บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 328

ว่ายน้ำอย่างงั้นเหรอ

โม่โยวมองไปที่ชาวต่างชาติทั้งชายและหญิงที่อยู่รอบๆ เดิมทีแล้วประเทศเอฟ ก็มีความอิสระไม่ปิดกั้น บรรดาผู้หญิงก็พากันใส่ชุดบิกินี่ และโดยเฉพาะพวกคู่รักก็พลอดรักกันอย่างร้อนแรง ชนิดที่ว่าเมื่อคนอื่นเห็นแล้วยังจะรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบตามไปด้วย

สอนว่ายน้ำคงจะหลีกเลี่ยงเรื่องการสัมผัสเนื้อต้องตัวไม่ได้ เธอเบนสายตาหลบออก ตอบปฏิเสธไปโดยไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อย “ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้สนใจอยากที่จะว่ายน้ำเท่าไหร่”

ขณะที่พูดก็เดินไปทิศทางที่เจ้าตัวน้อยอยู่

ลู่จิ้นยวนรู้สึกเสียดายอยู่เล็กน้อย ถอนหายใจออกมาเงียบๆ

ลู่อันหรานกำลังทำอะไร? ตอนนี้เขากำลังปกป้องศักดิ์ศรีความเป็นชายของตัวเองอยู่

ที่ริมหาด ไม่รู้ว่ามีเด็กชายตัวน้อยผมทองปรากฏตัวอยู่ข้างๆ เขามานานเท่าไหร่แล้ว เป็นเด็กที่ดูน่ารักน่าชังมากเลยทีเดียว เด็กน้อยทั้งสองคนเปลือยท่อนบนและต่างกำลังเบ่งอวดกล้ามของตนเองแข่งกัน

ลู่อันหรานเอามือทั้งสองข้างจับไว้ที่บริเวณเอว เบ่งกล้ามหน้าอกน้อยๆ นั้น แล้วตบไปที่ผิวอันขาวนุ่มละมุนของตนเองมองไปที่เด็กชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ “เห็นไหม ฉันมีกล้ามด้วยล่ะ”

โม่โยวมาทันได้ยินประโยคนี้ของเขาเข้าพอดี ก็พลันกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไหว หัวเราะออกมาอยู่ภายในใจ

เด็กชายตัวน้อยก็ไม่เกรงใจ เบ่งกล้ามท้องตัวเองเช่นกัน “ฉันก็มีกล้าม”

เจ้าตัวน้อยมองอย่างดูถูก “ของนายมันไม่ใช่กล้าม นี่มันไขมันต่างหากล่ะ”

“งั้นของนายเองก็เป็นไขมัน”

“ของฉันเป็นกล้าม ของนายนั่นแหละไขมัน”

ทั้งสองคนเถียงกันคนละประโยค ทำให้พวกผู้ใหญ่ที่อยู่รอบๆ ที่ได้ยินต่างก็พากันหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ แต่ก็ไม่มีใครออกไปห้าม

โม่โยวยืนอยู่ที่ริมชายหาดติดกับทะเลมองดูอยู่อย่างนั้นด้วยความขบขัน ทันใดนั้นเอง คู่รักคู่หนึ่งที่กำลังพลอดรักก็โผล่พุ่งพรวดมาจากทางด้านหลัง ไม่ระวังตัวจนเผลอชนเธอเข้าไป

ดวงตาของเธอเบิกกว้าง สูญเสียการทรงตัวจนเซถอยไปทางด้านหลัง ตกลงไปในทะเล ประจวบพอดีกับที่มีคลื่นซัดเข้ามา คลื่นจึงม้วนตัวกลับลงสู่ทะเลไป

โม่โยวที่ว่ายน้ำไม่เป็น เมื่อเจอกับสถานการณ์แบบนี้ก็ตื่นตกใจ แม้ว่าจะเป็นแค่ริมทะเล ระดับน้ำไม่ลึกมาก แต่ด้วยความที่เธอไม่ระมัดระวังตัว น้ำจึงเข้าไปเต็มจมูกจนทำให้สำลัก ในโพรงจมูกรู้สึกแสบไปหมด

