บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 68

“แกเป็นคนบอกให้ลู่จิ้นยวนยกเลิกการลงทุนร่วมกับตระกูลยวี๋ใช่มั้ย? แกไปเล่นของอะไรใส่มัน โครงการมูลค่ากว่าร้อยล้านนั่นบอกจะถอนก็ถอน แกรู้หรือเปล่าเพราะเรื่องนี้ทำให้ยวี๋เฟยหมิงกับน้องสาวของแกต้องเลิกกัน แล้วตอนนี้เวินหลานเองก็นอนอยู่ที่โรงพยาบาล ร่ายกายอ่อนแอจนต้องฉีดวิตามิน เรื่องเป็นแบบนี้เพราะแก”

เวินฉีโม่ที่เห็นเธอไม่ยอมเดินมาหานั้นก็เป็นคนเดินลงจากรถมาสั่งสอนเธอเอง

เวินหนิงขมวดคิ้วแน่น เรื่องนี้เวินฉีโม่ไม่น่าจะโกหกเธออยู่แล้ว งั้นก็แสดงว่า ลู่จิ้นยวนได้ยกเลิกการทำงานร่วมกับตระกูลยวี๋แล้ว นี่......เพื่อเธออย่างงั้นหรอ?

พอแบบนี้แล้ว ทำให้เธอนั้นสับสนไปหมด แต่เธอไม่ได้แสดงออกมา กลับเงยหน้ามองเวินฉีโม่“คุณคิดว่า ฉันมีความสามารถมากขนาดนั้นเลย?”

เธอนั้นไม่กล้าที่จะเชื่อว่าลู่จิ้นยวนจะทำแบบนั้นเพื่อเธอ ผู้ชายอย่างเขา เหตุผลต้องมาก่อนทุกสิ่งอยู่แล้ว ปกติที่เขาทำอะไรก็ไม่มีความรู้สึกอะไรอยู่แล้ว จะมาตัดสินใจทำแบบนี้เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งได้ยังไง

ต้องเป็นเพราะตระกูลยวี๋มีเรื่องอะไรแน่ๆ

“ต้องเป็นเพราะตระกูลยวี๋มีปัญหาเอง ถึงทำให้หุ้นตกได้ขนาดนี้ ตระกูลลู่ถึงได้ถอนหุ้น คุณชายเวินคะ คุณโยนความผิดมาให้ฉันแบบนี้ ไม่รู้สึกย้อนแย้งหรือไง? ในเมื่อในสายจาคุณแล้วฉันเป็นแค่ขยะที่ไม่ควรจะที่จะมีบนโลกนี้ด้วยซ้ำ จะเอาความสามรถนั้นมาจากไหนกัน”

เวินฉีโม่โกรธจนพูดไม่ออก นิ่งไปสักพัก“น้องสาวของแกโดนนี้กระทบแรงมาก แกก็เป็นพี่ ก็ควร......”

“ไม่”เวินหนิงที่ฟังจบนั้นก็หมดความอดทนในที่สุด พูดกล่อมเธอไม่ได้แล้วจะมาใช้ความความรู้สึกให้ช่วยงั้นหรอ?

แต่เธอกับเวินหลานมีความรู้สึกที่เป็นพี่น้องกันที่ไหนล่ะ เวินหลานเห็นเธอมีชีวิตที่ดีกว่าไม่ได้ เธอก็เช่นกัน ดอกไม้ที่แสนบริสุทธิ์ตอนนี้แย่แค่ไหน เธอก็มีความสุขมากแต่นั้น

“ได้ ได้ ตอนนี้แม้แต่น้องสาวของแก แกก็ไม่ใยดีแล้ว แม่ของแก แกก็ไม่ใยดีใช่มั้ย?” เวินฉีโม่ที่เห็นเวินหนิงนั้นใช้ไม้แข็งไม่ได้ ไม้อ่อนก็ไม่สำเร็จนั่นก็ต้องใช้วิธีนี้แหล่ะ

เขาพูดจบ เวินหนิงก็ใช้สายตาที่เหมือนมองขยะที่แสนจะน่ารังเกลียดนั่นมองไปที่เขา ทำให้เวินฉีโม่นั้นรู้สึกผิด

ใช้แม่ของเธอนั้นมาขู่เธอครั้งสองครั้งก็ไม่พอ เธอมีพ่อแบบนี้ได้ยังไง?

