บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 207

หลังจากลู่จิ้นยวนเห็นเวินหนิงตอบรับ ก็โล่งใจอยู่บ้าง “ดึกแล้ว เธอก็ไปพักผ่อนดีๆ นะ”

“อืม ทางคุณก็อย่ายุ่งจนเกินไปนะ……อีกอย่าง……” เวินหนิงนึกถึงเรื่องการตรวจดีเอ็นเอ “รอคุณกลับมา ฉันมีเรื่องสำคัญมากจะบอกคุณ”

เรื่องสำคัญมากเหรอ? ลู่จิ้นยวนมีข้อสงสัยนิดหน่อย แต่ในเมื่อเวินหนิงพูดแบบนี้ เขาก็ห้ามทำให้เธอผิดหวัง “โอเค ฉันรู้แล้ว”

เวินหนิงพยักหน้า วางสายไป จากนั้นก็มองเด็กในท้อง ราวกับสังเกตเห็นว่าแม่อารมณ์ดี เท้าเล็กของเขาจึงเตะเธอหนึ่งที

“โอ๊ย……”

เวินหนิงไม่ทันระวัง คิดดูแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กน้อยแสดงการมีอยู่ของตัวเอง เธอดีใจนิดหน่อย และอยากแบ่งปันความสุขนี้กับลู่จิ้นยวน

“หนูก็คิดถึงคุณพ่อแล้วใช่ไหม? ไม่นานพ่อก็จะกลับมาแล้ว”

เวินหนิงกระซิบเสียงทุ้ม ถือโทรศัพท์ เป็นครั้งแรกที่มีความคาดหวังว่าเวลาจะผ่านไปเร็วหน่อย อยากบอกข่าวนี้กับลู่จิ้นยวนเร็วๆ

……

หลังจากลู่จิ้นยวนวางสายไป ก็ทุ่มเทให้กับงานอีกครั้ง ตอนนี้เขาต้องรีบทำธุระให้เร็วที่สุด จากนั้นก็จะหาเวินหนิง

ถึงแม้ว่าจะจากมาแค่วันเดียว แต่ไม่คิดเลยว่าเขาเริ่มคิดถึงผู้หญิงคนนั้นแล้ว

และความลับนั้นที่เธอพูด มันทำให้เขาตั้งตารอคอยอย่างลึกลับ

มีสมาธิกับงาน เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ตอนกลางคืน ลู่จิ้นยวนกลับถึงบ้าน ก็เห็นนายท่านลู่คุยกับมู่เยียนหรานอย่างมีความสุข คิ้วเขาขมวดนิดหน่อย

“จิ้นยวนกลับมาแล้วเหรอ? มา ดูสิว่าวันนั้นหลานต้องใส่ชุดอะไร? ”

นายท่านลู่รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องน่ายินดีที่หาได้ยากของตระกูลลู่ ที่สามารถชะล้างความผิดปกติในช่วงนี้ไปได้ ดังนั้นจึงมาจัดการด้วยตัวเอง

ลู่จิ้นยวนไม่ได้สนใจอะไรมาก เขาตอบรับงานหมั้นแค่ไม่อยากให้เย่หวานจิ้งทำลายสุขภาพเท่านั้น สำหรับรายละเอียดพิธีการ เขาไม่รู้สึกอยากมีส่วนร่วมเลยสักนิด

“วันนี้ผมเหนื่อยมาก พวกคุณตัดสินใจกันไปก็ได้ ผมยังไงก็ได้”

ลู่จิ้นยวนหาข้ออ้างจะขึ้นข้างบน นายท่านลู่ทำหน้าโกรธ “หยุดนะ นี่เป็นงานสำคัญในชีวิตหลาน หลานทำชุ่ยๆ แบบนี้ได้ยังไง? ”

“ท่านปู่ ไม่ต้องโวยวายนะคะ จิ้นยวนทำงานหนักเกินไปก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ”

ทำไมมู่เยียนหรานจะไม่รู้ว่าลู่จิ้นยวนทำชุ่ยๆ แต่เธอก็ยังยิ้มอย่างสง่างาม อธิบายให้กับลู่จิ้นยวน

ลู่จิ้นยวนได้ยินก็พยักหน้า “เธอตกลงแล้ว งั้นผมไปก่อนนะ”

พูดจบ ก็ไม่สนว่าทั้งคู่มีสีหน้าอย่างไร เดินออกมาทันที

“เฮ้อ”

นายท่านลู่มีความเศร้าในใจ ลูบหลังมือมู่เยียนหราน “ขอโทษนะที่ทำให้รู้สึกแย่”

มู่เยียนหรานส่ายหน้า มองแผ่นหลังตระหง่านของชายหนุ่ม เธอไม่สนใจชื่อปลอมๆ พวกนี้ ถึงจะมีความผิดหวัง แต่แค่ได้ยืนเคียงข้างเขาอีกครั้ง เธอไม่สนว่าจะรู้สึกแย่แค่ไหนก็ทนได้!

เห็นมู่เยียนหรานมีเหตุมีผลแบบนี้ นายท่านลู่ก็รักและสงสารเธอมากขึ้น “ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ต่อไปถ้าจิ้นยวนทำตัวไม่ดีกับเธอ มาหาปู่คนนี้ พูดอะไรก็มีประโยชน์เสมอ!”

ได้ยินนายท่านลู่พูดแบบนี้ มู่เยียนหรานก็ดีใจ อย่างไรแล้วนายท่านก็เป็นผู้อาวุโสที่น่าเคารพ ได้รับความโปรดปรานของเขา ก็ทำให้อนาคตกับลู่จิ้นยวนราบรื่นมากยิ่งขึ้น