ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 804

เฉินไท่จวินอ้าปากค้าง ก่อนจะถอนหายใจออกมา “มีมากก็ทำได้มาก มีน้อยก็ทำได้น้อย”

“เช่นนั้นมันเท่าไหร่กัน? หากว่ามากไปตระกูลของพวกเราไม่สามารถจ่ายได้ ท่านปู่ของข้านั้นขี้เหนียว อย่างมากก็ไม่สู่ขอแล้ว” เซียวท่าเอ่ยถามอย่างร้อนรน

เฉินไท่จวินนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “เอาล่ะ สิบตำลึง” คำว่าไม่สู่ขอของเซียวท่า ทำให้นางตื่นตกใจ อันที่จริงแล้ว ในตอนต้นนางเพียงแต่ต้องการความยินยอมเท่านั้น ขอเพียงแค่เซียวท่ายินดีที่จะสู่ขอกับหลิวหลิ่ว

หลิวหลิ่วได้ยินว่านางมีค่าเพียงแค่สิบตำลึงเท่านั้น ก็โมโหจนแทบปอดจะระเบิด

แน่นอนว่าท่านโหวเซียวไม่ใช่คนเช่นนั้น ต่อให้จะใช่ เมื่อถูกเซียวท่าบอกว่าเขาขี้เหนียว ก็คงไม่ดีนักที่เขาจะมอบให้สิบตำลึง

ท้ายที่สุดแล้วเมื่อเงินสินสอดได้กำหนดแล้วเป็นหนึ่งหมื่นตำลึง สินเดิมก็เป็นไปตามนั้น

หญิงชราไม่หยุดที่จะเอ่ยกับเหล่าไท่จวิน “ช่างเป็นคนที่ดีจริง ๆ ไปหามาจากที่ใดกัน? หากว่าเปลี่ยนเป็นตระกูลอื่นแล้ว ถึงกับต้องจ่ายถึงหนึ่งหมื่นตำลึงก็ไม่แน่ว่าจะต้องการหลานสาวของเจ้า”

คนที่มาร่วมงานเลี้ยงนั้นมีไม่น้อยเลยทีเดียว พ่อค้านักปกครองนับร้อย เห็นได้ชัดว่าเหล่าไท่จวินนั้นมีสายสัมพันธ์มากมาย

จ้วงจ้วงมาถึงก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่มต้นขึ้น ก่อให้เกิดความอึกทึก ผู้คนมากมายรายล้อมกันเข้ามาเอ่ยถามไถ่ จ้วงจ้วงทำเพียงแต่ยิ้มยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคน

ท่านโหวเซียวมองออกไปจากที่ไกล ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความซับซ้อน จ้วงจ้วงมองเห็นท่านโหวเซียว ท่าทีดูแข็งค้างเล็กน้อย

งานเลี้ยงของตระกูลเฉิน ไม่แบ่งแยกหนึ่งคนเป็นหนึ่งโต๊ะ แต่เป็นสิบคนนั่งโต๊ะกลมเดียวกัน จื่ออันรู้ว่างานเลี้ยงแต่งงานในยุคปัจจุบันนั้นต่างก็นั่งโต๊ะกลมกัน ทว่าในตอนนั้นถือได้ว่าไม่ธรรมดาเลย

จื่ออันและมู่หรงเจี๋ย จ้วงจ้วง หูฮวนสี่ เหลียงซือ โหรวเหย๋า อ๋องหลี่ อ๋องอัน และคนอื่น ๆ นั่งร่วมโต๊ะเดียวกัน ถัดไปจากหญิงชรา

จื่ออันไม่เคยพบเห็นสุนัขเฒ่าที่เศร้าเสียใจเช่นนี้มาก่อน...ไม่ เฉินไท่จวิน นางคิดอยากจะดื่มเหล้า ทว่าหญิงชราจ้องมองมา “เจ้าเด็กนี่ ยังกล้าจะดื่มเหล้าอีกหรือ?”