บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 301

โม่โยวจำได้ว่าที่นู่นอุณหภูมิเริ่มลดแล้ว ไม่รู้ว่าเขาเชื่อฟังคำพูดของเธอแล้วเปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าที่หนาๆหรือเปล่า

"นายอยู่ไหน? ในโรงแรมหรอ? ฉันฟังเสียงนายแล้วรู้สึกผิดปกติ ป่วยหรือเปล่า?"

"ไม่เป็นไร แค่ตื่นเช้า……แล้วอากาศเย็น……เกินไปก็เท่านั้น" เสียงของโม่เทียนยวี๋ลอยเข้ามาในหูเธอทีละคำ ฝ่ายตรงข้ามก็มีเสียงผ้าห่มด้วย โม่โยวยังอยากพูดอะไรอีก เขาก็รีบพูดแทรก "ตอนนี้……ผมยังมีธุระ ไม่คุยกับเธอแล้วนะ"

พูดจบก็วางสายไปทันที

โม่โยวจ้องมองโทรศัพท์ที่ตัดสายไปแล้ว ก็รู้สึกงง เขากำลังทำอะไร? ตอนนี้ยังไม่ตื่น เพราะว่าไม่สบายหรอ?

เสียงเมื่อกี้ก็ดูแปลกๆด้วย เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า?

โม่เทียนยวี๋ตัดสายไป ทันใดนั้น ใต้ผ้าห่มของเขาก็มีนิ้วมือที่เรียวยาวยื่นออกมาแล้วลูบผ่านหน้าอกเขา "ใครโทรมา? เช้าขนาดนี้ โทรมาเช็คงั้นหรอ?"

ผู้ชายสบตากับดวงตาที่เจ้าเล่ของผู้หญิงคนนั้น

"เธอหึง? เมื่อกี้จงใจทำหรอ?" มุมปากโม่เทียนยวี๋ยิ้มขึ้นอย่างมีเลศนัย แล้วตบสะโพกที่อวบอิ่มของถังหว่านเอ๋อร์เบาๆ เหมือนกำลังเล้าโลมอย่างนั้น

"ก็แค่ล้อเล่นเอง" ถังหว่านเอ๋อร์เห็นว่าเขาไม่ได้โมโห ก็รู้สึกเบื่อ แล้วลุกขึ้นจากบนตัวโม่เทียนยวี๋ แต่กลับถูกผู้ชายคนนั้นกอดเอวไว้

"สนุกไหม?"

"ก็สนุกดี ถ้าผู้หญิงเมื่อกี้รู้ท่าระหว่างเรา คงจะสนุกกว่านี้" ถังหว่านเอ๋อร์ยิ้มอ่อน แล้วนิ้วมือก็จับคางของผู้ชายขึ้น

"ช่างเถอะ ยังไงงานออกแบบของคนอื่นยังอยู่ในกระเป๋าเธอ อีกหน่อยก็จะเป็นชื่อของเธอ ก็ถือว่ารู้บุญคุณคนอื่น เธอก็ไว้หน้าหน่อยแล้วกัน"

"พูดแบบนี้ก็ถูก……แต่ว่าในเมื่อใช้แล้ว ฉันก็ยินดีที่จะใช้อีกหน่อย……" ถังหว่านเอ๋อร์ฟังเขาพูดจบ ก็ยื่นหน้าไปจุมพิตริมฝีปากของผู้ชายคนนั้น

……

ถึงแม้เธอก็ยังกังวลว่าจะเกิดอะไรกับโม่เทียนยวี๋หรือเปล่า แต่เธอก็รู้จักนิสัยเขาดี ถ้าเธอเอาแต่โทรไปหาเขา ก็คงจะอารมณ์เสีย เพราะฉะนั้นก็เลยหักห้ามความรู้สึกไม่สบายใจไว้แล้วรีบล้างหน้า แล้วค่อยกลับไปในห้อง

"เป็นอะไร? สีหน้าไม่ดีเลย"

"ไม่เป็นไร รู้สึกปวดแผลนิดหน่อย" อยู่ดีๆโม่โยวก็รู้สึกเหนื่อย ไม่ได้พูดอะไรอีก ทั้งสองดูทีวีไปอีกสักพักก็หลับไปพร้อมกัน

โม่โยวหลับไม่สนิทมากนัก กลางดึก พอฤทธิ์ยาลดอาการเจ็บปวดหาย ก็รู้สึกปวดหัวมาก บางบริเวณบนร่างกายที่ไม่ได้บาดเจ็บสาหัสมาก็รู้สึกปวดขึ้นมาทันที

พอตื่นมา สีหน้าของเธอก็ซูบโทรมไปไม่น้อย

พอเปิดโทรศัพท์ดู บนนั้นก็มีข้อความหนึ่งข้อความ โม่โยวคิดว่าโม่เทียนยวี๋ส่งมา แต่พอเปิดดู กลับเป็นข้อความจากคนที่ชื่อว่า'ข้าเป็นคนที่หนึ่งสุดในโลก'ส่งมา "อรุณสวัสดิ์โยวโยว ตอนนี้เธอรู้สึกเป็นยังไงบ้าง? ยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า? คนในโรงพยาบาลดีกับเธอหรือเปล่า?"

โม่โยวมองเห็นตัวหนังสือบนนั้น ก็รู้สึกอบอุ่นใจ ไม่คิดเลยว่าเด็กน้อยคนนี้จะเอาใจใส่ขนาดนี้

"ใครหรอ?" เย่ซือเยวี่ยเห็นว่าเธอยิ้ม ก็ขยับเข้าไปใกล้ พอเห็นคำพูดที่เป็นห่วงเป็นใยอย่างนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ "อะไรกันเนี่ย? มีคนจีบแก? งั้นก็อันตรายกับโม่เทียนยวี๋เลยสิ เขาต้องดีกับแกหน่อยแล้ว"