บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 2

ในแววตาของฉอนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ…แม้กระทั่งในเวลาเยี่ยงนี้เจนยังคงยืนยันที่จะปฎิเสธทุกอย่าง?

ไม่ซินี่มันเจน ดันน์ ผู้หญิงที่ร้ายและหยิ่งผยอง เธอไม่มีทางยอมรับมันหรอก

ฉอนบีบที่คางอันบอบบางของเธอ

“โอ๊ย…เจ็บ!” มือที่แข็งแรงบีบที่คางของเธอพรางขู่ว่าจะทำให้มันแตก มันเจ็บมากจนน้ำตาของเจนเอ่อล้นออกมาจากดวงตากลมโตเขอเธอ

แต่ฉอนไม่มีทีท่าว่าจะคลายมือนั้นหนำซ้ำเขายังบีบคางของเธอแรงขึ้น “ ใครจะไปคิดว่าใบหน้าสวยๆ อย่างนี้จะซ่อนจิตใจที่ชั่วร้ายเอาไว้ข้างใน”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรกับโรซาลีนจริงๆนะ!” เจนกัดริมฝีปากใบหน้าของเธอซีดจากแรงบีบของฉอน “คุณจะส่งฉันเข้าคุกโดยไม่มีหลักฐานแบบนี้ไม่ได้”

"หึ คุณคิดผิดใครว่าฉันทำไม่ได้กันหล่ะ" ฌอนหัวเราะอย่างเย็นชาขณะที่เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ดุดันยังกับซาตาน “ใช้ชีวิตให้มีความสุขในคุกตั้งแต่วันนี้ไปนะเจน ดันนนน” ฌอนสะบัดคางของเจนก่อนหันหลังกลับและ โบกมือ – เขาเดินออกไปดื้อๆพร้อมท่าทีที่บ่งบอกถึงความสบายใจ

เขาเริ่มที่จะแก้แค้นเธอ เลือดไหลซิบออกมาจากปากของเจนและเธอไม่สามารถอธิบายอะไรได้สักคำ

คุกหญิงไม่ได้สงบสุขอย่างที่ทุกคนคิด ในคืนแรกที่นั่นเจนถูกลากออกมาระหว่างที่เธอกำลังหลับ

“อะไรกันเนี่ย…พวกคุณกำลังจะทำอะไร” เจนมองเพื่อนร่วมห้องขังที่ยืนอยู่ล้อบรอบเธออย่างหวาดกลัว "หยุดนะ ไม่งั้นฉันจะเรียกผู้คุม"

นักโทษหญิงที่อยู่รอบตัวเธอดูเหมือนจะไม่กลัวคำขู่ของเธอเลยแม้แต่นิด พวกเขาสบตากันและหัวเราะออกมา ผู้นำในหมู่พวกเขาชี้หน้าเจนพรางพูดว่า "แกพล่ามอะไรจะเรียกผู้คุมงั้นหรอฮ่าฮ่าฮ่า…เฮ้ย พวกเราได้ยินถูกใช่มั้ยนังนี่อยากจะเรียกผู้คุมอ่ะ?" ขณะที่หล่อนพูดอยู่นั้นหล่อนก็เหวี่ยงหมัดไปที่ใบหน้าของเจนอย่างรวดเร็วและไร้ซึ่งความปราณี "เอาซิ! เรียกผู้คุมซิ!"

หมัดนั้นทำให้เจนถงกับหูอื้ออึง

เธอวางมือข้างนึงไว้ที่กำแพงเพื่อรักษาสมดุลของตัวเธอ และเริ่มตอบโต้นักโทษหญิงเหล่านั้น

ผัวะ!

ความเงียบงันเกิดขึ้น ไม่มีใครคาดคิดว่าหญิงสาวร่างบอบบางอย่างเจนจะใจกล้าสวนกลับหมัดเข้าไปที่หัวหน้าแก๊งค์นักโทษ

หัวหน้าแก๊งค์เซเล็กน้อยตามแรงหมัดของเจน ตาของเธอเริ่มแดงก่ำไปด้วยความโกรธ เธอสบถ “ไม่เลวหนิ นังคุณหนูตัวน้อย เอ้าพวกเรา! ไม่สำคัญว่าแขนหรือขานังนี่จะหัก คุณสจ๊วตสั่งให้ทำการต้อนรับนังแพศยาคนนี้ ทรมารเธออย่าให้ตายก็พอ”

เจนสตั๊นและตกใจกับสิ่งที่เธอพึ่งได้ยิน ความเจ็บปวดในใจเธอเริ่มแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจลามไปยังส่วนอื่น ๆ ของร่างกาย! …ฌอน! ฌอน สจ๊วต งั้นหรอ!! คุณสจ๊วตสั่งพวกเธอมาหรอ…ฌอน สจ๊วตอ่าหรอ !!!

เจนรู้สึกชาไปทั้งแขนขารวมไปถึงหัวใจของเธอ!

ไม่แปลกเลยที่ไม่มีผู้คุมมาเหลียวแลถึงแม้จะเกิดหุตการณ์วุ่นวายเกิดขึ้นที่นี่ ไม่น่าแปลกใจที่นักโทษหญิงตัวใหญ่เหล่านี้กล้าที่จะทุบตีเธอโดยไม่เกรงกลัวต่อความผิด!

เธอพยุงตัวเองขึ้นและวิ่งไปที่ประตูห้องขัง เธอจับที่ประตุโลหะแน่นพรางกรีดร้องขอความช่วยเหลือ“ ใครก็ได้ ช่วยด้วย! ใครก็ได้ ได้โปรด! พวกเขากำลังทำร้ายฉัน! ช่วยฉันด้วย! ได้โปรด!” เธอรู้ดีว่าจะไม่มีใครที่กล้ามาช่วยเธอ แต่มีเพียงคำขอร้องที่ไร้ความหมายนี้ที่เธอทำได้ในเวลานี้!

ในใจลึกๆเธอยังคงคิดว่าฌอนไม่ได้สั่งให้ผู้หญิงพวกนี้ "จัดการเธอ" แม้ว่าโอกาสจะน้อยจนแทบไม่มีเลย ... แต่เธอก็ยังคงยึดติดกับความหวังนั้น

"โอ๊ย…!" มีหนึ่งในแก๊งค์นักโทษหญิงกระชากดึงผมของเธออย่างรุนแรงจนเธอล้มล้งที่พื้นตามแรงกระชากนั้น เจนไม่เคยรู้สึกอับอายขนาดนี้มาก่อน!

เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาเจนถูกดึงขึ้นมานักโทษหญิงเหล่านั้นระดมหมัดและเตะ เธอล้มลงกับพื้น เธอร้องครวญคราง“ ฮืออออ ~”

เจนหมดสิ้น “ความหวัง”

เธอหยุดกรีดร้องปล่อยให้คนเหล่านี้เตะและต่อยเธอตามที่ต้องการพร้อมกับเสียงหัวเราะอันสะใจของพวกเขา