บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 106

วินาทนั้นเวินหนิงคิดอะไรเยอะมาก อาจจะเป็นเพราะสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ เลยทำให้เธอใจเย็น

เธอถึงขั้นคิดว่า ถ้าลู่จิ้นยวนรู้ว่าเด็กในท้องเป็นของเขา รู้ว่าเขาฆ่าลูกตัวเอง จะเสียใจหรือเปล่า

ลู่จิ้นยวนมองเห็นเวินหนิงหลับตาลงเหมือนสิ้นหวัง ก็กำมือไว้แน่น

คำพูดเมื่อกี้ของอันเฉิน ทำให้เขาเปลี่ยนใจ

นี่เป็นโจทย์ทางจิตที่พวกเขาคิดขึ้น ปกติชอบเอาวิธีที่ไร้สาระแบบนี้ไปทารุณคนอื่นอยู่แล้ว แล้วเขาต้องทำสวนทางการตัดสินใจตัวเองแน่นอน

ลู่จิ้นยวนกำลังเสี่ยง เสี่ยงว่าคนสารเลวพวกนี้จะไม่ลงมือกับเวินหนิงที่ถูกทอดทิ้ง

เฮียหลงหัวเราะ ขณะที่เวินหนิงคิดว่าตัวเองจะถูกผลักลงไป หลิวเมิ่งเซวี่ยก็ตะโกนออกมา "ลู่จิ้นยวน นายแน่มาก เพื่อผู้หญิงของตัวเอง แม้แต่คนท้องก็เสียสละได้ นายมันลูกผู้ชายจอมปลอม!"

เสียงเพิ่งหยุดลง หลิวเมิ่งเซวี่ยก็ถูกผลักลงไป!

เวินหนิงมองเห็นเธอตกลงไป สีหน้าก็ซีดขาวทันที ขาก็หมดแรงด้วย

เมื่อกี้ เธอเกือบจะตกลงไปแล้ว

ขณะที่พวกเขากำลังสนใจอย่างอื่น คนของลู่จิ้นยวนที่ซุ่มอยู่ก็ปฏิบัติการอย่างรวดเร็ว

ก็เห็นกระสุนยาสลบลอยผ่าน พวกโจรที่กำลังได้ใจก็ล้มลงทีละคน

เวินหนิงตกใจจนหมอบลง กลัวว่าจะโดนลูกหลง เธอหมอบอยู่ริมสุด แล้วมองสถานการณ์ข้างล่าง

ยังโชคดี หลิวเมิ่งเซวี่ยตกลงไปที่เบาะที่อันเฉินเตรียมไว้ ไม่ได้ตัวแตกเละ

เวินหนิงโล่งอกไป แล้วรู้สึกมีความหวัง เธอเอาแต่เกร็งอยู่ตลอดเวลา พอเห็นว่าไม่มีอันตรายแล้ว ทุกอย่างตรงหน้าก็มืดลง

ลู่จิ้นยวนรีบขึ้นไปชั้นบนสุด แล้วมองกวาดพวกโจรด้วยสายตาเยือกเย็น "เอาตัวกลับไปให้หมด"

จากนั้น เขาก็รีบเดินไปหาเวินหนิง เห็นว่าเธอไม่ขยับ ในใจเขาก็ร้อนรน ถึงแม้เมื่อกี้จะเผชิญกับชีวิตสองชีวิต เขายังไม่ร้อนรนเลย

แตะไปที่ไหล่เวินหนิงเบาๆ เธอไม่มีปฏิกิริยาอะไร ลู่จิ้นยวนก็ไม่สนอะไรมาก แล้วอุ้มเธอขึ้นจากพื้น "เก็บคนพวกนี้ไว้ ถามให้แน่ใจว่ามีพวกอีกหรือเปล่า"

เขาไม่อนุญาตให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก

พูดจบ ลู่จิ้นยวนก็อุ้มเวินหนิงขึ้นรถ เขาค่อยรู้ว่าบนตัวเวินหนิงเย็นมาก ไม่เหลืออุณหภูมิเลย คงจะโดนลมหนาวเมื่อกี้พัด

