บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 432

เขาขอสาบาน ว่าทุกคนที่มีส่วนร่วมในการทำร้ายเวินหนิงในครั้งนี้ เขาจะไม่มีทางปล่อยไปสักคน คนพวกนี้ ต้องได้รับโทษในสิ่งที่ได้ทำกับเวินหนิงไว้ อย่างสาสม

ในคอนโด

ลู่จิ้นยวนวางเวินหนิงลงบนเตียงอย่างเบามือ มองไปที่หมอที่ยืนอยู่ข้างๆ “เร็วเข้า ตรวจดูให้หน่อยว่าเธอเป็นยังไงบ้าง”

คุณหมอเดินไปตรงหน้าอย่างระมัดระวัง มองไปที่สีหน้าของเวินหนิง ตรวจดูชีพจรของเธอ ยกมือขึ้น เปิดตาของเธอออกเบาๆ

วินาทีนั้น ภายใต้ดวงตาของเวินหนิงทำให้การหายใจของลู่จิ้นยวนนั้นติดขัดขึ้นมา

เห็นแค่ดวงตาที่สดใสนั้นตอนนี้เต็มไปด้วยเส้นเลือด ไม่ใช่แค่ตาขาว รวมทั้งบนและล่างก็มี ดูราวกับเป็นดวงตาที่เป็นเลือด น่ากลัวยิ่งนัก

เพราะรู้ว่าเวินหนิงเคยโดนอะไรมาบ้าง ทำให้ลู่จิ้นยวนได้ทำใจมาบ้างแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้เขาก็ไม่สามารถที่จะเก็บกลั้นความโกรธที่อยู่ในใจได้

เขากำมือแน่น“ตรวจแก้วหูด้วย”

คุณหมอพยักหน้า หูได้รับความบาดเจ็บไม่น้อย เมื่อสักครู่ที่เขาได้ตรวจชีพจรก็รู้แล้ว

ผ่านไปสักพัก คุณหมอได้เก็บมือ สีหน้าเคร่งเครียดมาก

“คุณชายครับ ดวงตาของผู้หญิงคนนี้ถูกแสงสว่างส่องเป็นเวลานาน ทำให้เกิดเส้นเลือดมากมายที่ดวงตาขึ้น แต่ดีที่ไม่ได้รับการส่องนานเกินไป ไม่ถึงขั้นอันตรายอะไร”

“แก้วหูก็ได้รับการบาดเจ็บในขั้นที่เท่ากัน เสียงที่ดังรบกวนเกินไปทำให้มีผลต่อระบบประสาทเหมือนกัน”

“ดวงตาต้องใช้ยาทาที่ตาไว้ แก้วหูกับระบบประสาทนั้นต้องใช้ยาภายใน ในการรักษา โดยรวมแล้วไม่ได้อันตรายอะไร ทายาและทานตามที่บอก ก็จะดีขึ้นเอง”

“ปัญหาอย่างหนึ่งก็คือ หลังจากที่ผู้หญิงคนนี้ฟื้นแล้ว จะทีอาการมองไม่เห็นและหูดับ แต่ไม่ต้องกังวล อาการพวกนี้เป็นแค่ชั่วคราวเท่านั้น”

“รักษาดีๆ ใช้เวลาสองอาทิตย์ก็จะสามารถดีขึ้นได้แล้ว”

แม้ลู่จิ้นยวนโล่งอกไปบ้าง แต่อารมณ์ของเขาก็ยังไม่ดีขึ้นอยู่ดี แล้วเขาก็ไปส่งคุณหมอกลับไป

เขายืนอยู่ข้างเตียง ยืนมองเวินหนิงนิ่งๆ ยืนมองอย่างนั้นเป็นเวลานานพักนึง

ลู่จิ้นยวนอุ้มเวินหนิงไปที่ห้องอาบน้ำ รีบล้างทำความสะอาดให้เธอด้วยความอ่อนโยน เปลี่ยนชุดที่สะอาดให้ แล้ววางเธอลงบนเตียงอีกครั้ง

คุณหมอบอกว่าทางที่ดีตาของเวินหนิง ดีที่สุดอย่าได้รับแสงอะไร สว่างนิดเดียวก็ไม่ได้

เพราะฉะนั้น เขาเอายาที่อยู่ข้างๆมา บีบยาใสๆออกมาทางทั่วผ้าพันแผล วางลงบนตาของเวินหนิงเบาๆ

หลังจากที่ทำทุกอย่างหมดแล้วก็นั่งลงข้างๆเวินหนิง ไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว

จนกระทั่งท้องฟ้าข้างนอกค่อยๆมืดลง เวินหนิงถึงจะฟื้นขึ้นมา

“เวินหนิง ตื่นแล้วหรอ?”ลู่จิ้นยวนลุกขึ้นนั่งทันที

เธอไม่พูด ลืมตาโดยสัญชาตญาณ แต่กลับรู้สึกเจ็บขึ้นมาในทันที เธอยกมือขึ้นจับ แต่กลับจับโดนแค่ผ้าที่พันเอาไว้

ลู่จิ้นยวนจับมือเธอลง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า“ตาของเธอได้รับบาดเจ็บ ต้องพักผ่อน ต้องรักษาตัวอย่างสงบ ตอนนี้ฉันทายาให้แล้ว ช่วงนี้เธอจะลืมตาไม่ได้”

เสียดายที่เวินหนิงรู้สึกได้แค่ว่ามีคนพูดอยู่ข้างๆ แต่กลับไม่ได้ยินว่าอีกฝ่ายพูดอะไร

เธออ้าปากพูด คอของเธอแห้งผาก ทำให้เธอไอออกมา วินานทีต่อมาเธอโดนพยุงขึ้นอย่างอ่อนโยนและอิงเข้ากับอกแกร่งที่แสนอบอุ่น น้ำแก้วนึงได้ส่งมายังริมฝีปากของเธอ

ถ้าไม่ใช่เพราะกลิ่นที่แสนคุ้นเคยนั่นทำให้เธอรู้ว่าเป็นลู่จิ้นยวน เธอที่ตอนนี้ทั้งมองไม่เห็นและไม่ได้ยินนั้นต้องรู้สึกไม่ปลอดภัยแน่