บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 595

“ผม....ผมรู้แล้ว ผมจะรีบเรียกแม่ผมมา”

ถึงแม้ลู่อันหรานก็กลัวว่าจะโดนแม่ตัวเองด่า แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะไปกังวลเรื่องนั้น ถ้ายังไม่รีบไปเรียกอีก ไป๋ซินหรานต้องเกิดเรื่องแน่ๆ

พูดจบก็รีบวิ่งออกไปโทรหาเวินหนิง

เวินหนิงอยู่ที่บ้านก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจอยู่แล้ว เธอปล่อยให้เด็กสองคนอยู่ที่ตรงนั้นก็เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบในขณะนั้น

ทั้งหมดเป็นเพราะลู่หวานจิ้งนั้นบ้าอำนาจ ไม่คิดถึงความรู้สึกของลู่อันหรานเลยสักนิด เลยทำแบบนี้

แต่ตอนนี้ พอคิดถึงว่าเด็กสองคนนั้นอยู่ที่โรงพยาบาล ไม่รู้ว่ากินดีอยู่ดีหรือเปล่า เวินหนิงก็รู้สึกผิดไปเลย

ถึงแม้เธอจะคิดว่าเย่หวานจิ้งจะเห็นแก่ผลประโยชน์แค่ไหน ก็คงไม่ทำอะไรหลานตัวเองหรอก

และในตอนที่เวินหนิงกำลังคิดว่าจะไปรับเด็กทั้งสองกลับมาดีมั้ยนั้น ลู่อันหรานก็โทรมา

เวินหนิงกดรับในทันที ในตอนที่เธอกำลังจะพูดนั้น เสียงที่สะอื้นของลู่อันหรานก็ดังขึ้น“แม่ครับ แม่รีบมาหาหน่อย เกิดเรื่องแล้ว ซินหรานเกิดเรื่องแล้ว!”

น้อยมากที่อันหรานจะร้องไห้ แต่พอนึกถึงว่าซินหรานเป็นแบบนี้เพราะตัวเขาเอง ก็ทั้งกระวนกระวายทั้งรู้สึกผิด อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

เวินหนิงที่ได้ยินแบบนั้น เหมือนโดนฟ้าผ่าลงมา กลางหัว เกิดเรื่อง?

เธอออกจากตรงนั้นก็แค่ไม่กี่ชั่วโมง เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

วินาทีนั้นวิญญาณของเวินหนิงหายไปจากร่างทันที ฝ่ามือของเธอนั้นชื้นไปด้วยเหงื่อ

แต่เธอรู้ว่าตอนนี้ลู่อันหรานต้องตกใจมากแน่ๆ เธอจะรนตามไปด้วยไม่ได้ ไม่งั้นจบกันแน่

เวินหนิงหยิกที่ขาตัวเองทีนึง ใช้ความเจ็บมากระตุ้นสมองของเธอให้ตั้งสติ“อันหราน เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ลูกใจเย็นๆก่อนนะ แม่จะรีบไปหา อย่าร้องแล้ว มีเรื่องอะไรเดี๋ยวแม่จะช่วยจัดการให้!”

พูดจบ เธอก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อ เรียกรถมารับแล้วไปที่โรงพยาบาลทันที

เวินหนิงมาถึงปุ๊ป พยาบาลก็ตรงเข้ามาหาเธอทันที“คุณเป็นผู้ปกครองของเด็กผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ยคะ?

ตอนนี้เด็กคนนั้นอยู่ในห้องฉุกเฉินอาการอยู่ในขั้นวิกฤต รีบมาเซ็นชื่อหน่อยค่ะ!”

พอได้ยินดังนั้นขาของเวินหนิงถึงกับอ่อนไปเลย

วิกฤต?

ทำไมถึงรุนแรงขนาดนี้?

ถึงเวินหนิงจะทำใจมาขนาดไหนก็ตกใจอยู่ดี

แต่เธอแค่ชะงักไปเล็กน้อย แล้วเดินไป“โอเค ฉันจะเซนตอนนี้เลย”

ถึงเวินหนิงจะไม่ใช่แม่ของไป๋ซินหราน แต่ตอนนี้ก็ไม่ทันที่จะรอครอบครัวของเธอมาแล้ว อยู่ในห้องฉุกเฉิน ทุกวินาทีนั้นมีค่ามาก พวกเขารอไม่ได้หรอก

อีกอย่าง ในเมื่อไป๋ซินหรานเกิดเรื่องในตอนที่อยู่กับเธอ เวินหนิงรู้สึกว่าไม่ว่าจะยังไงแล้วเธอก็ต้องรับผิดชอบ

ฉะนั้นแล้วเธอจึงรีบเซนชื่อทันที“คุณพยาบาลคะ ขอร้องล่ะค่ะ คุณต้องช่วยรักษาเธอให้ได้นะคะ ไม่ว่าจะใช้เงินเท่าไหร่ก็ต้องช่วยเธอให้ได้!”

พยาบาลที่เห็นเธอเซนชื่อแล้วก็พยักหน้าตอบรับ“วางใจเถอะค่ะ เราจะช่วยเธอให้สุดความสามารถ”

พูดจบ พยาบาลคนนั้นก็เดินเข้าห้องฉุกเฉินทันที

เวินหนิงที่เห็นไฟเดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืดไปนั้นหัวใจของเธอก็เหมือนถูกบีบไปด้วย

ลู่อันหรานมองเหตุการณ์ทางนี้ตลอดเวลา เมื่อเห็นว่าในที่สุดก็สามารถเข้ารักษาได้นั้นก็โล่งอกทันที แต่ในใจก็ยังคงรู้สึกผิด เหมือนถูกภูเขาทั้งลูกทับไว้ ทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ออก

“แม่ครับ ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เป็นความผิดของผมเอง......”

ลู่อันหรานก้มหัวลง พูดโทษตัวเองอย่างรู้สึกผิด