บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 579

เวินหนิงเหลือบมองลู่อันหรานอย่างไร้คำพูด ในตอนแรกเธอก็ดีและอ่อนโยนกับเขามาก เพราะกลัวว่ามันจะทำร้ายจิตใจของเขา

แต่หลังจากอยู่ด้วยกันเป็นเวลานาน คุ้นเคยกับนิสัยที่เอาแต่ใจและความหลงตัวเองของลู่อันหรานเข้าไป เวินหนิงก็อดระเบิดออกมาไม่ได้ ถ้ามิฉะนั้น กลัวว่าจะไม่สามารถควบคุมปีศาจน้อยตัวนี้ได้

" ฮึ่ม หัวใจเล็กๆของผมนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส สงสัยต้องออกไปกินของอร่อยๆที่ผมชอบสักสองถ้วยถึงจะดีขึ้น "

เมื่อลู่อันหรานเห็นว่าเวินหนิงไม่สนใจเขา ไม่เล่นด้วย ก็เลยเงยหน้าขึ้นมองฟ้า

เมื่อเวินหนิงได้ยินก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ แต่หลังจากคิดไปคิดมา ช่วงนี้ลู่อันหรานไม่ได้ออกไปข้างนอกนานแล้ว เลยไม่ได้ทานอะไรอร่อยๆนานแล้วเหมือนกัน และที่สำคัญไป๋ซินหรานพึ่งจะมา เธอมีหน้าที่ต้องพาพวกเขาออกมาทานอะไรซะหน่อย

" โอเค แม่ตกลง อันหราน ลูกเล่นคนเดียวไปก่อน แม่ไปอาบน้ำให้ไป๋ซินหรานก่อน ลูกเป็นเด็กผู้ชาย อาบด้วยกันไม่ได้ "

หลังจากที่เวินหนิงพูดจบ เธอจึงจับมือไป๋ซินหรานที่เฝ้าดูอยู่เงียบ ๆ แล้วเดินออกไป

ไป๋ซินหรานจับมือของเวินหนิง รู้สึกอบอุ่นและนุ่มนวลมาก ท่าทางสีหน้าของเธอผ่อนคลายลงมาก

เวินหนิงพาเด็กผู้หญิงเข้าไปที่ห้องน้ำ ไป๋ซินหรานลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วค่อยๆถอดเสื้อผ้าออก

เมื่อเวินหนิงเห็นร่างกายเล็กๆของเธอ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันทีและตกใจไม่น้อย

ทั้งๆที่เป็นเพียงแค่เด็กสี่ขวด แต่เธอดูผอมมากและกระดูกซี่โครงก็โผล่ออกมาอย่างเห็นได้ชัด และบนร่างกายของเธอมีรอยแผลรอยช้ำเต็มไปมากมาย แค่เห็นก็รู้ว่าเธอถูกตีไม่น้อย

เด็กตัวเล็ก ๆ อย่างนี้ จะไปทำเรื่องร้ายแรงอะไรถึงได้ทำให้คนพวกนั้นเฆี่ยนตีเธอได้หนักขนาดนี้ ...

เวินหนิงยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกโกธรมากเท่านั้น ไป๋ซินหรานเห็นสีหน้าของเธอยังคิดว่าเธอโกรธเพราะตัวเอง แล้วรีบพูดอย่างระวังตัวว่า " ขอ ... ขอโทษค่ะคุณน้า เป็นเพราะหนูน่าเกลียดจนเกินไปใช่ไหมคะ "

หลังจากพูดเสร็จ ไป๋ซินหรานจึงรีบเอาเสื้อผ้าที่ถอดแล้วมาใส่เพื่อปกปิดรอยแผลเป็นบนร่างกาย

" ไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างนั้น."

เมื่อเวินหนิงเห็นเช่นนี้จึงรีบหยุดและห้ามเธอ " น้าแค่รู้สึกว่า คนพวกนั้นเลวร้ายเกินไป ไป๋ซินหรานเป็นเด็กดี ทำไมพวกเขาถึงได้โหดร้ายกับหนูได้ขนาดนี้ "

เวินหนิงค่อยๆลูบผมของเด็กผู้หญิงอย่างเบา ๆ เธอเคยอ่านเจอที่หนังสือว่าการเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยนเช่นนี้ที่หัว จะสามารถทำให้เด็กผ่อนคลายและลดอาการกลัวได้

หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋ซินหรานก็ค่อยสงบลง ถึงตระหนักได้ว่าเวินหนิงไม่ได้รังเกียจเธอจริงๆ เธอถึงได้โล่งใจ

“ มาอาบน้ำกันเถอะ น้าเปิดน้ำให้ เดียวจะเป็นหวัดไม่สบายเอา ”

เวินหนิงเห็นว่าเธอไม่ได้กลัวหรือระวังตัวแล้ว จึงรีบพาเธอไปอาบน้ำ

จากนั้นใช้การเคลื่อนไหวที่นุ่มนวลที่สุดในการเช็ดตัวให้เธอ

ไป๋ซินหรานสัมผัสได้ว่าเวินหนิงดีกับเธอด้วยความจริงใจ แล้วค่อย ๆ ผ่อนคลายลง " คุณน้าค่ะ คุณน้าดีกับหนูมากจริงๆ ถ้าแม่ของหนูดีกับหนูแบบนี้ก็คงดี"

เมื่อพูดถึงแม่ของเธอ เวินหนิงก็นึกถึงเรื่องสำคัญ " ใช่แล้ว อันหรานบอกว่าหนูต้องการตามหาแม่ผู้ให้กำเนิดของหนูใช่ไหมคะ"

ไป๋ซินหรานพยักหน้า “ แม่ของหนูจากบ้านไปก่อนที่หนูจะจำความได้ ตอนนี้หนูก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน แต่หนูก็ยังอยากเจอเธอ ... ”

" อืม น้าเข้าใจแล้ว "

เวินหนิงพยักหน้า เพราะเธอเองก็มีแม่ที่รักเธออย่างสุดหัวใจคนหนึ่ง ดังนั้นเธอจึงเข้าใจความรู้สึกของไป๋ซินหรานเป็นอย่างดี

ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับมุมมองเธอ ดูเหมือนว่าผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของเธอ ก็ไม่ได้ทำหน้าที่ในการเลี้ยงดูเธอเลยแม้แต่น้อย และยังทำร้ายร่างกายเด็กด้วย เธอไม่สามารถส่งไป๋ซินหรานกลับไปที่หลุมไฟนรกนั้นเป็นอันขาด ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรก็ตาม

“ คุณน้าจะรีบหาคนช่วยหนูตามหาแม่ของหนูให้เร็วที่สุด รวมถึงญาติคนอื่น ๆ ด้วย

หรือว่าหนูอยากอยู่ที่นี่กับอันหราน "

ไป๋ซินหรานส่ายหัว " หนูไม่รู้ว่ายังมีญาติคนอื่นหรือเปล่า แต่ย่ากับลุงก็ไม่ชอบหนู ... "