม่ว่าอะไรก็ตามเธอต้องออกมาจากที่นั่น ถึงแม้โลกภายนอกจะเต็มไปด้วยขวากหนาม แต่ก็ต้องดีกว่าตายอยู่ที่นั่นที่ที่มีแต่ความมืดมนไม่รู้วันรู้เวลา

"ตกลงก็ดี พรุ่งนี้จะจัดการให้พวกเธอไปจดทะเบียนสมรส เธอติดอะไรมั้ย?"

เวินหนิงตกใจกับความรีบร้อนของเขา แต่เรื่องนี้ ก็แล้วแต่เลย " ไม่มีปัญหาค่ะ แล้วแต่คุณวางแผนเลย"

นายท่านลู่เห็นเธอให้ความร่วมมือ จึงพยักหน้า แล้วกลับไปห้องหนังสือ แม่ของลู่จิ้นยวนชื่อเย่หวานจิ้งรออยู่ที่นั่นนานแล้ว

เมื่อเห็นเขา เย่หวานจิ้งก็ร้อนรน และก็เซ็งๆ "คุณพ่อ คุณพ่อจะให้ผู้หญิงแบบนั้นแต่งงานกับลู่จิ้นยวนจริงๆหรอ?"

นายท่านพยักหน้าโดยไม่ลังเล "ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว"

"แต่ จิ้นยวนจะแต่งกับผู้หญิงแบบนั้นได้ยังไง ถึงแม้เขาจะสลบไปยังไม่ฟื้น ให้แต่งงานกับผู้หญิงตระกูลที่บริสุทธิ์สะอาดก็ไม่ใช่เรื่องยาก ผู้หญิงคนนี้เคยทำร้ายลู่จิ้นยวน อีกทั้งยังเคยติดคุก เธอเหมาะสมที่ไหนกัน?"

"ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว อีกอย่าง.....ผู้หญิงอย่างเธอถึงจะควบคุมได้ง่าย ถ้าไม่มีประโยชน์จริงๆ ก็ค่อยจัดการทีหลังยังได้"

พูดจบ นายท่านลู่ก็ไล่เย่หวานจิ้งออกมา มองภาพถ่ายครอบครัวที่ลู่จิ้นยวนมีความสุข แล้วถอนหายใจ

หลังจากลู่จิ้นยวนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ก็สลบไปสามปี ร่างกายฟื้นตัวเป็นปกติ แต่ทำไม่ถึงไม่รู้สึกตัว ตระกูลลู่หาหมอทั้งในประเทศและต่างประเทศก็ไม่เป็นผล

ไม่นานมานี้มีหมอดูท่านหนึ่งบอกว่าต้องหาผู้หญิงที่วันเดือนปีเกิดเหมาะสมมาแต่งงานกับลู่จิ้นยวนเพื่อขจัดเสนียดจัญไร อาจจะได้ผล และผู้หญิงที่วันเดือนปีเกิดเหมาะสมก็คือ เวินหนิง

คงเป็นชะตาฟ้าลิขิต

...................

เวินหนิงถูกจัดแจงให้อยู่อีกห้องหนึ่ง บนเตียงมีเสื้อผ้าอุปกรณ์อาบน้ำแต่งกายทั้งหมด เธอเดินเข้าไป ลูบสิ่งของพวกนั้น และรู้สึกถึงความเยือกเย็นในใจ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาด ไม่มีรอยขาด

ผู้หญิงในกระจกคนนั้นเพิ่งอายุยี่สิบเอ็ดปี อายุกำลังสะพรั่งเหมือนดอกไม้ แต่ในสายตาของเธอไม่มีความไร้เดียงสาของเด็กสาววัยนี้มานานแล้ว เพียงแค่....ล้างความโชกโชนและความเคียดแค้นเกลียดชังไม่ออก

ถึงแม้รู้ว่าลู่จิ้นยวนไม่รับรู้อะไร แต่ยังไงก็เป็นผู้ชายที่สมบูรณ์ เผชิญหน้ากับร่างกายผู้ชายที่แปลกหน้า ทำให้เวินหนิงรู้สึกอาย

โตมาถึงขนาดนี้ เธอยังไม่เคยเห็นร่างกายของผู้ชายคนไหน แฟนเก่าที่เคยคบกันแต่ก่อน ก็ไม่ได้ใกล้ชิดถึงเนื้อถึงตัว

แต่ นี่เป็นสิ่งที่เธอต้องทำ เธอไม่มีทางหลบหลีก

ถึงแม้ลู่จิ้นยวนสลบไปสามปี แต่ลู่จิ้นยวนที่ผ่านการดูแลมาอย่างดี นอกจากเขาจะผอมลง ก็ไม่มีอะไรแตกต่างไปจากคนปกติทั่วไป รูปร่างสูงสัดส่วนพอดี ไม่มีไขมันสะสม มีกลิ่นของผู้ชายเบาๆ

เวินหนิงมองกล้ามเนื้อของเขา หน้าแดงก่ำ เธอใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดตัวตามจุดต่างๆให้เขา

"ต้องเช็ดตัวทำความสะอาดร่างกายคุณหนูทุกวัน เดี๋ยวจะมีคนมาตรวจ"

เธอคิดถึงคำพูดของคนรับใช้ก่อนจะออกไป ถึงแม้เวินหนิงจะรู้สึกอาย แต่ก็ละสายตาที่มอง เช็ดไปโดยไม่รู้ใช้แรงหนักเบา

ผ่านไปครู่หนึ่ง เวินหนิงรู้สึกว่าน่าจะได้แล้ว ก็รีบใส่เสื้อผ้าให้เขา ด้วยความลุกลี้ลุกลน และเนื่องจากเธอจับร่างกายของเขาขยับพลิกตัวไปมา ทำให้เธอไม่ได้สังเกตว่านิ้วของเขาขยับ