บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 181

เย่หว่านจิ้งทำให้ใจของมู่เยียนหรานสงบลงได้ แล้วก็เรียกตัวลู่จิ้นยวนกลับมาอีกครั้ง ให้เขาอยู่เป็นเพื่อนมู่เยียนหราน พัฒนาความสัมพันธ์ให้ดีขึ้น

ลู่จิ้นยวนโดนสายตาวาววับของสามคนมองมา ก็ตอบตกลง

ในใจของมู่เยียนหรานลิงโลด เหมือนกับในวันนั้นให้ลู่จิ้นยวนอยู่เป็นเพื่อนเธอ

หลังจากที่ลู่จิ้นยวนตอบตกลง ก็คุยกับเธอแบบถามคำตอบคำ เพียงแต่ ทั้งสองคนไม่ได้สนิทกันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ดังนั้น เรื่องที่คุยเลยยิ่งน่าเบื่อขึ้นเรื่อยๆ

ลู่จิ้นยวนคิดแค่ว่าเมื่อวานโต้รุ่งจนอาการปวดตามมา ถ้าเกิดว่าแค่ไม่ได้นอน บางทีอาจจะยังพอทนต่อไปได้ แต่ว่าเพื่อที่จะไม่ต้องไปคิดถึงเวินหนิง ไม่ให้เธอมามีผลกระทบต่อความรู้สึกของเขา เขาบังคับให้ตัวเอจมอยู่กับงานแทบจะทั้งคืน

ต่อให้เป็นที่คนที่แข็งแรงมาก ก็ยากที่จะแบกรับความเหนื่อยขนาดนี้เอาไว้ได้ ดังนั้น เปลือกตาก็เลยยิ่งหนักขึ้น ความเร็วในการตอบโต้กลับของชายหนุ่มก็ช้าลงมาก

มู่เยียนหรานรู้สึกได้ ถึงได้เห็นลู่จิ้นยวนค่อยๆหลับตาลง สายตาของเธอมองลงไปที่สีเขียวคล้ำใต้ตาของเขา รู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย

ดูไปแล้ว เมื่อวานเขาเหนื่อยมาก แต่ว่า สามารถที่จะทำให้ลู่จิ้นยวนมาหลับอยู่ข้างๆเธอได้ มู่เยียนหรานดีใจมากๆ นี่ใช่การบอกว่าเขาไม่ได้ต่อต้านตัวเธอเองขนาดนั้นหรือเปล่า?

คิดไป เธอค่อยๆหยิบหมอนขึ้นมาใบหนึ่ง แล้วค่อยๆนอนลงไปด้านหลังของชายหนุ่ม แล้วยังมองใบหน้าของลู่จิ้นยวนด้วยท่าทางจริงจัง

เทียบกับเมื่อก่อนที่ยังเป็นเด็ก มีพละกำลังมากมาย ลู่จิ้นยวนในตอนนี้มีเสน่ห์ของชายหนุ่มเพิ่มขึ้นมา ต่อให้เป็นภาพที่เขาเหนื่อยจนหลับไปอย่างในตอนนี้ แต่ยังคงมีแรงดึงดูดที่ทำให้คนไม่สามารถละสายตาไปได้

มู่เยียนหรานมองไปยังริมฝีปากของเขา ริมฝีปากของลู่จิ้นยวนแห้งเล็กน้อย แต่รูปริมฝีปากบางนั้นยังคงสมบูรณ์แบบเหมือนเดิม เธอราวกับโดนอะไรยั่วยวน เข้าไปใกล้เขาอย่างไร้สติ

ในตอนที่กำลังจูบ ริมฝีปากของชายหนุ่มก็ขยับ เปล่าชื่อที่เธอไม่อยากได้ยินในชาตินี้

"เวินหนิง......"

การกระทำของมู่เยียนหรานหยุดลงในทันใด เธอมองไปที่ลู่จิ้นยวนอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง

ขนาดในตอนที่เขานอนหลับ ในฝันเขายังคิดถึงผู้หญิงคนนั้น......

คิดไป มู่เยียนหรานก็นิ่งไปราวกับโดนใครบังคับ อดไม่ได้ที่จะสอดส่องดูร่องรอยของผู้หญิงคนนั้นบนตัวของเขา

และเพียงแป๊บเดียว เธอก็มองเห็นรอยสองสามรอยบนข้อมือของชายหนุ่ม เห็นได้ชัดว่าโดนผู้หญิงข่วนมา

ในขณะนั้น มู่เยียนหรานเหมือนจะกรีดร้องแล้วปลุกเขาขึ้นมา ถามเขาว่าทำไม......

เธอนั้นด้อยกว่าผู้หญิงที่เคยเข้าไปนอนในคุกคนนั้นอย่างนั้นเหรอ? ทำไมเขาถึงอยากได้เธอ แต่ไม่อยากได้ตัวเธอเอง?

เพียงแต่ว่า มู่เยียนหรานอดทนเอาไว้ได้ เธอรู้ ลู่จิ้นยวนในตอนนี้ รู้สึกผิดกับเธอเป็นเพราะรัก เธอไม่ได้มีสิทธิ์เอาแต่ใจตัวเองทำลายโอกาสนี้

มู่เยียนหรานสูดลมหายใจเข้า มองลู่จิ้นหยวนครั้งหนึ่ง ไม่ได้รบกวนการนอนของชายหนุ่ม เพียงแค่ไปนอนขดตัวอยู่ข้างๆลู่จิ้นยวนด้วยความกังวล

ผ่านไปชั่วครู่ เย่หว่านจิ้งกลับมาแล้ว เจอภาพตรงหน้า เธอก็สบายใจขึ้นมาก ดูแล้ว สำหรับลู่จิ้นยวนมู่เยียนหรานก็พอจะพิเศษอยู่บ้าง ถ้าพบป่ะกันแบบนี้เรื่อยๆ ไม่นานก็คงจะลืมเวินหนิง

คิดๆแล้ว เย่หว่านจิ้งก็ออกไปอย่างพอใจ

ไป๋ซินอวี๋มองเห็นท่าทางปรองดองกันของทั้งคู่ ก็ปวดใจขึ้นมา แต่ก็รู้สึกปลื้มใจเล็กน้อย

บางที แบบนี้มู่เยียนหรานก็อาจจะได้รับความพอใจและมีความสุข อย่างนั้น เขาเองก็พอใจแล้ว เขาจะปกป้องเธออย่างนี้ตลอดไป

......

ลู่จิ้นยวนหลับไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ความเหนื่อยล้อบนร่างกายค่อยๆหายไป ตอนนี้ชายหนุ่มถึงได้ลืมตา รู้ตัวว่าตัวเองนั้นหลับอยู่ในห้องพักผู้ป่วย อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ดูแล้ว ช่วงนี้เขาค่อนข้างที่จะปล่อยตัวเองมากเกินไปแล้ว

ในตอนที่กำลังจะลุกขึ้น ลู่จิ้นยวนก็พบว่ามู่เยียนหรานนั้นหลับอยู่บนต้นขาของตัวเอง มองท่าทีเงียบสงบในตอนหลับของเธอ ชายหนุ่มก็ไม่ได้ใจร้ายปลุกให้เธอตื่น ยังไงเสียเธอก็เป็นคนป่วย ก็ถือว่ายอมให้เธอเสียก็แล้วกัน