บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 3

เวินหนิงทำภารกิจสำเร็จ กำลังจะออกจากที่นี่ เธออายที่ต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สติก็ตาม

เวินหนิงเดินออกจากห้องนอนลู่จิ้นยวน นายท่านก็รอเธออยู่แล้ว

"วันนี้เป็นวันแรกที่เธอดูแลลู่จิ้นยวน เป็นยังไงบ้าง พอได้มั้ย?"

เวินหนิงพยักหน้า จู่ๆก็คิดถึงผู้ชายที่เจอวันนี้ขึ้นมา แน่นอน เขาหน้าตาหล่อเหลา ก็ไม่ได้ยากที่จะยอมรับ เพียงแค่ เธอยังมีปัญหาบางอย่างภายในใจที่จะต้องปล่อยวาง

อาจจะ วันเวลาเนิ่นนานแล้วเธอก็คงชินไปเอง

"ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ"

นายท่านลู่พยักหน้า แล้วเดินเข้าไปในห้องพร้อมชุดสูทสีดำ ในมือมีสมุดเล็กๆอยู่สองเล่ม

"นี่เป็นทะเบียนสมรสของพวกเธอ ฉันจะเก็บไว้ให้พวกเธอเอง เธอไม่มีปัญหาอะไรนะ"

เวินหนิงส่ายหน้า บทสนทนาของนายท่านบอกเป็นนัยๆไม่ชัดเจน ซึ่งหมายความว่าตอนนี้เธอกลายเป็นสะใภ้ของตระกูลลู่แล้ว ข้อแรกไม่มีสถานภาพ ข้อที่สองไม่อิสระ แม้ว่าทะเบียนสมรสนี้อาจจะต้องเปลี่ยนเป็นใบหย่าแทน และเธอก็จะถูกส่งตัวกลับไปยังเรือนจำที่เป็นฝันร้าย หรืออาจจะจัดการทำให้เธอหายไปจากโลกนี้

เวินหนิงไม่ได้สนใจเรื่องสถานภาพ แต่เธอสนใจเรื่องอิสระ ทะเบียนสมรสใบนี้เป็นพันธนาการของเธอ แต่ก็เป็นแสงสว่างแสงเดียวที่ส่องให้เธอหลุดพ้นความมืดมน เธอต้องพึ่งทะเบียนสมรสนี้เพื่ออิสรภาพในวันข้างหน้า

เมื่อเห็นว่าเธอตกลง นายท่านก็พยักหน้า "ไม่มีธุระอะไรแล้วก็ไปเรียนรู้ว่าต้องนวดลู่จิ้นยวนยังไงจากหมอนวด จำไว้ให้ดี การดูแลลู่จิ้นยวนเป็นหน้าที่ภรรยาอย่างเธอ"

เวินหนิงกลับเข้าไปในห้องนอนห้องลู่จิ้นยวน หมอนวดก็เรียกให้เธอมานั่งดูอีกฝั่ง

เวินหนิงให้ความร่วมมือนั่งลง ตั้งใจดูกล้ามเนื้อของผู้ชายคนนี้ที่ถูกนวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เก็บความตื่นเต้นไว้ภายในใจ

มองดูกล้ามเนื้อของลู่จิ้นยวนที่นอนสลบมาสามปีเต็มไม่หดตัวเหี่ยวย่น ก็คาดการณ์ได้ว่าหมอนวดคนนี้ไม่ธรรมดา

ถ้าเธอเรียนรู้เคล็ดลับวิธีนวดนี้ได้ ก็อาจจะทำให้แม่เหมือนกับลู่จิ้นยวน แม้ว่านอนหมดสติอยู่บนเตียง ก็สามารถรักษากล้ามเนื้อและความแข็งแรงไว้ได้

เมื่อคิดถึงว่าไม่ได้เจอแม่มาสามปีแล้ว ดวงตาของเวินหนิงก็โศกเศร้าขึ้นมา

ตอนนั้นแม่ถูกคนตระกูลเวินสามคนนั่นทำพฤติกรรมไร้ยางอาย แม่โกรธมากจนหมดสติไม่ฟื้นขึ้นมา ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าฟื้นตัวเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

ที่เธอต้องการออกจากคุกเร็วๆไม่ใช่เพียงเพราะความทรมาน มากไปกว่านั้นคือเธออยากออกมาดูแลแม่

ดังนั้นเพื่อแม่ เธอต้องคว้าโอกาสการแต่งงานเข้าตระกูลลู่ในครั้งนี้ เพื่ออิสรภาพ

นวดเสร็จฟ้าก็มืดแล้ว เวินหนิงไปส่งหมอนวด และไปกินข้าวเย็น ชายชราบอกเธอว่า "ในเมื่อจดทะเบียนสมรสแล้ว หลังจากนี้ก็ให้นอนกับลู่จิ้นยวน"

คำสั่งของนายท่าน ปฏิเสธไม่ได้ง่ายๆ

กลางดึก โรคความเหน็บหนาวบนขาของเวินหนิงก็กำเริบ เจ็บปวดจนเหงื่อท่วมร่างกาย ทนไม่ไหวจนต้องพลิกตัว เธอพลิกตัวจนไปโดนพลังงานความร้อนที่อยู่ข้างๆ ก็เลยพิงเข้าไปด้วยจิตใต้สำนึก ร่างอันบอบบางของเธอขดตัวอยู่ข้างๆเตาผิงนั้น

ชั่วครู่ความอบอุ่นจากร่างกายถ่ายทอดสู่ร่างกาย ทำให้โรคความเหน็บหนาวของเวินหนิงหายไป เธอค่อยๆหลับลึกลงไป

วันต่อมา

เวินหนิงที่อยู่ในคุกไม่ได้เห็นแสงสว่างรุ่งเช้ามานานมากแล้ว แสงดวงอาทิตย์ที่ส่องผ่านหน้าต่างลอดเข้ามาในห้อง ทำให้เธอตื่น

เธอเปิดตาขึ้นมา ทันใดนั้นก็เห็นใบหน้าขาวนวลหล่อเหลา ร่างกายรับรู้ถึงความอบอุ่น เธอรู้แล้วว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมกอดของใครซักคน

เวินหนิงรีบผลักตัวเองออกมา รู้สึกร้อนผ่าวบนหน้า ถึงแม้ลู่จิ้นยวนจะเป็นคนไม่มีความรู้สึก แต่เขาก็เป็นชายหนุ่ม เวินหนิงไปนอนกอดกับเขา จะไม่รู้สึกเขิลอายได้อย่างไร

เธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนที่เธอกำลังเดินออกไปข้างหน้าก็หันกลับมามองลู่จิ้นยวนที่นอนเงียบๆอยู่บนเตียง รู้สึกงุนงงในจิตใจ

เมือกี้ตอนที่เธอลุกขึ้น ที่สะโพกของเธอเหมือนจะรู้สึกถึงพละกำลังจากมือของลู่จิ้นยวน

รู้สึกไปเองรึเปล่า?

หรือลู่จิ้นยวนจะฟื้นขึ้นมาแล้ว?