บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 312

"แต่ยังไง สุดท้ายจะได้ร่วมงานกันหรือเปล่า ก็ต้องรอคุยสัญญาพรุ่งนี้ก่อนอยู่ดี" เสียงของเขาเรียบนิ่งมาก

โม่โยวเห็นเขาไม่แสดงสีหน้าอะไรเลย แล้วเอ่ยด้วยท่าทางเป็นการเป็นงาน ความรู้สึกหนักใจก็น้อยลงไปไม่น้อย ค่อยโล่งอกไปที

เธอพยักหน้า "คุณชายลู่ไว้ใจเถอะค่ะ ถ้าได้ร่วมงานกัน ฉันจะพยายามสุดความสามารถเลยค่ะ"

ลู่จิ้นยวนมองไปที่นาฬิกาข้อมือ "ไปเถอะดึกแล้ว เดี๋ยวผมส่งคุณกลับบ้าน"

"ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้ค่ะ ฉันโบกรถกลับเองก็ได้ค่ะ วันนี้คุณช่วยเหลือฉันไว้มากแล้ว"

เขาไม่ใช่คนนิสัยดีอะไร โม่โยวเอาแต่ปฏิเสธเขา ก็ทำให้เขาโมโห เดินก้าวไปแล้วดึงตัวเธอเข้ามาใกล้

โม่โยวอุทานตกใจ พอเห็นท่าทางของตัวเองกับเขา ใจก็เต้นแรงมาก หูก็แดงมากด้วย

"ดูเหมือนว่าคุณกลัวผมมาก?"

เสียงโทนต่ำดังขึ้นข้างหู ทุกอย่างของผู้ชายคนนี้โอบล้อมเธอไว้ ปฏิกิริยาแรกของโม่โยว กลับไม่ใช่ผลักเขาออก

ในสายตาเธอมีความมึนมัว ในใจก็รู้สึกแปลกๆ ไม่รู้ว่าเธอรู้สึกไปเองหรือเปล่า ความรู้สึกแบบนี้……เธอรู้สึกคุ้นชินมาก รู้สึกเหมือนว่าตัวเองก็เคยใกล้ชิดกับคนคนนี้อย่างนั้น

ความคิดนี้ทำให้เธอสะดุ้งตกใจแล้วดึงสติกลับมา หน้าก็แดงมากด้วย แล้วในใจก็แอบด่าตัวเอง เพราะยังไง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ตัวเองมีความคิดแบบนี้กับลู่จิ้นยวน

ลู่จิ้นยวนปล่อยเธอก่อน "ไปเถอะ"

ครั้งนี้ โม่โยวไม่ได้ปฏิเสธ แล้วตามเขาเดินไปด้วย

วันต่อมา

หวังเจี้ยนจางพาโม่โยวไปที่บริษัทตระกูลลู่ตั้งแต่เช้า

พอยืนอยู่หน้าประตูบริษัทลู่ ก็เงยหน้ามองตึกที่สูง โม่โยวก็รู้สึกอีกครั้งว่ากับเธอไม่ใช่คนโลกเดียวกันกับลู่จิ้นยวนจริงๆ

ทั้งสองก้าวเข้าไปในบริษัทเป็นครั้งแรก ระหว่างทางหวังเจี้ยนจางก็ยิ้มแย้มตลอด แม้แต่กับพนักงานต้อนรับก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจ

ไม่นานนัก ก็มีผู้ชายที่ใส่เสื้อสูทเต็มยศนำทางพวกเขาไป

"สวัสดีครับ ผมอันเฉิน เป็นผู้ช่วยประธานลู่ บอสสั่งไว้ว่าให้พวกคุณตามผมขึ้นไปได้เลยครับ"

"ครับครับครับ คุณชายลู่ยุ่งขนาดนั้น แต่ยังจำผมได้ ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากครับ" หวังเจี้ยนจางยิ้มจนเห็นฟันทุกซี่ในปาก

โม่โยวทำงานอยู่ในบริษัทนี้สักพักแล้ว นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอเห็นเจ้านายตัวเองเป็นแบบนี้ แต่ก็เข้าใจได้ เพราะยังไงที่นี่ก็เป็นบริษัทตระกูลลู่

ผู้ช่วยอันเฉินให้พวกเขารออยู่ในห้องประชุมไปก่อน จากนั้นก็เดินออกไป

พอหวังเจี้ยนจางเห็นว่าคนเดินออกไปก็โล่งอกทันที แล้วมองโม่โยวด้วยสายตาแปลกๆ "โม่โยว เก่งมากเลยหนิ เธอรู้จักกับผู้บริหารบริษัทตระกูลลู่ ไม่เคยได้ยินเธอพูดถึงเลย ปิดบังได้ดีมาก"

"แต่ว่ารู้ตอนนี้ก็ไม่สาย เธออยู่ในบริษัทมาตั้งหลายปี ฉันก็ดีกับเธอไม่น้อย ตอนนี้บริษัทอยู่ในช่วงเวลาที่สำคัญ จะผ่านวิกฤตไปได้หรือเปล่าคงต้องพึ่งพาเธอแล้วล่ะ"

โม่โยวรู้สึกเอือมละอามากแล้วอธิบายอย่างหนักใจ "บอสเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันแค่บังเอิญรู้จักกับคุณชายลู่ก็เท่านั้น ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นค่ะ"

หวังเจี้ยนจางไม่เชื่อ ลู่จิ้นยวนเป็นใครกัน? ถ้าไม่สนิทกัน จะใส่ใจขนาดนี้ได้ยังไง?

เขาโบกมือไม่สนใจด้วยสีหน้ายิ้มกริ่ม "ฉันรู้ฉันรู้ ไว้ใจเถอะ ฉันไม่ปากโป้งหรอก"