บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 107

เวินหนิงพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลหลายวัน

ครั้งนี้ เธอไม่ได้รีบร้อนจะออกจากโรงพยาบาล เกิดอุบัติเหตุต่อๆกันหลายครั้ง ในใจเธอก็รู้สึกกลัว อยู่ในโรงพยาบาลก็ยังทำให้เธอสบายใจหน่อย

กี่วันนี้ ลู่จิ้นยวนก็ยุ่งมาก ดูเหมือนไม่มีเวลามาเยี่ยมเธอเลย

เวินหนิงเดาว่า อาจจะเป็นเพราะหลิวเมิ่งเซวี่ยตกตึกก็เลยทำให้เขาร้อนรน ก็เลยไม่มีเวลามาเยี่ยมตัวเอง

อาจจะ เขากำลังโกรธเคืองเธอ ทีแรกเขาอยากจะช่วยหลิวเมิ่งเซวี่ย แต่ก็โดนคนพวกนั้นหลอก แล้วกลับช่วยตัวเองไว้

คิดไปคิดมา เวินหนิงก็ตัดสินใจที่จะไปดูอาการของหลิวเมิ่งเซวี่ย ถึงเธอจะล้นหาที่เอง แต่เธอตกมาจากที่สูงขนาดนั้น ก็ถือว่าได้ชดใช้กับการกระทำของตัวเองแล้ว

เวินหนิงถามพยาบาลที่มาดูแล จากนั้นก็หาห้องพักฟื้นของหลิวเมิ่งเซวี่ยเจอ

"ฮือฮือฮือ คุณแม่ หนูจะทำยังไงดี? ขาของหนู!"

หลังจากที่หลิวเมิ่งเซวี่ยเข้ารับการรักษาไปสักพัก ก็รู้ว่าเส้นประสาทส่วนเอวได้รับผลกระทบ แล้วขาก็อาจจะพิการด้วย ถึงแม้ลู่จิ้นยวนจะหาคุณหมอที่ดีที่สุดมารักษาเธอ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ยังไงต่อไปเธอก็ต้องพิการแน่นอน

เมื่อเวินหนิงรู้เรื่องนี้ ในใจก็รู้สึกกลัว ถ้าตอนนั้นตัวเองตกลงไป ตอนนี้อาจจะสาหัสกว่าหลิวเมิ่งเซวี่ยอีก

คิดไปด้วย เวินหนิงก็ทำการตัดสินใจบางอย่าง เธอต้องรีบไปจากลู่จิ้นยวน

พอลู่จิ้นยวนฟื้นจากบนเตียงพักฟื้น ก็ยุ่งอยู่กับเรื่องการขยายธุรกิจของบริษัทตระกูลลู่ และวิธีการของเขาเด็ดขาดมาก สำหรับคู่แข่ง ต่างก็โดนผลกระทบแล้วต้องยอมแพ้

วิธีการแบบนี้ ก็เลยทำให้เขามีศัตรูไม่น้อย

เวินหนิงรู้สึกว่าถ้ายังอยู่ข้างตัวเขา เรื่องแบบนี้ก็อาจจะเกิดขึ้นอีก ครั้งนี้ถือว่าเธอโชคดี แล้วครั้งหน้าล่ะ?

เพื่อเด็กในท้องของเธอ เธอไม่กล้าไปเสี่ยง

เมื่อคิดดีแล้ว เวินหนิงก็รออยู่ที่นี่ ผ่านไปนานมาก ลู่จิ้นยวนก็มา พอเห็นเธอก็ขมวดคิ้ว "ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?"

ร่างกายยังไม่หายดี ออกมาข้างนอกทำไม?

เวินหนิงมองไปที่ห้องพักฟื้นของหลิวเมิ่งเซวี่ย เขากลัวว่าจะทำให้เธอเข้าใจผิดหรือเปล่า?

จากนั้นเวินหนิงก็เดินไปไม่กี่ก้าว แล้วมองไปที่ลู่จิ้นยวน "ฉันมีอะไรจะพูดด้วย"

เวินหนิงหามุมที่ลับตาคน "ฉันอยากจะออกจากบริษัทตระกูลลู่"

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วอยู่แล้วก็คิ้วขมวดเข้มไปอีก "ทำไม?"

"ฉันกลัวอันตราย ฉันไม่อยากเอาลูกของฉันไปเสี่ยง"

เวินหนิงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

เหตุผลหนึ่งเป็นเพราะลู่จิ้นยวนอันตรายอยู่แล้ว อีกเหตุผลหนึ่ง เมื่อกี้เธอได้ยินอาการของหลิวเมิ่งเซวี่ย เธออาจจะมีอาการแทรกซ้อน คงเกลียดตัวเองแน่นอน

เวินหนิงไม่อยากให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยุ่งยากแบบนี้ วิธีที่ดีที่สุด ก็คือจากไป

ลู่จิ้นยวนทอดมองไปในดวงตาเธอ "อีกหน่อยเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก"

"ถึงแม้จะมีความเสี่ยงแม้แต่น้อยนิด ฉันก็ไม่อยากไปเสี่ยง" เวินหนิงยืนยัน

"อยู่ข้างตัวผม ปลอดภัยมากกว่าที่อื่นๆ"

ลู่จิ้นยวนก็ไม่ยอมถอย เขาไม่มีทางให้เวินหนิงพ้นสายตาเขาแน่นอน

อยากจะโบยบินไปกับผู้ชายคนอื่น ไม่มีทาง

เมื่อเวินหนิงเห็นเขายืนยันแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะกำมือแน่น ความโมโหที่อัดอันไว้ในใจก็พุ่งออกมา "ปลอดภัย? เป็นความปลอดภัยที่ถ้าต้องเลือกแล้วก็ทอดทิ้งฉันอย่างไม่ลังเล?"

ถ้าไม่ใช่พวกโจรไม่รักษาคำพูด คนที่อยู่ในห้องพักฟื้นก็ต้องเป็นเธอ!