บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 108

เวินหนิงแปลกใจไป ทำไมอันเฉินถึง……

แต่ว่า เธอก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ "เปล่า ก็แค่รู้สึกเหนื่อย"

อันเฉินเอือมระอา อยากจะอธิบาย แต่เวินหนิงก็เอ่ยปากไล่ "ฉันเหนื่อยแล้วอยากพักผ่อน คุณกลับไปก่อนเถอะ"

เห็นเธอยืนยันแบบนี้ อันเฉินก็ทำอะไรไม่ได้ คิดไปคิดมา เรื่องนี้ก็คงจะต้องให้เจ้าตัวมาจัดการเองจะดีกว่า "งั้นผมไม่รบกวนแล้วนะครับ"

เมื่ออันเฉินเดินออกไป ก็ไปหาลู่จิ้นยวน แล้วรายงานอาการเวินหนิงกับเขา จากนั้นก็พูดเติมไปเองว่า "หรือว่า คุณหนูเวินยังรู้สึกติดใจกับเรื่องบนดาดฟ้าวันนั้น"

เมื่อลู่จิ้นยวนได้ยินก็ขมวดคิ้ว "นายเป็นคนพูดมากตั้งแต่เมื่อไหร่?"

อันเฉินก็จากไปอย่างเอือมระอา อยู่ขั้นกลางระหว่างสองคนนี้ รู้สึกว่าอึดอัดมาก

เมื่อลู่จิ้นยวนจัดการเรื่องของหลิวเมิ่งเซวี่ยเสร็จ ก็มองเธอขึ้นรถย้ายโรงพยาบาลไป จากนั้นก็เงยหน้ามองขึ้นไปตรงห้องของเวินหนิง

กี่วันนี้ เหมือนว่าเขาจะไม่เคยไปเยี่ยมเธอเลยสักครั้ง

ได้ข่าวว่า เธอไม่กินข้าวอีกแล้ว?

เมื่อนึกถึงคุณหมอพูดว่าสารอาหารเธอไม่ครบถ้วน ผู้ชายคนนี้ก็ขมวดคิ้ว สุดท้ายก็เดินไปหา

ลู่จิ้นยวนเปิดประตูเข้าไป เวินหนิงกำลังดูทีวีอยู่ ตอนนี้เธออยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรทำ ก็เลยต้องเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้

"ร่างกาย เป็นยังไงบ้าง?" ถึงแม้ลู่จิ้นยวนจะมาเยี่ยม แต่ก็พูดแค่น้อยนิด

เมื่อเวินหนิงได้ยินเขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแบบนี้ ในใจก็ยิ้มอย่างยากเย็น ถ้าไม่อยากมาเยี่ยมเธอก็ไม่จำเป็นต้องมา ทำไมต้องทำตัวเย็นชาแบบนี้ด้วย เธอได้ยินแล้วไม่รู้สึกอบอุ่นใจเลย

"ยังดี ไม่ตายหรอก"

คำพูดเวินหนิงก็เย็นชาเหมือนกัน แค่ฟังก็ดูเหมือนว่ากำลังหาเรื่อง

ลู่จิ้นยวนเกือบจะโมโห แต่ว่า พอนึกถึงเรื่องที่อันเฉินพูดกับเขา ก็หักห้ามไว้ "วันนั้น ที่ผมต้องพูดกับคนพวกนั้นว่าช่วยคนอื่นแต่ไม่ช่วยเธอ เป็นเพราะโจรพวกนั้นเคยมีคดีมาแล้ว พวกเขาเป็นคนที่ไม่รักษาคำพูด ไม่มีทางทำตามสิ่งที่ผมเลือกแน่นอน ก็เลย เพื่อที่จะคุ้มกันความปลอดภัยของเธอ ก็เลยพูดแบบนั้น"

เวินหนิงมองไปที่ลู่จิ้นยวน "ถ้าเป็นนาย ถ้าถูกทอดทิ้งแล้วมาได้ยินคำแก้ตัวแบบนี้ จะเชื่อหรอ?"

เวินหนิงไม่เชื่ออยู่แล้ว ใครจะรู้ว่านี่เป็นข้ออ้างที่ลู่จิ้นยวนคิดขึ้นมาหรือเปล่า หรือว่าคิดแบบนั้นจริงๆ?

เธอไม่อยากยืดยื้ออะไรที่เกี่ยวกับเขาอีก

"ผมจำเป็นต้องโกหกด้วยหรอ?" นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่จิ้นยวนอธิบายแบบนี้กับคนอื่น แต่พอเห็นเวินหนิงสงสัย ในใจก็รู้สึกไม่สบอารมณ์

"จะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่"

พูดจบ ลู่จิ้นยวนก็ลุกขึ้น "ในเมื่อเธอหวงชีวิตขนาดนี้ งั้นก็ทำตามที่คุณหมอพูด กินข้าวดีๆ อย่าให้คนอื่นรู้ว่าสารอาหารไม่ครบถ้วนอีก ถ้าถึงเวลา ก็จะคิดว่าผมทารุณอะไรเธออีก"

ลู่จิ้นยวนเดินออกไป

เวินหนิงนั่งอยู่บนเตียง แล้วเห็นแผ่นหลังของเขาเดินจากไป

ในหัวก็มีแต่คำพูดของเขาวนเวียนอยู่

ถึงแม้จะบอกตัวเองว่าอย่าไปเชื่อคำพูดของผู้ชายคนนี้ แต่ว่า หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายของเขา อารมณ์เธอ ก็ดีกว่าเมื่อกี้ไม่น้อย

ลู่จิ้นยวนทำแบบนี้ เป็นเพราะจะปกป้องเธอจริงหรอ?

เวินหนิงก็โทรไปหาอันเฉิน เมื่ออันเฉินได้ยินว่าเธอกำลังจะหลอกถามอะไรบางอย่าง ในใจก็รู้สึกโล่งอกไปด้วย

ทั้งสองทะเลาะกัน เขาก็จะบ้าอยู่แล้ว ต้องรีบพูดให้เคลียร์ ไม่งั้นเขาก็จะเป็นคนไกลเกลียอีก

"ถ้าไม่เชื่อ เดี๋ยวผมจะเอาข้อมูลที่ผมเช็คได้วันนั้นให้คุณดู"