บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 8

เวินหนิงจ้องมองด้วยสายตาแดงก่ำ ลมหายใจสั่นเคลือของชีวิตที่เหลืออยู่ " คุณห้ามฉันไม่ได้หรอก ต้องมีช่วงเวลาที่คุณมาปรากฏตัวไม่ได้ ถึงตอนนั้นคุณจะทำอะไรฉันได้!"

"ถ้าเธออยากตายจริงๆล่ะก็ ทำไมไม่หาวิธีตั้งแต่ตอนอยู่ในคุก? " แววตาคู่นั้นของเขาเปล่งประกายในความมืด คล้ายดั่งว่ามันมองเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดของจิตใจของเวินหนิง "ลองคิดดูดีดีว่าทำไมต้องทนความทรมานเพื่อมีชีวิตต่อ และยังอยากจะมีอิสระ คิดถึงคนที่ทำให้เธอเดินมาถึงวันนี้ คิดถึงสิ่งที่เธอได้รับความทุกข์ทรมานในช่วงสามปีนี้ที่ยาวนาน เธอจะยอมตายจริงๆหรอ?"

มือของเวินหนิงสั่น น้ำตาก็ไหลลงมา เธอจะยอมตายได้ยังไง เธอยังไม่ได้รับความเป็นธรรม เธอยังไม่ได้อยู่กับแม่ แต่ตอนนี้ เผชิญหน้ากับตระกูลลู่ด้วยความลำบาก เชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้ที่ต้องการจะทำร้ายตัวเอง แล้วเธอจะทำอะไรได้?

แล้วเธอต้องทำอย่างไร?

มือของผู้ชายคนนั้นยังกุมมือของเธอที่มีเศษแก้วอยู่ ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมปล่อย ครู่หนึ่ง เขาก็โน้มตัวมาพูดเบาๆที่ข้างหูของเวินหนิงว่า " ยอมฉันเถอะ ฉันให้เธอได้มากกว่าที่ตระกูลลู่จะให้ อะไรที่เธออยากทำ ฉันจะช่วยเธอเอง"

คำพูดของผู้ชายคนนั้นทำให้เวินหนิงตัวสั่น คำพูดของเขาเหมือนดั่งคำสาป เวินหนิงเริ่มลังเล....

ผู้ชายคนนี้ สามารถช่วยฉันได้จริงๆหรอ?

"คุณ ทำไมคุณอยากช่วยฉัน?"

"เธอยังไม่ต้องรู้ตอนนี้"

ผู้ชายคนนั้นพูดจบ ก็ลุกออกจากร่างของเวินหนิง และคว้าเศษแก้วในมือเธอมาด้วย แล้วหันหลังเดินไปที่ระเบียง ยกมุมของผ้าม่านขึ้น แสงพระจันทร์ส่องเข้ามา เวินหนิงมองเห็นเงาที่สูงใหญ่ของเขา ไหล่กว้าง ดูแข็งแรง ทำให้รู้สึกถึงความปลอดภัย

เขาหันหน้ามาพูดว่า " ให้เวลาเธอคิดสามวัน อีกสามวันฉันจะมาหาเธอ"

พูดจบก็กระโดดออกจากระเบียงไป เวินหนิงค่อยๆลุกขึ้นนั่ง เลือดของผู้ชายคนนั้นที่เลอะคอแห้งแล้ว แต่จิตใจของเธอยังเต้นร้อนรุ่มไม่หยุด