บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 236

เวินหนิงมองไปที่อันเฉินอย่างไม่เชื่อ

เขาพูดว่า ลู่จิ้นยวนกำลังจะหมั้น……

ข่าวนี้ ถึงแม้เธอจะยอมรับความจริงว่าเลิกกันแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกตกใจอยู่ดี

"คือ……ไม่ครับ……ผมพูดผิด" อันเฉินตกใจ ไม่ใช่เป็นเพราะเรื่องนี้ เขาพูดอะไรที่ไม่ควรพูด?

"สรุปอะไรกันแน่? นายพูดสิ!" เวินหนิงไม่สนของในมือ แล้วจับคอเสื้อของอันเฉิน

แต่ว่า ในสมองก็มีภาพเหตุการณ์ ตอนนั้น ตอนที่อันเฉินคุยโทรศัพท์เคยพูดเกี่ยวกับเรื่องงานแต่ง แล้วก็คำกล่าวที่ดูแปลกประหลาดของลู่จิ้นยวนด้วย……

แต่ก่อนเธอไม่เคยคิดลึกเลย พอมาตอนนี้ เธอค่อยเข้าใจว่ามันเป็นยังไง

ที่แท้ลู่จิ้นยวนกำลังจะหมั้น ก็เลยบอกให้เธอรอเขาที่ต่างประเทศ ก็เลยพาตัวคุณแม่มาต่างประเทศ?

อย่างไม่รู้ตัว เธอกลายเป็นมือที่สามที่ผู้ชายคนนี้ซ่อนอยู่ข้างนอก……ยิ่งตลกไปกว่านั้น เธอยังคิดว่าความสัมพันธ์ที่หลบๆซ่อนๆนี้เป็นความรัก แล้วคาดหวังมาก

เหอะเหอะ ทำไมเธอถึงโง่ขนาดนี้?

"คุณหนูเวิน เรื่องไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ……" อันเฉินก็ต้องรู้ดีอยู่แล้ว ตอนนั้นเย่หวานจิ้งใช้ชีวิตตัวเองขู่ ก็เลยทำให้ลู่จิ้นยวนตอบตกลงเรื่องงานหมั้น

ไม่ว่าจะยังไง ตัวเขาเองก็ไม่เต็มใจอยู่แล้ว

"พอแล้ว หยุดพูด……" เวินหนิงหัวเราะ แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับน่าเกลียดมากกว่าร้องไห้อีก

ที่จะให้ของตระกูลเวินกับเธอ ที่แท้ก็แค่ค่าชดเชยที่มาปั่นหัวเธอเล่นก็เท่านั้น

เวินหนิงรู้สึกปวดหัวมากจนเหมือนจะระเบิด ทั้งตกใจทั้งโมโห จนทำให้เธอรู้สึกปวดท้องไปด้วย

อันเฉินเห็นสีหน้าเวินหนิงซีดขาวไปกว่าเดิม ก็ตกใจ "คุณเป็นอะไร รู้สึกไม่สบายตัวหรือเปล่าครับ?"

เวินหนิงกอดท้องไว้ เจ็บจนพูดอะไรไม่ออก ในใจเธอ มีแต่ความเสียใจ เธอควรจะยอมรับความจริงให้เร็วกว่านี้ แต่ไม่ใช่รอจนถึงตอนนี้แล้วลูกในท้องของเธอก็จะกลายเป็นลูกนอกสมรสที่เปิดเผยตัวตนไม่ได้

ลู่จิ้นยวน ทำไมถึงใจร้ายขนาดนั้น เขาทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่เปิดเผยตัวไม่ได้ แม้แต่เด็กที่กำลังจะคลอดก็ต้องถูกคนอื่นมาต่อว่าด้วย

"ผม……ผมรีบส่งคุณไปโรงพยาบาล!" อันเฉินร้อนรนใจ กลัวว่าเวินหนิงจะเป็นอะไร ก็ไม่สนอะไรขนาดนั้นแล้วอุ้มเธอขึ้นไปบนรถ แล้วขับตรงไปโรงพยาบาล

ลู่จิ้นยวนขับกลับมาที่เดิมอย่างไม่รู้ตัว พอรู้ว่าตัวเองขับกลับมา ก็กำลังโมโห ทันใดนั้น ก็เห็นเวินหนิงถูกอันเฉินอุ้มออกมาจากในบ้าน

สีหน้าของอันเฉิน ทำให้เขามีลางสังหรณ์อะไรไม่ดีบางอย่าง ลู่จิ้นยวนรีบวิ่งไปหา "ทำไม เกิดอะไรขึ้น?"

"คุณหนูเวินรู้เหมือนจะไม่สบายตัว ต้องรีบไปโรงพยาบาลครับ!"

อันเฉินรีบส่งตัวเวินหนิงให้ลู่จิ้นยวน จากนั้นก็ไปขับรถ

ลู่จิ้นยวนมองเห็นใบหน้าที่ซีดขาวของเวินหนิง ผ่านไปไม่นาน เหงื่อก็เต็มหน้าผาก เธอเหมือนจะทุกข์ทรมานมาก

ลู่จิ้นยวนรู้สึกว่าความโมโหของตัวเองเมื่อกี้หายไปทันที ตอนนี้ เขาไม่คิดอะไรทั้งนั้น แค่อยากให้เวินหนิงดีขึ้น

เผชิญหน้ากับความเป็นความตาย ไม่ว่าจะอะไร ก็ไม่สำคัญทั้งนั้น

เวินหนิงลืมตาขึ้นมาจากความเจ็บปวด เห็นใบหน้าของลู่จิ้นยวน ผู้ชายคนนี้อุ้มเธอขึ้นรถ ท่าทางเขาทะมัดทะแมงมาก ในดวงตาก็มีแต่ความร้อนรนใจ

ลู่จิ้นยวนจะร้อนรนใจเพื่อเธอหรอ?