บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 314

เขาหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้าแล้วโบกมือ "ไม่ ยังไม่ต้องทำให้เธอรู้ตัว นายออกไปก่อน"

ลู่จิ้นยวนเพิ่งจะมีแสงสว่างส่องเข้ามา แต่เขาไม่กล้าที่จะไปพิสูจน์ความจริง เขากลัว กลัวว่าทุกอย่างเขาจะคิดไปเอง กลัวว่าผลลัพธ์จะไม่เป็นเหมือนที่เขาหวังไว้

ระยะเวลาห้าปียาวนานเกินไป เขาคาดหวังมากแค่ไหนที่จะได้เจอกับเวินหนิงอีกครั้ง ถึงแม้จะเป็นในฝันก็ยังดี แต่ก็ไม่มีสักครั้งเลย

เขายกมือขึ้นปิดตาตัวเองไว้ อีกไม่นาน อีกไม่นานก็จะรู้แล้วว่า โม่โยวเป็นเธอหรือเปล่า

……

สำหรับบางคนในแผนกออกแบบก็รู้สึกขัดตาโม่โยวมาก คนคนนี้ก็คืออ้ายเวยเอ๋อร์ ดีไซเนอร์ระดับเอของแผนก

แผนกออกแบบของบริษัทตระกูลลู่ แบ่งความสามารถแล้วก็ประสบการณ์ของดีไซเนอร์ทุกคนไว้อย่างชัดเจน มีระดับเอที่เป็นสูงสุดไปจนถึงระดับดี แล้วอ้ายเวยเอ๋อร์เป็นดีไซเนอร์ระดับเอ ความสามารถก็ต้องเป็นที่ยอมรับอยู่แล้ว

เสื้อผ้าครึ่งปีหลังของบริษัทเธอก็เป็นหนึ่งในคนรับผิดชอบ กับดีไซเนอร์ที่ร่วมงานด้วยกัน แล้วตำแหน่งก็สูงเท่าเธออย่างโม่โยว เธอก็ไม่แยแสเลย

กับบริษัทหวังกรุ๊ป เธอเคยไปสืบมา ก็ไม่ใช่บริษัทอะไรที่ใหญ่โตมาก ไม่คิดเลยว่าบริษัทเล็กขนาดนี้ บริษัทตัวเองจะไปร่วมงานด้วย

ไม่เพียงแค่นั้น ยังให้ดีไซเนอร์ของบริษัทฝ่ายตรงข้ามมาร่วมงานครั้งนี้ด้วย แล้วมีอำนาจเท่ากับเธอ เธอก็ต้องไม่พอใจอยู่แล้ว

อ้ายเวยเอ๋อร์ไม่ไว้ในสายตาด้วยซ้ำ ยิ่งไม่มีทางเห็นหัวโม่โยวแน่นอน แต่ทั้งสองคนกลับรับผิดชอบงานครั้งนี้ด้วยกันเป็นเวลาสามเดือนอีก

ในแผนกออกแบบ โม่โยวกำลังตั้งใจวาดรูปอยู่ ทันใดนั้น ก็มีเอกสารลอยมาจากหัวแล้วหล่นลงบนโต๊ะเธอ จนเธอสะดุ้งตกใจ

"อ้า……"

เธอกุมมือตัวเองไว้แล้วหันกลับไป ดินสอก็ตกลงไปที่พื้น งานเอาแบบที่วาดไปได้แค่ครึ่งเดียวก็เสียหายจนต้องขมวดคิ้ว

อ้ายเวยเอ๋อร์กอดอกไว้ ยืนอยู่บนรองเท้าส้นสูงด้วยท่าทางเย่อหยิ่งจองหอง แล้วเอ่ยด้วยท่าทางไม่แยแส

"โอ๊ย ขอโทษนะ เมื่อกี้มือฉันลื่น"

โม่โยวกัดริมฝีปากไว้ ถึงแม้จะรู้สึกไม่พอใจ แต่ยังไงที่นี่ก็เป็นบริษัทของคนอื่น เธอก็พูดอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ส่ายหน้า "ไม่เป็นไรค่ะ คุณอ้ายมีอะไรหรือเปล่าคะ?"

พูดไปด้วย เธอก็หยิบเอกสารนั้นขึ้นมาด้วย

"มี ดีไซเนอร์โม่ดูสิคะ งานออกแบบสิบกว่าแผ่นบนเอกสารนั้น เป็นงานของคุณหรือเปล่า?" อ้ายเวยเอ๋อร์เอ่ยอย่างเยือกเย็น

โม่โยวดูไปแล้วก็พยักหน้า "ใช่ค่ะ เป็นงานของฉันเอง"

รอบนี้เป็นการออกแบบเสื้อผ้าเด็ก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โม่โยวออกแบบเสื้อผ้าเด็ก เธอเห็นอ้ายเวยเอ๋อร์ทำสีหน้าแบบนั้นก็อดพูดไม่ได้

"คุณดีไซเนอร์อ้ายคะ ถ้าคุณรู้สึกว่างานออกแบบของฉันยังไม่ดีพอ ก็บอกได้นะคะ เราจะได้คุยกัน"

อ้ายเวยเอ๋อร์ยิ้มกลิ่น เธอคิดว่าฝ่ายตรงข้ามไม่มีความสามารถมาร่วมงานกับเธออยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะคุยกันอีก

"ฉันอยากจะถามคุณว่า คุณวาดอะไรบนนั้น? ถ้าเสื้อผ้าที่บริษัทตระกูลลู่ออกแบบได้ปัญญาอ่อนขนาดนั้น จะไม่ทำให้คนอื่นรู้สึกตลกเอาหรอคะ?"

โม่โยวไม่ได้โกรธ "ไม่ทราบว่าคุณคิดว่างานออกแบบแบบไหนถึงจะไม่ปัญญาอ่อนหรอคะ"

อ้ายเวยเอ๋อร์มองหางตาไปที่เธอ จากนั้นก็หยิบงานออกแบบของตัวเองออกมา "นี่เป็นงานของฉัน คุณก็ลองดูสิคะ แล้วมาคอมเม้นต์ดู"