บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 220

แววตาของเวินหนิงสว่างวาววับ เต็มไปด้วยความหวัง

ลู่จิ้นยวนมองดูเธอโดยไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจเริ่มมีความคิดบางอย่าง

เดิมทีบ้านตระกูลเวินถูกเขาจัดการจนแทบไม่เหลืออะไร แต่ในเมื่อเวินหนิงคิดจะเอาสิ่งที่เคยเป็นของตัวเองคืน เขาก็คงจะจัดการแบบง่ายๆไม่ได้แล้ว

บางทีนี่อาจจะเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่เขาจะมอบให้เวินหนิง

คิดได้ดังนั้น นัยน์ตาของชายหนุ่มก็เข้มขึ้น พอเห็นว่าเวินหนิงกินข้าวเสร็จแล้ว จึงลุกขึ้น "กินข้าวเสร็จแล้ว ก็กลับไปได้แล้ว"

เวินหนิงมองดูชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เธอรู้สึกว่าเขาดูขัดแย้งในตัวเองมาก ในขณะที่กลัวว่าเธอจะกินไม่อิ่ม ก็อยากขับไล่เธอไปให้พ้นด้วย

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เวินหหนิงลุกขึ้นยืน แต่ไม่ได้ออกไปอย่างที่ลู่จิ้นยวนหวังไว้ เธอตรงไปนั่งบนตักเขา ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปจูบริมฝีปากของลู่จิ้นยวน

อย่างคำพูดที่ว่า ดูใจคนไม่ต้องฟังคำที่เขาพูด แต่ให้มองสิ่งที่เขาทำ

เวินหนิงแค่อยากรู้ว่าเขาจะตอบสนองยังไง จะผลักไสเธอออก หรือว่า........?

ลู่จิ้นยวนไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะทำแบบนี้ รสชาติที่ค้นเคยทำให้เขาเสียการควบคุมไปชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะพลิกกลับมาคุมเกมเองอย่าไม่รอช้า