ในขณะเดียวกันนั้นเอง สมองก็เริ่มเบลอ มีภาพมากมายปรากฏขึ้นมาในสมองอย่างรวดเร็ว มีความรู้สึกอันคุ้นเคยหลั่งไหลเข้ามาแต่ก็กลับทำให้หวาดผวาด้วยเช่นกัน เป็นความรู้สึกที่รุนแรงเป็นอย่างมาก ต่อมาที่บริเวณขมับก็มีความรู้สึกปวดร้าวแผ่ซ่านไปทั่ว

น้ำ คือสิ่งที่ไร้ที่สิ้นสุดและจุดมุ่งหมาย ทำให้เธอจมดิ่งลึกลงไป เธออยากที่จะร้องขอความช่วยเหลือ จึงอ้าปากออกกว้างแต่กลับไร้ซึ่งเสียงที่จะตะโกนออกมา เกือบที่จะได้ผ่านประสบการณ์ที่ความสิ้นหวังวนเวียนซ้ำไปมาอยู่ภายในใจ ทำให้เธอถึงขนาดที่ว่าแยกแยะไม่ออกว่าสิ่งนี้คือเรื่องจริงหรือว่าจินตนาการกันแน่

“อ๊า.......”

ทันใดนั้นความเจ็บที่แล่นแปลบอยู่ในหัวก็ทำให้เธอเจ็บจนร้องออกมา แต่ก็กลับทำให้สำลักกลืนน้ำลงไปอีก ร่างทั้งร่างจมดิ่งลงไป เธอกลับทำได้เพียงดิ้นรนเตะขาอยู่ใต้น้ำเพื่อให้ขึ้นมาสู่ผิวน้ำ

ทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นภายในเวลาไม่กี่วินาทีเท่านั้น ลู่จิ้นยวนนั้นมองดูเธออยู่ตลอดเวลา เมื่อเห็นดังว่าสีหน้าก็พลันเปลี่ยนไป รีบพุ่งเข้าไปหาในทันที

“เวินหนิง..........”

ภายใต้สถานการณ์ฉุกเฉินนั้น เขาตะโกนเรียกชื่อจริงของโม่โยวออกมาเสียงดัง

ในทะเล โม่โยวกลับได้สินเสียงตะโกนนั้น ทันใดนั้นเอง เวินหนิงชื่อนี้ ก็ราวกับว่าทำให้ในชั่วขณะนั้นสมองได้มีการเพิ่มความเร็วในการประมวลผลทำงานมากขึ้นอย่างไรอย่างนั้น

“อา......” ใบหน้าของเธอซีดเผือด สมองแล่นแปลบปลาบไปด้วยความเจ็บปวด เศษเสี้ยวความทรงจำในสมองของเธอก็ดูเหมือนกับว่าจะชัดเจนขึ้นมาเล็กน้อย ราวกับมีเสียงจากสรวงสวรรค์ดังขึ้นอยู่ที่ข้างหูเธอ

เวินหนิง.......

ใครกัน เสียงของใครกัน ที่กำลังตะโกนเรียกเธออยู่

ความรู้สึกนี้แล่นเข้ามาอย่างรวดเร็วและก็จางหายออกไปเร็วเช่นกัน ตอนที่ลู่จิ้นยวนอุ้มร่างของเธอขึ้นมานั้น การมองเห็นของโม่โยวก็ค่อยๆ ดำมืดลง จนหมดสติลงไปในที่สุด

ลู่จิ้นยวนตระหนกตกใจ อุ้มเธอกลับไปที่โรงแรมในทันที

ร่างกายของโม่โยวไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร สำลักน้ำเข้าไปไม่เยอะมากนัก จึงทำให้ได้สติฟื้นคืนกลับมาในระยะเวลาอันสั้น