บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 313

เขายิ้มมุมปากอย่างอืดอัด ในใจก็กำลังคิด

เมื่อกี้โม่โยวพูดอะไรกับเขานะ?

ลู่จิ้นยวนกับเธอไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว?

ตัวเองเข้าใจผิดงั้นหรอ?

โม่โยวพยายามปรับสีหน้า ในใจก็โล่งไปที แบบนี้สิถึงเป็นกลาง ถ้าเขาตอบตกลงเงื่อนไขที่ไร้สาระของเจ้านายตัวเอง งั้นก็แย่แน่นอน

สุดท้าย หวังเจี้ยนจางก็ไม่กล้าเสี่ยง แล้วเลือกทางเลือกที่สอง

ลู่จิ้นยวนเอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่ง "นอกจากนี้ ยังต้องเพิ่มเงื่อนไขหนึ่งข้อ ในระหว่างร่วมงานกันดีไซน์เนอร์โม่โยวต้องเป็นคนรับผิดชอบการร่วมงานครั้งนี้ เพื่อที่จะยกระดับประสิทธิภาพก็ควรจะเข้ามาฝึกงานแล้วทำงานร่วมกันในบริษัทตระกูลลู่ จนกระทั่งหมดสัญญา"

ถ้าพูดง่ายกว่านี้ก็คือ ให้โม่โยวเป็นตัวแทนดีไซน์เนอร์มาร่วมงานชั่วคราวกับบริษัทตระกูลลู่เป็นเวลาสามเดือน

หวังเจี้ยนจางรีบตอบตกลงทันที ในใจก็อดสงสัยไม่ได้ เพราะฉะนั้น ความจริงระหว่างโม่โยวกับลู่จิ้นยวน คงสนิทกันสินะ

โม่โยวอึ้งไป เธอรู้ว่าถ้าการร่วมงานครั้งนี้คุยกันลงตัว ตัวเองก็จะเป็นดีไซเนอร์ที่รับผิดชอบ แต่ไม่คิดเลยว่าลู่จิ้นยวนจะเอ่ยเงื่อนไขที่ให้เธอมาทำงานในบริษัท

เธอเห็นทั้งสองคนเซ็นสัญญากัน ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ หลังจากที่ครั้งก่อนคุณแม่ของโม่เทียนยวี๋มีรูปภาพแบบนั้น เธอก็คิดมาตลอดเลยว่าจะออกห่างจากพ่อลูกคู่นี้

แต่ตอนนี้ ตัวเองกับพวกเขากลับใกล้ชิดเข้าไปอีก

สองวันหลังจากนั้น โม่โยวก็ไปรายงานตัวที่แผนกออกแบบของบริษัทตระกูลลู่ แล้วเริ่มทำงานตามสัญญาเป็นระยะเวลาสามเดือน ระหว่างพักเที่ยง เธอก็ถูกลู่จิ้นยวนเรียกเข้าไปในห้องทำงาน

"อยู่ที่แผนกออกแบบมาครึ่งวันแล้วรู้สึกเป็นยังไงบ้างครับ? มีตรงไหนที่ไม่พอใจหรือเปล่าครับ ถ้ามีก็พูดออกมาได้"

เธอรีบส่ายหน้า "ฉันรู้สึกว่าดีมาก ไม่มีอะไรที่ไม่ดีเลยค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ"

ลู่จิ้นยวนลุกขึ้นแล้วเดินไปข้างตู้เก็บเอกสาร "วงการเสื้อผ้าก็เป็นธุรกิจหนึ่งที่สำคัญกับบริษัทมาก งานออกแบบครึ่งปีหลังสำคัญมาก เดี๋ยวผมจะให้ข้อมูลกับคุณ คุณก็เอากลับไปศึกษาแล้วกัน"

ทันใดนั้น โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดังขึ้น

ห้องทำงานของเขากว้างมาก ระยะห่างระหว่างตู้เก็บเอกสารกับโต๊ะทำงานก็ห่างมาก ลู่จิ้นยวนมองไปที่โม่โยว ให้เธอกดรับ

เสียงของอันเฉินก็ลอยมา

"บอสครับ เกิดปัญหาที่แผนกวิจัยพัฒนา คุณรีบไปดูเถอะครับ"

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วแล้วเอ่ย "คุณรออยู่ที่นี่ก่อน ผมจะรีบกลับมา" พูดจบ ก็ก้าวเดินออกไปจากห้องทำงานทันที

โม่โยวทำอะไรไม่ได้ ก็เลยต้องรออยู่ที่นี่

ความจริงเธออยากพูดว่า เดี๋ยวตัวเองค่อยขึ้นมาก็ได้ รู้สึกว่าอยู่คนเดียวในห้องทำงานผู้บริหารแบบนี้ไม่ค่อยดีมากนัก

เธอเห็นว่ายังไม่ได้กดวางโทรศัพท์ ก็เลยยื่นมือไปกดวาง พอดึงมือกลับมาก็ไม่ระวังแล้วเผลอทำให้กรอบรูปถ่ายหล่นลงมา

โม่โยวตกใจแล้วรีบหยิบขึ้นมาทันที แต่สายตาก็เห็นคนในรูปก็อึ้งไป

ในรูปมีแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ใส่ชุดเดรสสีขาว กำลังยิ้มอย่างมีความสุข พื้นหลังก็เป็นสวนดอกไม้สีเขียว

ผู้หญิงคนนี้สวยมาก แต่เธอแน่ใจว่าตัวเองไม่รู้จัก แต่พอสบตากับผู้หญิงในรูป ความปวดศีรษะก็มาเยือนทันที