ลู่จิ้นยวนรีบถอดเสื้อคลุม แล้ววางตัวเวินหนิงเบาะหลังอย่างระมัดระวังแล้วคลุมเสื้อให้เธอ จากนั้นก็ขับไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

ครั้งนี้เวินหนิงหลับลึกมาก ขณะหลับอยู่ เธอก็รู้สึกว่ามีคนอุ้มเธอ อ้อมกอดของคนคนนั้นอบอุ่นมาก เหมือนมหาสมุทรที่โอบล้อมเธอไว้ แล้วทำให้เธอรู้สึกสบายใจมาก

……

เวินหนิงกับหลิวเมิ่งเซวี่ยถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลพร้อมกัน

เวินหนิงแค่ตกใจเกินไป บวกกับร่างกายคนท้องก็อ่อนแออยู่แล้ว โดนลมหนาวอีก ตอนนี้ก็เลยสลบไม่ตื่น

แต่หลิวเมิ่งเซวี่ยสาหัสกว่า

ตอนที่เธอตกลงมามีเบาะรองอยู่ แต่เพราะถูกคนผลักลงมาอย่างนั้น เอวถึงพื้นก่อน เอวก็เลยได้รับบาดเจ็บสาหัส เป็นไปได้ว่าจะมีผลกระทบอะไรตามมาด้วย

ลู่จิ้นยวนฟังคำพูดของคุณหมอ ในใจก็รู้สึกดีใจกับสิ่งที่ตัวเองเลือก ขณะเดียวกัน ก็รู้สึกผิดกับหลิวเมิ่งเซวี่ยด้วย

เห็นว่าอันเฉินออกไป เวินหนิงก็รู้สึกเหนื่อย "เธอออกไปก่อนก็ได้ ฉันอยากอยู่คนเดียว"

พยาบาลก็ออกไปด้วย ห้องพักฟื้นที่กว้างใหญ่มีแค่เวินหนิงคนเดียว เธอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง มือก็วางลงบนท้องน้อยด้วย

ตอนที่รู้ว่าพ่อของเด็กคือลู่จิ้นยวน เธอก็โล่งอกไม่น้อย อย่างน้อย ก็ไม่ใช่คนเลวอะไร

แต่ตอนนี้ ความจริงนี้กลับทำให้เวินหนิงกังวล

สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ ทำให้เธอเข้าใจ ลู่จิ้นยวนก็ยังคงเป็นผู้ชายที่เกลียดเธอ ถึงเธอจะเป็นคนท้อง เขาก็เสียสละตัวเองอย่างไม่ลังเล

ถ้า……ถ้าเธอพูดความจริง บอกเขาว่าผู้หญิงวันนั้นคือเธอ เขาจะทำยังไง?

เวินหนิงไม่กล้าคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพราะยังไง ตอนที่เธอยังไม่ได้ทำอะไร ลู่จิ้นยวนก็คิดว่าเธอง่าย ชีวิตวุ่นวาย

ถ้าเขาคิดว่าวันนี้เธอจงใจยั่วยุ จะทำร้ายลูกของตัวเองหรือเปล่า?

ยังไง ตระกูลลู่ก็สูงส่ง ถ้ารู้ว่าลูกในท้องเธอคือทายาทตระกูลลู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอะไรกันแน่

หรือว่า อาจจะบังคับให้ทำแท้ง

พอนึกถึงเรื่องนี้ เวินหนิงก็รู้สึกปวดท้อง แต่ไม่มาก เหมือนลูกรู้ว่าพ่อตัวเองไม่รัก แล้วกำลังโต้ตอบ

เวินหนิงวางมือลง แล้วพูดกับท้องที่นูนขึ้นเล็กน้อย "ไว้ใจเถอะ คุณแม่จะปกป้องหนูเอง"

เธอไม่มีทางให้ลู่จิ้นยวนรู้ว่าเด็กคนนี้เกี่ยวข้องกับเขา ไม่ให้โอกาสที่จะให้เขามาบังคับทำแท้ง