บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 463

เวินหนิงสวมชุดพลอยเทียมสีดำยาวเข้ารูป ตรงหน้าอกซ้ายเปิดกว้างถึงไหล่ และปล่อยผมยาวคลุมไหล่ ตรงคอนั้นสวมสร้อยคอแบบออบซิเดียนแพรวพราว

เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางหนักหน่วง ซึ่งมีเสน่ห์และเป็นที่สะดุดตามาก คืนนี้เวินหนิงแต่งตัวจัดจ้านกว่างานต่าง ๆ ที่เคยเข้าร่วมมา

ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อประเพณีและรสนิยมของต่างประเทศและในประเทศมันแตกต่างกัน ในเมื่อมาแล้ว จึงควรทำตัวให้เข้ากับประเพณีที่นี่ให้มากที่สุด

“ ที่รัก คืนนี้คุณสวยมากจริงๆ”

ลู่จิ้นยวนโอบเอวเรียวของเธอและเอนหัวไปหัวเราะเบา ๆ ใกล้หูของเธอ

รอยยิ้มที่มุมริมฝีปากของเวินหนิงยังคงไม่เปลี่ยน แต่เธอใช้มือที่ควงแขนของเขายื่นปลายนิ้วเข้าไปใช้แรงแอบหยิกเขา “มีผู้คนมากมายกำลังดูอยู่ คุณอย่ามาหลอกล่อ”

ลู่จิ้นยวนไม่ได้สนใจ อันที่จริงแล้ว แม้ว่าเวินหนิงจะหยิกเขาอย่างเต็มแรง แต่แรงของเธอสำหรับเขาก็แค่พอๆกับเกาหลังเท่านั้นเอง

ทั้งสองเดินผ่านพรมแดงขึ้นไปตามขั้นบันไดเวที เซ็นชื่อบนกระดานแดงใหญ่ๆแล้วถ่ายรูปร่วมกันสองสามรูป หลังจากนั้นก็เข้าไปข้างในงาน

ตามตัวเลขในจดหมายเชิญ จากนั้นหาที่นั่งสำหรับบริษัทตระกูลลู่จนเจอ ตามสถานะของตระกูลลู่ในประเทศ H สำหรับตรงนี่ ยังคงถือว่าเป็นแนวหน้าอยู่

อันเฉินและคนอื่น ๆ ไม่จำเป็นต้องเดินพรมแดง พวกเขาได้เดินเข้ามาจากช่องทางเดินพิเศษก่อนหน้านั้นแล้ว และได้นั่งอยู่ในบริเวณที่จัดไว้ให้ตระกูลลู่ สถานที่อื่น ๆ ก็มีคนมากมายทยอยกันเข้ามานั่ง

หลังจากนั้นไม่นาน ตัวแทนจากประเทศต่างๆก็เดินเข้ามาจากทางเข้ามากขึ้น ทันใดนั้นอันเฉินก็พูดว่า " เจ้านายครับ คนของตระกูลฮอร์ตันมาแล้วครับ "

สำหรับพวกเขาแล้วตระกูลฮอร์ตันชื่อนี้มันไม่ได้รู้สึกไม่คุ้นเคยเลย เวินหนิงยิ่งแล้วใหญ่ การแข่งขันครั้งสำคัญและครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของเธอ ก็คือแข่งกับคุณหนูตระกูลฮอร์ตันคนนั้น

ทั้งสองมองไปทางนั้นทันที

ชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำรูปร่างสูง ผมบลอนด์และตาสีฟ้าที่นำอยู่คนแรก น่าจะเป็นเกอหลินฮอร์ตันหัวหน้าของตระกูลฮอร์ตัน

ในบรรดาสองคนที่ตามมาหนึ่งในนั้นเป็นคนที่คุ้นเคยดี ซีซานฮอร์ตันที่ไปสำนักงานใหญ่ของตระกูลลู่เพื่อเจรจากับพวกเขา ที่เหลือด้านหลัง น่าจะเป็นผู้ถือหุ้นหรือคนเก่าคนแกของตระกูลฮอร์ตัน

แต่……

นอกจากนี้ในบรรดาคนของของตระกูลฮอร์ตันที่มา ยังมีหญิงสาวคนหนึ่งที่อายุยังน้อย หญิงสาวคนนี้พวกเขาค่อยเห็นแล้ว ก็เพราะว่าเคยเห็นถึงได้รู้สึกประหลาดใจมาก

ซึ่งเป็นลูกสาวคนโตที่ตระกูลฮอร์ตันไม่ค่อยชื่นชอบซะเท่าไร คุณหนูตี่น่านั้นเอง

ยังจำตี้น่าครั้งก่อนได้เป็นอย่างดี คอยเดินตามหลังของฟิลเอ๋ออย่างคนไม่สู้คน ไม่กล้าแม้แต่จะพูดเสียงดัง เวลามองคนก็จะก้มหน้าสักส่วนใหญ่ ดูอ่อนโยนมาก

แต่ตี้น่าในตอนนี้ สวมชุดสูทสีม่วงพราว พร้อมกับการแต่งหน้าแนวสวยหรูที่ละเอียดอ่อนมุมตา หางตานั้นไม่มีแม้แต่ความอ่อนแอ แต่กับเต็มไปด้วยความมั่นใจและความเย่อหยิ่ง ซึ้งแตกต่างกับครั้งก่อนไปอย่างสิ้นเชิง

อันเฉินเลิกคิ้ว " ดูเหมือนว่า ครั้งก่อนที่สองพี่สาวทะเลาะกันทำให้น้องสาวเสียโฉม พี่สาวกับมีหน้ามีตาขึ้นมาเหรอ "

ลู่จิ้นยวนค่อยๆถอนสายตากลับมา " ถึงแม้ว่าคุณหนูรองคนนั้นจะไม่ค่อยมีสมองสักเท่าไร แต่เธอก็มีพรสวรรค์ในการออกแบบอยู่บ้าง แต่คุณหนูใหญ่คนนี้อาจจะมีสมองอยู่บ้าง แต่ในแง่ของการออกแบบ ... "

ถึงแม้ไม่ได้พูดส่วนที่เหลือต่อ แต่ก็เห็นได้ชัดเจน

ก็ใช่สิ ไม่รู้ว่าหัวหน้าตระกูลฮอรตันคิดอย่างไร ถึงแม้ว่าคุณหนูรองจะใบหน้าเสียโฉม แต่การออกแบบเสื้อผ้าไม่ได้ดูหน้าตาซะหน่อย

พวกเขากับให้คนที่ไม่เคยรู้ด้านการออกแบบเลยอย่างคุณหนูใหญ่มาทำหน้าที่นี้แทน แล้วทอดทิ้งคนอย่างคุณหนูรองไป ตลกสิ้นดี

หัวหน้าตระกูลฮอร์ตันเห็นลู่จิ้นยวนและคนอื่นๆพอดี จึงได้่ชะลอฝีเท้าลง แล้วเปลี่ยนทิศทางเดินมาทางพวกเขา

“ประธานลู่ พวกเราน่าจะไม่ได้เจอกันมาสามสี่ปีแล้ว”

หัวหน้าตระกูลฮอร์ตันยื่นมือออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม