บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 9

เวินหนิงนั่งรถของตระกูลลู่ไปยังบ้านของตระกูลเวิน เธอรู้สึกตื่นเต้นตลอดทาง ถึงแม้บ้านหลังนั้นไม่ได้มีค่าให้จดจำ แต่แม่ของเธออยู่ที่นั่น แค่คิดว่าใกล้จะได้เจอแม่แล้ว ใจของเธอก็เต้นแรงมาก

ถึงบ้านตระกูลเวิน เวินหนิงรีบลงจากรถ วิ่งไปที่ประตูของบ้านตระกูลเวิน และรีบกดกริ่งหน้าบ้าน

"เช้าตรู่ขนาดนี้ทำอะไรเนี่ยะ เสียงดังเชียว...." จ้าวหย่าหลินที่กำลังมาส์กหน้าอยู่เดินลงมาจากข้างบนเพื่อเปิดประตูบ้าน ปกติเธอเป็นคนสบายๆไม่คิดอะไรมาก ตอนที่เห็นเวินหนิงก็หยุดชะงักไป สูญเสียความสง่างาม ท่าทางดูตลก

"เวินหนิง เธออกมาได้ยังไง?"

เวินหนิงได้รับโทษสิบปี ถึงตอนนี้ก็ยังห่างไกลเวลาที่เธอออกจากคุกอีกยาวนาน ทำไมถึงออกมาได้แล้วล่ะ?

จ้าวหย่าหลินเห็นเธอ ก็เกิดความรู้สึกหลากหลายมาก ทั้งตกใจ กลัว และรู้สึกขาดความมั่นใจ

"ฉันออกมาแล้ว คุณไม่พอใจเหรอ?" เวินหนิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เธอเข้าไปอยู่ในคุกได้อย่างไร ไม่มีใครรู้ลึกซึ้งได้เท่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ แต่เธอทำหน้าตาท่าทางเหมือนตัวเองไม่ผิดอะไร

บางทีมันอาจจะทำให้ดูน่าสงสาร ทำให้พ่อที่ดีของเธอทอดทิ้งภรรยาและลูก แม้แต่บาปบุญคุณโทษก็ลืมหมดแล้ว

"ตระกูลมีคนได้รับโทษก็มากพออยู่แล้ว เธอยังกล้ากลับมาอีก เธอไม่อายคน ฉันและพ่อของเธอยังรู้สึกอายเลย!"

"ฉันได้รับโทษได้ยังไง ทำอย่างกับคุณไม่รู้?" เวินหนิงทำหน้าเย็นชา แล้วเดินเข้าไป จ้าวหย่าหลินถอยหลังด้วยความตกใจ

เด็กคนนี้ไม่เหมือนเมื่อสามปีก่อน สายตาเย็นชาแทบจะฆ่าคนได้ ไม่เหมือนสามปีก่อนที่โง่เขลาจนโดนใครๆรังแก

"เธอ!"

"พอได้แล้ว" มีเสียงผู้ชายดังมาจากบันไดชั้นบน เวินหนิงเงยหน้าขึ้นไปมอง และเห็นพ่อที่ดีของเธอ เวินฉีโม่

"เวินหนิง ตามขึ้นมา"

เวินฉีโม่เดินไปทางห้องหนังสือ เวินหนิงจ้องจ้าวหย่าหลินหนึ่งที และผลักเธอออก เดินขึ้นชั้นบนไป

จ้าวหย่าหลินยืนกระทืบเท้าแรงๆอยู่ที่เดิม "ออกมาได้แล้วจะยังไง จะมาอวดดีอะไร ยังไงซะไม่ช้าก็เร็วฉันก็เอาเธอกลับไปอยู่ในนั้นจนได้!"