“ฉันรู้แล้วว่าแม่อยู่บ้านพักคนชราที่ประเทศเอ็ม การจะไปหาแม่นั้น มันขึ้นอยู่กับเรื่องของเวลาเท่านั้น”เธอจ้องเวินฉีโม่เขม็ง ไม่อยากให้ปฏิกิริยาใดๆของเวินฉีโม่นั้นรอดพ้นสายตาเธอไป

ตามตาด สายตาที่แสนจะมั่นใจเมื่อสักครู่นั้นเป็นประกายเล็กน้อย

เธอถึงจะแน่ใจว่าแม่ของเธอนั้นอยู่ประเทศเอ็มจริงๆ

ตอนนั้นที่จางหยาหลินได้ส่งรูปมา รายละเอียดบนรูปนั้นเธอขอให้ไป๋อี้อันนั้นไปสืบดูแล้ว ถึงจะไม่ได้ตำแหน่งที่แน่ชัด แต่ก็รู้ว่าอยู่ประเทศไหน และตำแหน่งที่ได้คือจังหวัดหนึ่งในประเทศเอ็ม

ปัญหาอย่างเดียวคือไป๋อี้อันไม่ได้มีอำนาจใหญ่โตในประเทศเอ็ม จะไปหาแต่ละที่ๆ เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร

“คุณคิดว่าตอนนี้ฉันควรไปหาลู่จิ้นยวน ขอให้เขาช่วยฉันหาแม่แล้วหลุดพ้นจากการควบคุมของคุณ หรือยอมที่จะทำตามที่คุณบอก แล้วก็ทนแบบนี้อีกต่อไป?”

เวินฉีโม่คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีความสามารถนี้ เขาชะงักไปเล็กน้อย ในแววตานั้นแวบผ่านความชั่วร้าย“แกคิดว่าฉันไม่กล้าจะทำอะไรแม่ของเธอจริงหรอ?”

ใจของเวินหนิงกระตุกเล็กน้อย ในใจก็รู้สึกไม่คุ้มกับแม่ของเธอเลย แต่ก็กัดฟันพูดไปว่า“ถ้าคุณกล้าทำอะไรแม่ของฉันละก็ ฉันทำลายตระกูลคุณทิ้งแน่ ให้คุณได้รู้ถึงความเจ็บปวดที่เจ็บเป็นร้อยเท่าพันเท่านั่นว่าเป็นยังไง คุณคิดว่าฉันจะทำมันได้หรือเปล่าล่ะ?”

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า ถ้าเธอจะยอมตระกูลเวินเพราะแม่แล้ว จะเป็นการทำร้ายแม่ตัวเอง

การกระทำของคนพวกนี้นับวันยิ่งจะมากเกินไปแล้ว ถ้าเกิดวันไหนเธอไม่ให้ขู่แล้ว ก็อาจจะไม่ยุ่งกับแม่ของเธอแล้ว

ฉะนั้นแล้วเธอจะอยู่เฉยไม่ได้อีกต่อไป ต้องมีการสู้กลับบ้าง

“......”เวินฉีโม่เงียบไปแล้ว ถ้าเป็นเวินหนิงแต่ก่อนที่ไม่มีอะไรเลยนั้น ถึงเธอจะพูดอะไรเขาก็ไม่เชื่อ ไม่สนใจ

แต่ตอนนี้เบื้องหลังของเธอเป็นลู่จิ้นยวน ถ้าเธออยากจะเอาคืนตระกูลเวินจริงๆ ก็เป็นแค่การกระดิกนิ้วของตระกูลลู่แค่นั้น