บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 548

เมืองเจียงเฉิง

หลังจากที่ศาสตราจารย์หลี่มากถึง อันเฉินจัดการให้เขาไปพักที่โรงแรมคืนหนึ่ง วันที่สองก็รีบพาเขาไปที่โรงพยาบาล

เรื่องการผ่าตัดนี้ เขาไม่อยากจะยื้อแม้แต่วินาทีเดียว

ศาสตราจารย์หลี่เป็นเพราะถูกเวินหนิงกับลู่จิ้นยวนไว้วาน ก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างมาก วันที่สองก็รีบมาตั้งแต่เช้าตรู่

ดูแผ่นเอกซเรย์สมองของเย่หวานจิ้งก่อน พบต่ำแหน่งของก้อนเลือดในสมอง “ต่ำแหน่งนี้อาจจะกดทับเส้นประสาทสายตา ถึงได้ทำให้เธอมีอาการตาบอดในตอนนี้ ถ้าจะทำการผ่าตัดก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่ว่าอาจจะค่อนข้างอันตราย ต่ำแหน่งนี้สำคัญมากจริง ๆ การกระจายของเส้นประสาทมีความหนาแน่นมาก”

เมื่อได้ยินพวกนี้ ผู้ใหญ่ทั้งสองของตระกูลเย่และอันเฉินก็ไม่กล้าตัดสินใจแบบนี้ ในเมื่อถ้าหากทำการผ่าตัดแล้วยังไม่สามารถฟื้นคืนสายตาได้ แล้วเกิดปัญหาอื่นอีก เรื่องแบบนี้พวกเขารับมันไม่ไหว

“พวกคุณสามารถไตร่ตรองให้ดีก่อนได้ ถ้าหากคนไข้ยินยอมที่จะรับการผ่าตัด งั้นผมจะเลือกเวลาที่เหมาะสมที่สุดทำการ”

“รบกวนด้วยนะครับ”

อันเฉินจนปัญญา ยังไงเรื่องนี้ก็รีบร้อนไม่ได้

จึงทำได้เพียงส่งศาสตราจารย์หลี่กลับโรงแรม แต่เมื่อขับรถไปได้ครึ่งทาง จู่ ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ว่าต้องไปหาเพื่อนเก่าที่โรงพยาบาลท้องถิ่นอีกแห่งหนึ่ง อันเฉินจึงต้องพาเขาไปส่งก่อน

ในขณะที่กำลังจะขับรถกลับไปที่เย่ซือเยวี่ยที่นั่น คุณแม่อันก็โทรศัพท์เข้ามา

“อาเฉิน ลูกออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแบบนี้ ไปทำอะไรเหรอ?

คุณน้าจางของลูกแนะนำผู้หญิงคนนึงให้ลูก เป็นคุณครูมหาลัย ถ้าลูกว่าง ก็ไปรู้จักสักหน่อยเถอะ”

อันเฉินได้ฟังคำพูดนี้ ก็หัวร้อน ช่วงนี้เขากำลังยุ่งอยู่กับเรื่องของเย่ซือเยวี่ย ยังไม่มีโอกาสบอกกับคนในครอบครัวว่าตอนนี้เขามีแฟนแล้ว

เพียงแต่ว่า...สถานการณ์ของเย่ซือเยวี่ยในตอนนี้ ดูเหมือนจะไม่ค่อยเหมาะสมที่จะพาไปลูกจักคนในครอบครัวของตัวเอง

“แม่ครับ ตอนนี้ผมยุ่งมาก ไม่มีเวลาไปเจอกับเธอ แม่ช่วยผมปฏิเสธเถอะ”

”อะไร?

ลูกยุ่งขนาดไหน?

แค่เวลาที่ออกไปทานข้าวกับลูกสาวคนอื่นเขาก็ไม่มีเหรอ?”

“ยังไงตอนนี้ก็ยุ่งมาก ผมไม่สนใจผู้หญิงคนนั้น แค่นี้นะครับ ผมวางสายก่อนนะครับ”

หลังจากที่อันเฉินวางสายโทรศัพท์ ก็กลับมาที่โรงพยาบาลอีก

คุณแม่อันโมโหแทบจะระเบิด บริษัทตระกูลลู่นี่ หรือว่าจะเป็นบริษัทใจดำอะไร?

รู้สึกว่าอันเฉินทำงานตตลอดทั้งวันทั้งเช้าทั้งค่ำ แม้กระทั่งเวลาที่จะไปนัดดูตัวก็ไม่มีเหรอ?

คิดไปคิดมา เพื่อป้องกันไม่ให้ลูกชายของตัวเองต้องเป็นคนแก่โสดในอนาคต ให้เพื่อนของตัวเองหัวเราะเยอะ คุณแม่อันจึงไปที่บริษัทโดยตรง วางแผนว่าจะไปร้องขอความยุติธรรม

แน่นอนว่าอันเฉินไม่รู้เรื่องนี้ เขากลับไปที่เย่ซือเยวี่ย ก็เห็นคุณแม่เย่นั่งอยู่ด้านนอก หน้าตาโศกเศร้า

“อันเฉิน นายว่าเรื่องนี้จะทำยังไงดี?”

ตอนนี้อันเฉินกับเย่ซือเยวี่ยมีความสัมธ์เป็นคู่รักกัน อีกอย่างการแสดงออกเวลาปกติของเขา ไว้ใจได้มาก ดังนั้นเรื่องของเย่ซือเยวี่ย คุณแม่เย่ค่อนข้างฟังเขา

“ผมคิดว่า ควรจะให้ซือเยวี่ยตัดสินใจเองครับ”

ตลอดช่วงเวลานี้ที่ได้รู้จักกับเย่ซือเยวี่ยมานี้ อันเฉินรู้สึกว่าเธอไม่ได้เป็นคนบอบบางขนาดนั้น อีกอย่างความสัมพันธ์ตลอดชีวิตแบบนี้ ไม่สามารถให้คนอื่นตัดสินใจได้

“คุณน้าครับ คุณน้าวางใจได้ครับ ไม่ว่าผลของการผ่าตัดจะเป็นยังไง ผมจะไม่มีทางทิ้งซือเยวี่ยไปครับ”

เมื่อได้ยินอันเฉินพูดแบบนี้ คุณแม่เย่พยักหน้าอย่างชื่นใจ ลูกสาวของตัวเองมีผู้ชายแบบนี้ดูแล เธอก็วางใจไม่น้อย

อันเฉินเดินเข้าห้องผู้ป่วย มองดูสีหน้าของเย่ซือเยวี่ย ดูท่าทางสภาพจิตใจถือว่าปกติ

“ซือเยวี่ย ฉันมีเรื่องที่สำคัญมาก ๆ เรื่องหนึ่งจะคุยกับเธอ”

เย่ซือเยวี่ยมองมาทางเขา “เรื่องอะไรเหรอ?”

อันเฉินกำลังเตรียมคำพูด กำลังจะวิเคราะห์ผลดีผลเสียของการผ่าตัดให้กับเย่ซือเยวี่ย ก็มีสายโทรศัพท์จากคุณแม่อันเข้ามา “อันเฉิน ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหนกันแน่ แม่อยู่ที่บริษัทของลูก ไม่เห็นว่าลูกจะมาทำงานหนิ?”