บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 508

ลู่จิ้นยวนไม่สนใจการดิ้นรนขัดขืนอันเล็กน้อยของเธอเลย

ในเมื่อระหว่างเพศชายกับเพศหญิงแล้ว ความแตกต่างระหว่างพละกำลังนั้นมีช่องว่างห่างกันมาก

ภายในใจของเวินหนิงก็ปรากฏความรู้สึกหมดหนทางขึ้นมา

โดยเฉพาะ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของลู่อันหรานนั้นดังใกล้ขึ้นมาเรื่อยๆ รอบดวงตาของเธอก็ค่อยๆ ที่จะเริ่มแดงก่ำขึ้นมา น้ำตารื้นปริ่มอยู่ที่ขอบตา

หลังจากที่ลู่จิ้นยวนเห็น สุดท้ายแล้วก็ฝืนใจที่จะบีบรัดเธอให้แน่นต่อไปไม่ได้ ดังนั้นจึงคลายมือปล่อยเธอออกไป

เวินหนิงรีบก้าวถอยหลังออกมาทันที ปรากฏว่าเผลอไปโดนเตาที่ยังมีไฟจุดติดอยู่ที่ด้านหลังอย่างไม่ระวังตัว

อุณหภูมิร้อนสูง ดาดเข้าไปที่นิ้วมือของเธอ เจ็บปวดเสียจนใจจะขาด

“เป็นอะไรไหม”

ลู่จิ้นยวนรู้สึกผิดเสียใจขึ้นมาในทันที ไม่ควรที่จะกระทำเรื่องอย่างว่าในสถานที่ตรงนี้

เพราะต้องการที่จะจัดการอย่างเร่งด่วนในทันที จึงรีบคว้ามือของเวินหนิงมาคิดที่จะเอาไปผ่านน้ำเย็น

แต่เวินหนิงไม่ยอมให้ความร่วมมือ ชักมือกลับมาทันที และเผลอไปโดนแผลลวกนั้นทำให้รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา แต่เธอกลับไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา

“นี่คือสิ่งที่คุณต้องการรอย่างงั้นเหรอ

ออกไปซะ! ”

ฉับพลันนั้นเองที่ลู่จิ้นยวนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาเพื่อให้สถานการณ์ดีขึ้น

คำพูดนี้ของเวินหนิง ไม่ได้หมายความถึงเพียงแค่เรื่องนี้แล้ว.......

หรือว่าบางที เธออาจจะนึกถึงสิ่งต่างๆ มากมายในอดีตก็เป็นได้

ทันใดนั้นฝ่ายชายจึงตกลงไปในห้วงแห่งความคิดอันหมองหม่น

เวินหนิงเห็นว่าลู่จิ้นยวนไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับอะไร ก็ไม่คิดที่จะสนใจเขาอีกต่อไปแล้ว จึงรีบปิดเตาเพื่อไม่ให้เกิดอุบัติเหตุอะไรอีก

ลู่อันหรานหมดความอดทนแล้วจริงๆ และก็ไม่สนว่าจะเป็นการเสียมารยาทหรือไม่ เดินเข้าห้องครัวมาเลยในทันที

“แม่ครับๆ แม่ทำอะไรอยู่ ทำไมถึงไม่สนใจผมเลย”

“อันหราน แม่ไม่ระวังตัวเผลอได้แผลลวกที่มือมา ลูกออกไปรอข้างนอกก่อนนะ”

ลู่จิ้นยวนที่ได้สติกลับคืนมา กลัวว่าถ้าลู่อันหรานเข้ามาแล้วจะยิ่งวุ่นวาย จึงรีบอธิบายออกไปดังว่า

“อะไรนะ

ได้แผลลวกที่มือ?”

เมื่อลู่อันหรานได้ยินดังว่า ก็เดินมาข้างหน้าอย่างร้อนรน มองเห็นมือที่ขาวสวยของเวินหนิงมีแผลลวกจนขึ้นตุ่มใส ก็ปวดใจเจียนตาย ทำปากยื่นเป่าไปที่แผลของเธออยู่หลายที

“แม่เจ็บมากไหมครับ”

เวินหนิงที่เดิมทีโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่เมื่อได้ยินคำของลู่อันหรานแล้ว ไฟโกรธก็จางหายลงไปไม่น้อย

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเอาไปผ่านน้ำเย็น แล้วทายาสักหน่อยก็หายแล้ว”

ลู่อันหรานพยักหน้า ยืนอยู่ที่อีกด้านมองดูเวินหนิงเอามือไปผ่านน้ำ ในใจก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย

“เป็นเพราะผมเอาแต่เร่งใช่ไหม ขอโทษนะครับ........”

เวินหนิงเห็นลู่อันหรานโทษตัวเอง ในใจก็มีความรู้สึกที่พูดอะไรไม่ออกขึ้นมา “แน่นอนว่าไม่ใช่ เพียงแค่......”

เพียงแค่ใครบางคนมันทำเกินกว่าเหตุ จนทำให้เธอบาดเจ็บได้รับแผลลวกแบบนี้ไง

แต่ว่า เวินหนิงก็ไม่ได้พูดคำดังว่าออกไป

ต่อหน้าเด็กคนนี้ เธอไม่อยากจะให้เกิดภาพความทรงจำที่พ่อแม่ต่างเอาแต่โทษกันไปโทษกันมา

“แม่ไม่ระวังตัวแล้วเอามือไปโดนลวกเอง”

เวินหนิงเอามือออกมา ในสภาพอากาศที่หนาวจัดน้ำที่ไหลออกมาจึงให้ความรู้สึกที่เย็นเฉียบไปถึงกระดูก ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายเท่าไหร่นัก

“ไม่อย่างนั้นพวกเราไปโรงพยาบาลกันเถอะ.......”

ลู่อันหรานเอียงหัวน้อยๆ นั้นของเขา รู้สึกว่าถ้าหากเกิดปัญหาก็ต้องไปโรงพยาบาลถึงจะถูก

ทันใดนั้นเวินหนิงก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกขึ้นมา เป็นแบบนี้แล้วให้ไปโรงพยาบาลอย่างงั้นเหรอ?

ถ้าไปโรงพยาบาล คุณหมอก็จะพูดว่า โชคดีที่คุณมาโรงพยาบาลเร็ว ไม่อย่างนั้นถ้ามาช้ากว่านี้ล่ะก็ แผลอาจจะรักษาหายดีไปแล้วก็ได้........

จะเป็นเรื่องใหญ่โตเกินไปไหม

“ที่บ้านมียารักษาแผลลวกพุพอง เดี๋ยวแม่ไปเอามาทาก็หายแล้ว ไม่ต้องกังวล โอเคไหม”

ลู่อันหรานเห็นเวินหนิงไม่ยอมที่จะไปโรงพยาบาล จึงครุ่นคิดถึงตอนที่ตัวเขาป่วย เขาเองก็ไม่ชอบที่จะไปโรงพยาบาลเพราะว่าจะต้องฉีดยา แล้วก็ต้องกินยาขมๆ อีก

ดูแล้ว ทุกคนล้วนก็เป็นเหมือนกัน